Muninn - 01.11.2004, Blaðsíða 29

ælingjana sem við augljóslega
værum ætluðu þeir að fara í
keilu og sund með stuðningsliði
sínu til að fagna sigrinum. Við
ákváðum að láta hann ekki
vita af augljósri rökleysu sinni,
hvort sem var með uppnefni,
sigurvissu eða það að engin
keiluaðstaða er á Akureyri, og
sættumst á að ummæli þessi
væru geymd en ekki gleymd.
Keppnin var, eins og sú íyrri,
haldin á Akureyri.
Keppnin hófst á því að
undirritaður liðstjóri Magnum
las upp formlegan texta þar sem
áhorfendum var gerð full grein
íyrir orðum Braga Páls og því
að hann ætti að fara út í horn
og læra að skammast sín eins
og góður drengur. Ennfremur
endaði þetta á því að Magnum
„kærði“ hann fyrir meiðyrði.
„Kærði“ er hér haft innan
gæsalappa því þetta var aðeins
gert til að fá viðbrögð í salnum
og auka á stressið hjá Braga.
Það eina sem var inni í brúna
umslaginu með skrautskrifinni
og áletrunninni sem við létum
hann fá, voru nokkur auð A4
blöð. Það er nokkuð öruggt að
segja að bæði áætlunarverkin
hafi gengið upp því salurinn
trydltist og Bragi var langsístur
af liðsmönnum FB.
Þessi keppni á seint eftir að
gleymast því hún var ein sú
allra skítugasta sem haldin
hefur verið. Menntskælingar
höfðu fengið sig fullsadda af
yfirganginum í þessum delum
og sendu þess vegna hríð af
persónulegum skotum um
vafasama fortíð mótheijanna
og afbrigðilega hegðun þeirra
innan og utan skóla. Liðsmenn
brugðu sér í allra kvikinda
líki, en þar ber sem dæmi að
nefna að Emmi gerðist David
Attenborough í þeim tilgangi að
kanna FB-beljuna nánar og Vala
tók Bubba af einstakri schnilld.
Keppnin var mjög jöfn
allan tímann, en þó sást að
baráttumóður Menntskælinga
kom Breiðhyltingum
augljóslega í opna skjöldu því
auk þess að vera óöruggir í
svörum töluðu þeir í flestum
tilfellum yfir tímamörkin.
Þegar oddadómarinn tilkynnti
úrslitin sagði hann að sigurinn
hefði getað fallið til beggja liða
en þó að þau hefðu verið jöfn
þá bar MA sigur úr býtum.
Lítið var um keilu og sund
hjá Sunnlendingunum þann
daginn, en Menntskælingar
lögðust þreyttir til hvílu. Þetta
hafði verið brjáluð vika og það
var gott að geta loksins slakað
á.
Undanúrslitin
Af einhveijum ástæðum fengum
við bara tæpa viku í hvild eftir FB
keppnina. Þá vildu Verzlingar,
sem höfðu verið dregnir á móti
okkur, endilega byrja að semja
um umræðuefni, þó við værum
ekki búin að jafna okkur til fulls
eftir Breiðhyltingana, og náðu
með ldókindum og reglugerðum
að sannfæra alla um að þaö væri
öllum fyrir bestu. Við létum
okkur að sj álfsögðu ekki vanta og
mættum öll grútsyfjuð, kvefuð
og með hálfhlaðin batterí, á
símafund með andstæðingum
okkar. Við sáum strax að liðið
okkar var ekki eins kröftugt
og það var vikuna áður vegna
hvíldarleysis, en létum það
samt sem vind um eyru þjóta og
ákváðum að tala á móti jafnrétti.
Ekki beint óskaumræðuefnið
þegar kemur að rökræðum en við
höfðum stefnt á sigur frá fyrsta
degi hvað sem umræðuefnið var
þannig að við kvörtuöum ekki.
Vikan sem fylgdi þessari
ákvörðun var, í tveimur orðum
sagt, algjör vitleysa. Við
unnum að ræðunum víðsvegar
um landið því af einhverjum
ástæðum virtist ekki vera pláss
fyrir okkur norðan heiða. Við
flugum til Reykjavíkur og
komum okkur fyrir í kjallaraíbúð
í Breiðholtinu, keyrðum svo til
Borgarfjarðarþarsemviðgistum
heima hjá Benediktsbræðrum
og þjálfuðum í félagsheimili,
og keyrðum svo aftur til
Reykjavíkur á keppnisdaginn
sjálfan. Þessi þeytingur hjálpaði
ekki til við ræðuskrifin, þó að
margir snilldarpunktar hafi
skotið upp höfðinu þegar síst
skyldi.
Keppnin gekk nokkuð smurt
fyrir sig, lítið var um rugling og
liðsmenn beggja liða stóðu sig
með prýði. Samt skein örmögnun
Mennskælinga í gegnum þykkan
skrápinn og endaði það á þvi að
Verzlingar sigruðu. Þó Magnum
og stuðningsmenn þess væru
að sjálfsögðu svekkt yfir
úrslitunum voru allir sammála
um að liðsmenn mættu vera
stoltir, því hver einn og einasti
hafði augljóslega lagt allt sem
hann átti í þetta. Eftir keppnina
var farið út að borða og keyrt
heim í troðfullum rútum af
glaðværum MA-ingum.
Þegar söngurinn ómaði á
heimleiðinni, fólkið hrópaði
hvatningarorð og vinaleg
andlit tóku á móti manni hvert
sem maður leit, rann upp fyrir
manni ljós. Hvort sem sigur
hefði unnist eða ekki höfðu
Mennskælingar trú á okkur
og þess vegna vorum við alltaf
sigurvegarar.
Allan tímann.
-Guðni Líndal Benediktsson