Muninn - 14.12.1988, Qupperneq 14

r
JJ®Ilaisagai
v_______________________)
Það var á Þorláksmessukvöld.
Litli jólaálfurinn Hróbjartur sat
við gluggann á litla húsinu sínu
og starði stórum augum á
snjókomin sem flutu hægt niður
og settust mjúklega á alhvíta
jörðina og trén sem umluktu
húsið. Það sást varla nokkurs
staðar í annan lit en hvítan.
Hróbjartur gaf frá sér
sæluandvarp, einmitt svona
vildi hann hafa jólin. Hann
hlakkaði líka til af því að besti
vinur hans, jólasveinninn
Flautaþyrill, hafði sagt að
loksins væri hann nógu gamall
til þess að koma með sér og
dreifa jólagjöfum til bamanna í
Skógardal. Það yrði svo gaman
að fá að klifra upp og niður
skorsteinana, setja gjafirnar við
jólatréð, og lauma einhveiju
góðgæti í skóna hjá þægu
börnunum. Hróbjartur vissi
ekkert skemmtilegra en að
gleðja aðra. Nú sat hann sem
sagt við gluggann og beið þess
að Flautaþyrill kæmi á
hreindýrasleðanum sínum og
sækti hann svo þeir gætu klárað
lokaundirbúninginn fyrir
aðfangadagsnóttina. Og
loksins! Hann heyrði daufan
bjölluhljóm og horfði ákafur
upp í himininn. Hann varð
undrandi þegar hann sá að það
var ekki sleðinn hans
Flautaþyrils heldur bara annað
hreindýrið hans, Hlöðver, sem
kom þjótandi ofan himininn.
Hlöðver var lafmóður og honum
var mikið niðri fyrir. Þegar hann
loksins gat stunið upp ástæðunni
fyrir því að hann var einn á ferð
varð Hróbjartur felmtri sleginn.
Það hafði verið brotist inn á
verkstæði Flautaþyrils og ýmsu
stolið. Þar á meðal inniskóm
þeim sem Flautaþyrill notaði
þegar hann fór niður skorsteina
og laumaðist um hús með gjafir
og góðgæti. Þetta voru nefnilega
engir venjulegirinniskór. Þessir
inniskór höfðu þá náttúru að það
var sama í hvaða óhreinindum
eða subbuskap hann lenti, alltaf
var hann tandurhreinn frá toppi
til táar. Það voru einmitt þessir
eiginleikar inniskónna sem
gerðu Flautaþyrli kleift að
ferðast upp og niður skorsteina
án þess að verða svartur af sóti.
Svo gat hann líka gengið um
húsin án þess að sóða allt út og
það var engin hætta á að hann
vekti nokkurn því það heyrðist
aldrei neitt þegar gengið var um
á þessum ómetanlegu inniskóm.
Og nú hafði þeim verið stolið!
Hver gat hafa framið þetta
ódæði? Yrði nú nokkuð úr hinni
árlegu ferð Flautaþyrils til
Skógardals? Fengju þægu
börnin kannski engar gjafir í ár?
Nei, það mátti ekki verða, hann
yrði að endurheimta inniskóna.
Hlöðver hafði nú varpað
mæðinni og Flróbjartur klifraði
á bak honum og sagði ákveðinn:
"Heim í Jólabæ!" Þegar þangað
varkomið mætti honum sorgleg
sjón. Á verkstæðinu var allt á rúi
og stúi og mitt í allri óreiðunni
sat Flautaþyrill mæddur á svip.
"Jæja heillin," sagði hann, "svo
þú ert kominn. Þú hefðir svo sem
getað sparað þér ómakið, því
það verður engin sleðaferð um
þessi jól. Ég get ekki farið án
inniskónna því ég mundi sóða
alltúthjáfólkinu þegarégkæmi
niður skorsteinana og auk þess
mundi hávaðinn í mér vekja alla
og það gengur ekki." Hróbjartur
jólaálfur leit í kringum sig og
sagði: "Ég ætla að athuga hvort
ég finn ekki einhverjar
vísbendingar um hver hefur
framið þetta illvirki."
Þegar hann hafði litast um
skamma hríð rak hann augun í
stóran gulleyrnalokk sem
honum fannst ekki eiga heima
þar. Hann sýndi Flautaþyrli
eymalokkinn. "Það er ég viss
um að þetta hafa verið bann-
settir Frunsudvergarnir!"
hrópaði jólasveinninn reiðilega.
Og mikið rétt. Lengst inn í
dýpstu myrkviðum skógarins, í
djúpri, kaldri og sóðalegri holu,
sátu tvær óknyttaskepnur, þeir
Frosti og Frekur frunsudvergar.
"Hæ hæ og hó hó", skríkti í
Frosta, "þarna lékum við á
gamla skarfinn." "Jahá", sagði
Frekur, "og í nótt verðum við
ríkustu frunsudvergar í öllum
Stóraskógi." Já, þessir
pörupiltar höfðu ekki fengið nóg
af illvirkjum, langt því ffá. Þeir
höfðu gert nákvæma áætlun um
hvemig þeir ætluðu niður um
hvern einasta skorstein í
Skógardal og síðan að tæma öll
önnur lausleg verðmæti sem
Muninn 14