Muninn - 01.11.2004, Blaðsíða 50

Hver hefur ekki lent í að
vera í eyðu eftir löngu,
tvöföldu hádegishléi
eða tuttugu mínútna
gati á milli tíma? Það er
einmitt þá, þegar maður
situr í Kvosinni, einn og
yfirgefinn, með tebollu í
annari og enskubók í hinni,
sem maður spyr sig: Hvað á
ég af mér að gera? Hvernig
get ég hugsanlega fundið
mér eitthvað að gera?
Hvernig get ég stytt mér
stundir á þessum heilaga
stað þagnar og lærdóms?
Hvað er eiginlega hægt að
gera þegar maður hefur
ekkert að gera?
Sem ábyrgur
blaðamaður ákvað ég að
taka heila kvöldstund í það
að komast til botns í þessu
máli. Ég mætti ferskari en
busi á rítalíni í Kvosina
á slaginu sjö og tyllti mér
af listrænni snilld í eina
tröppuna. Ég sat þar með
hendur í skauti og gjóaði
augunum lúmskur á lokaða
sjoppuna og ímyndaði mér
allar þær gersemar sem
leyndust innan náhvítra
veggja hennar og hvað hægt
væri að gera ef maður ætti
þær allar. „Einn daginn...“,
hugsaði ég dreyminn með
mér. Eftir að hafa velt fyrir
mér hinum ýmsu gerðum
sprengiefna sem ættu að
geta tætt í sig gegnheilan
steypuvegg án sýnilegra
vandræða, hentist ég
á fætur og settist á eitt
handriðið. Það er deginum
ljósara að buxurnar sem ég
var í umræddan dag komu
til landsins í sama farmi og
vaselínbirgðir Reykvíkinga
í heild sinni, því ég komst
á þremur sekúndum upp í
hundraðið og endasentist
niður í Kvosina með
andlitið á undan. Nokkur
borð og stólar fengu að líða
fyrir kenningar Newtons
þegar ég lenti harkalega
á parketinu og skautaði
stjórnlaust í fremur
afkáralegri stellingu um
allt plássið. Maður var
þó ekki lengi að kippa því
í liðinn með límbandi,
heftum og kennaratyggjói.
Fall er fararheill og þar af
leiðandi gladdist ég yfir
þessum hamförum.
Eftir að hafa hugað
að meiðslum mínum
klifraði ég upp á sviðið
góða, eins og svo margir
aðrir á undan mér og
tók stutta eróbiksyrpu í
tilefni dagsins. Eftir hana
fannst mér, af einhverjum
ástæðum, við hæfi að fara
í kyngimagnaðan feluleik
sem myndi lifa í manna
minnum í mörg hundruð
ár. Ég hóf leikinn með
miklum látum, hoppaði,
sparkaði og fór í kollhnísa,
og endaði svo á því að
skella mér inn í ræðupúltið
sem stóð sakleysislega á
miðju sviðinu. Ég vissi að
ég væri svo gott sem búinn
að vinna ef ég héldi mig á
þessum stað, því hann var
algjörlega skotheldur. Það
var hverju orði sannara,
því eftir tvo tíma fattaði ég
að ég hafði gleymt að láta
annað fólk vita afþessu, og
þar af leiðandi var ég eini
keppandinn. Ennfremur
leit út fyrir að ég fengi
bronsið
gullið, silfrið
og jafnvel plútóníumið,
þannig að þó ég sæi eftir
öllum tímanum sem fór í
þetta þá gat ég ekki annað
en verið sáttur. Ég meina,
hversu oft fær einn maður
öll verðlaunin í stórkeppni
sem þessari?
Þegar ég gekk
í áttina að Hi rak ég
augun allharkalega í
gommu af heimatilbúnum
íslandskortum sem límd
höfðu verið á vegginn.
Þessi sjón smellti
andlegum snoppungi
beint í hnakkann á mér og
spilaði álíka undurfagurt
á sjóntaug mína og
rakvélarblað á fiðlu.
Ennfremur vakti þetta hjá
mér megnan óhug og sendi
mér sterkan hroll, sem
meðal-hjálpartæki hefði
verið stolt af, á staði sem ég
= 1
» - ^ 1
Æ - W' ’ í# 1 m V / Lt jí íff® 1