Muninn - 14.12.1988, Blaðsíða 13

Dísin og þursinn
Þergbór.
Eftir Háa Ljóshærða Manninn.
Það var snemma að morgni og
sólargeislarnir spegluðust í
dögginni. Ámillitrjánnatrítlaði
lækur niður brekkuna umvafinn
glitrandi blómskrúði. Einstaka
árrisul býfluga flaug suðandi
milli blómanna. Fuglasöngur
heyrðist úr kjarrinu og skrjáf í
skógarhind sem teygði sig í
gómsætt lauf skapaði kyrrðinni
fyllingu.
Aðeins neðar, í litlum
grasivöxnum slakka, kraup
skógardís við lækinn og drakk
úr silfurskál. Hún stóð upp,
stakk skálinni í poka sinn og
gekk upp með læknum. Öðru
hveiju staðnæmdist hún til þess
að tína blóm sem hún batt
jafnóðum í vönd.
Dísin settist niður og fór að
hagræða vendinum sem hún
ætlaði að færa afa sínum.
Skógarhindin kom út úr kjarrinu
og gekk varlega í átt til hennar.
Hún rétti fram hendina til þess
að klappa henni, en þá tók hindin
viðbragð og þaut í burtu, yfir
lækinn og inn í skóginn.
Ut úr kjarrinu ruddist þurs,
mikill vexti, með braki og bres-
tum. Hann steig yfir lækinn og
stansaði þegar hann kom auga á
dísina.
Dísin horfði skelfingu lostin á
þursinn sem stóð uppi yfir henni
með illskusvip á skeggjuðu,
óhreinu fésinu. Hann var hár og
hokinn og hafði rytjulegt,
óhreint, svart hár sem stóð út í
loftiðogféllniðurábakið. Svart
skeggið og svört augun gerðu
sitt til þess að gera hann
grimmdarlegan ásýndum.
"Hvað vilt þú?" spurði dísin
með kökk í hálsinum. Þursinn
rumdi hátt og sagði: "Ég er
Þergbór, versti óþokkinn í
skóginum, og ég er svangur."
Dísin herti upp hugann og benti
upp með læknum. "Þarna upp
með læknum er nóg af lostætum
beijum og í kjarrinu getur þú
bæði fundið ber og jurtir sem eru
góðar til átu." "Fuss," æpti
þursinn æfur. "Hvað heldur þú
að ég sé? Einhver grasæta? Ég
er illmenni og verð að standa
undir nafni sem slíkur.
Uppáhaldsmatur minn eru
dvergar og skógardísir.
Skógardísirnar eru betri því að
þæreruekkijafn seigarogdver-
gamir."
Dísinnikólnaði snögglegaþegar
þursinn teygði ffam skorpna
krumluna og hrifsaði hana til
sín.
Síðan át hann dísina í þremur
bitum.
Hann rumdi ánægjulega og fékk
sér að drekka úr læknum.
Þvínæst gekk hann inn í skóginn
en var ekki kominn langt þegar
hann hreyktist saman í
sársaukakrampa. Hann féll
niður á milli trjánna og kipptist
nokkrum sinnum við áður en
hann dó.
Skyndilega rifnaði hann eftir
endilöngu og upp úr honum
steig dísin í heilu lagi. Hún
kreppti höndina um töfraskálina
og hvarf inn í skóginn.

Muninn þakkar
Brauðgerð Kr. Jónssonar
veittan stuðning.
Muninn 13