Muninn - 01.11.1994, Page 22

Sfúlkan
Hún er vöknuð. Hún óskar þess
að svefninn hefði verið lengri. Sjálfsagt
til að gleyma mistökum lífsins örlítið
lengur og jú, einnig vegna þess að
svefninn er draumaheimur hennar og
sá heimur er góður og henni líður vel í
honum. Hann er einnig góð afsökun
fyrir amstri hversdagsins. Hún sest upp
og segir í vonlausum tón: „Helvítis
djöfulsins andskotans helvíti!". Hún
hugsar um hvað hún eigi að gera fyrst
hún getur ekki sofið lengur og segir:
„Vá, bara svolítil tragic í því hjá mér
núna". Hún stendur á fætur með
erfiðismunum og beygir sig niður eftir
öðrum sokknum við hurðina en sér
ekki hinn svo hún hættir við að taka
hann upp því hann skiptir ekki lengur
máli. Hinn er jú týndur. Buxurnar
finnur hún þó og einhverja treyju.
Hún opnar hurðina og finnur ferskt
loft mæta sér. Á þessu augnabliki er
hugsun hennar haldin kvíða. Ekki fer
það fram hjá henni að hann er niðri.
Hann er örugglega að lesa
Morgunblaðið og hlusta á Rás 1. Hún
fer inn á klósett, fleygir vatni á
sannkallað vonlaust útlit andlitsins,
horfir í spegilinn og byrjar þá
samstundis að úða á sig efnum svo
meiri möguleiki verði kannski á því að
hún verði ekki litin hornauga af
samfélaginu. Þegar hún er farin að átta
sig svona sæmilega á því að nýjar
staðreyndir eru teknar við, hleypur
hún niður í eldhús og hámar í sig epli
því hún er jú að flýta sér, flýja
raunveruleika líðandi stundar. Kallað
er: „Viltu ekki fá þér kökuna sem hún
amma bakaði svo að segja eingöngu
fyrir þig. Hún yrði jú voða ánægð ef
einhver vildi borða hana." „Nei, ég
held ég sleppi því, borðaðu hana bara
sjálfur, ég hef eiginlega enga lyst en
skilaðu kveðju til hennar frá mér, ég
hef bara ekki haft tíma til að hitta
hana." „Þú, ekki tíma", segir hann.
Hún veit að hann veit hvert stefnir svo
það kemur henni ekki á óvart þegar
hann segir sektarkenndarlega: "Ég
elska þig, farðu varlega, reyndu að lifa
lífinu einu sinni rétt." Þessi síðustu orð
slá hana ekki mikið því hanni finnst
að pabbi sinn eigi að vita, að hennar
skoðun á því hvernig eigi að lifa lífinu
sé ekki sú sama og hans. Því labbar
hún til hans og segir: „Pabbi minn,
veistu það að mér finnst, þó það
hljómi eflaust mjög ruglingslega fyrir
þér, að sá sem horfir út í loftið og fer
eitthvað er að lifa lífinu og það meira
að segja rétt, því hann er aldrei bundin
neinu sérstöku, eins og því t.d. að
stefna á eitthvað eða hafa takmörk."
„Já finnst þér það dóttir mín góða".
Rödd hans hljómar eins og sú rödd
sem hefur sætt sig við það hvernig
hlutirnir liggja fyrir. Hann var vanur
að halda langar ræður um allar þær
mögulegu kringumstæður sem geta
komið upp í lífinu. Hún rýkur því
næst út en kveður pabba sinn þó um
leið, eflaust finnst honum það skrýtið.
„...fór hún af heimili sínu
klukkan 17:30 í gærdag. Talið er að
hún hafi verið undir áhrifum
fíkniefna. Nafn hennar verður ekki birt
á þessari stundu." Hann horfir, nokkur
beisk tár renna, hugsun hans beinist
að nánast engu, því sem er ekki hægt
að útskýra, skynja eða finna út hvað
er, líf hennar.
Gulli 4.U.
22
MUNINN