Muninn - 14.12.1988, Blaðsíða 6

/
Þátttakan í MORFIS að Laugarvatni.
Að morgni þess 18.
nóvember lagði hópur fólks af
stað frá heimavistinni í tveimur
rútum. Ferðinni var heitið að
Laugarvatni þar sem etja átti
kappi í hinum ýmsu greinum
líkamlegra og andlegra íþrótta.
Þar á meðal átti að keppa í eigi
ómerkari íþrótt en mælskulist,
en á Laugarvatni átti að fara
fram keppni í ræðukeppni þar
sem skólamir myndu mætast í
annarri umferð MORFÍS, sem
er skammstöfun fyrir mælsku-
og rökræðukeppni framhalds-
skólaá Islandi,einsogallirvita.
Ekki ætluðu samt allir
beinustu leið til Laugarvatns,
því við vorum þrjú sem
ætluðum úr í Reykjavík þar sem
við myndum sameinast
ræðuliðinu sem hafði flogið
suður kvöldið áður. Hrefna
ætlaði að hringja suður í
Hvalfirði til að láta sækja okkur
á Artúnshöfðann. Við áttum að
vera liðinu til halds og trausts
þar til keppnin myndi hefjast um
laugardagskvöldið. Ferðin var
tíðindalítil framan af, ef frá er
talið þegar við fórum í gegnum
Austur-Húnavatnssýslu, en þá
var klappað þegar farið var
framhjá Torfalæk,heimiliTorfa
gjaldkera og líka við Hólabak,
heimili Magnúsar formanns.
Ég vil hér með nota tækifærið og
lýsa yfir óánægju minni með
tónlist þá sem spiluð var svo til
viðstöðulaustþartilstoppað var
í Hvalfirðinum. Þann tíma
einokuðu 4. bekkingar
kassettutækið og neituðu að
spilaannaðen Janis Joplin. Sko,
ég hafði ekki heyrt svo ýkja
mikið í henni fyrir en fannst það
litla sem ég hafði heyrt fram að
því í lagi, svona eitt lag í einu
með nokkurra mánaða millibili,
en Janis Joplin óg ekkert annað,
klukkustundum saman, það var
sko "too much!"
En nóg um það. Næst
stoppuðum við í Hvalfirðinum.
Þar fengum við í undir-
búningsliðinu að vita að við
ættum að skipta um rútu, því sú
sem við vorum í myndi halda
rakleiðis á Laugarvatn, en hin
myndi taka á sig krók til
Reykjavíkur þar sem allir sem í
henni væru myndu skipta um
rútu vegna smábilunar í
tækjakerfi (kassettutæki). Torfi
sagði við okkur að Hrefna væri
búin að hringja suður til að láta
sækja okkur og allt væri í fína
lagi. Við létum fara vel um
okkur það sem eftir var, alger-
legalausvið uppivöðsluseggina
í 4. bekk og Janis Joplin.
En síðan var okkur
varpað út á Ártúnshöfðanum, og
viti menn, þar var bara ekki
nokkur sála til að taka á móti
okkur. Þar sem við höfðum
takmarkaðan áhuga á að labba af
stað niðuríbæ, auk þess sem við
höfðum ekki hugmynd um hvert
við ættum þá að fara, þá biðum
við. Ogviðbiðumennumstund.
Og við biðum enn lengur. Þegar
við höfðum beðið í tuttugu
mínútur og ekkert bólaði á bíl til
að sækja okkur hringdi ég í
móður mína sem á heima í
bænum og bað hana að sækja
okkur. Hún kom þegar við
vorumbúinað bíðaíþijúkortér.
En eins og áður sagði þá höfðum
við ekki hugmynd um hvert við
ættum að fara, en við höfðum
ákveðnar grunsemdir um hvar
ræðuliðið væri að finna. En við
komust að því eftir háðulega
ferð og mikla snúninga út um
gervallt Stórreykjavíkursvæðið
að þær voru allar út í bláinn.
Svo að við fórum heim
til mömmu (hún er svo mikill
öðlingur hún mamma) og þaðan
var hringt heim til Unnar (það
símanúmer fannst hins vegar
með því að hringja norður til
Akureyrar) og þar fengum við
að vita að enginn vissi hvar
ræðuliðið var, en aftur á móti
fengum við að vita að Hrefna
væri komin til Reykjavíkur! Þá
urðum við meira en lítið
undrandi því Hrefna átti að hafa
farið með hinni rútunni til Laug-
arvatns. Þá var hringt til Hrefnu
og þá skýrðust málin heldur
betur. Það sem gerðist var þetta:
Hrefna hringdi aldrei til
Reykjavíkur. Meðan hún var
Muninn 6