Muninn - 01.11.2004, Blaðsíða 32

Ao
opna augun fyrir skólatíð
á mánudagsmorgni reynist
mörgum lífsins ómögulegt
og ég tala nú ekki um að rísa
á fætur og koma sér af stað í
tíma. Að vakna klukkan hálf
sjö er þaðan af verra og að fara
í sund á svo ókristilegum tíma
er eitthvað sem flestir mundu
fresta ansi lengi. En sjá, ég
boða yður mikinn fögnuð, því
yður er í dag frelsari fæddur
og ritar hann hér til koma
síþreyttum Menntskælingum
í skilning urn hversu mikls
virði það er að leggja á sig áður
umrætt erfiði.
Til að renna
styrkum stoðum undir ágæti
morgunsundferða vil ég
koma koma með tvær litlar
dæmisögur um hann Stefán
sem býr í heimasvistinni og
fór, einhverra hluta vegna,
frekar seint að sofa. í fyrri
dæmisögunni ákveður Stefán
að sofa „aðeins“ lengur en
í þeirri síðari rífur hann
sig á lappir og skellir sér í
sundlaugina.
Þegar Stefán
kom inn á herbergið sitt,
herbergi 2112, rumskaði
úldinn herbergisfélaginn og
formælingar í garð Stefáns
skáru myrkrið fyrir rúmrusk
það er hann hafði gert
herbergisfélaganum. Slíkum
hölbænum var hann orðinn
vanur og skreið hljóðlega í koju
en hugsaði með hryllingi til
þess að þurfa að vakna í skóla
daginn eftir. „Fokksjittfokk...
æji ég skrópa bara.“ hugsaði
hann.
Morguninn eftir bölvaði
Stefán herbergisfélaganum
fyrir að rjúfa draumfarir sínar
með hurðarskellum. Hann
leit á vekjaraklukkuna sem
varpaði daufri, grænleitri
bitru á andlit hans. Hún
sýndi þrettán mínútur í
tíma. „Hvernig getur hann
farið svona snemma af stað?“
ígrundaði Stefán sem komst
ekki lengra í hugleiðingum
sínum því sökum þreytu leyfði
sljór hugur hans ekki svo
orkufrekar pælingar. Hann
sofnaði og rumskaði ekki aftur
fyrr en tvær mínútur í tíu.
„Fokksjittfokk, ég hef sofið
yfir mig.“ Hann hrundi fram
úr rúminu, skakklappaðist
á fætur, klæddi sig í fötin
og gekk út. Út í frostið fór
hann og reikull í spori gekk
hann inn í andyri Hóla
þar sem hann, ískaldur,
sparkaði geðvonskulega af sér
útiskónum. Hann reyndi að
koma skikki á svefndrukkinn
hug sinn og átta sig á í hvaða
stofu hann ætti að fara.
Eftir að hafa þrætt Hóla-
stofurnar tók hann þvælda
stundaskrána úr töskunni
og fylgdi leiðbeiningum
hennar. Hann gekk inn
í stofuna og afsakaði
seinaganginn en uppskar
ekkert nema eitrað augnaráð
kennarans og háðsglósur
bekkjarfélaganna um rang-
hverfar gallabuxurnar. Hann
sofnaði tvisvar í tímanum en
hrökk upp við þrumuraust
kennarans í bæði skiptin.
Svona gekk skóladagurinn,
þar sem hann milli svefns
og vöku, illa lyktandi og í
ranghverfum gallabuxunum,
reikaði milli tíma og ótíma.
Til að kóróna daginn var
hann tekinn á beinið vegna
slæmrar mætingar. Mæting
hans var komin niður í 80%
og tilkynnti skólmeistari að
hann yrði að fara að taka sig
á í þessum málum. Sökum
geðillsku vegna þreytu var
Stefán ekki alveg með á
nótunum og sagði sitthvað
sem olli ævilangri útskúfun úr
Menntaskólanum.
Eftir þetta reyndi Stefán að
koma sér inn í aðra skóla með
litlum árangri og fór því að leita
fyrir sér á vinnumarkaðnum.
Vegna skorti á menntun
endaði hann á kassa í Bónus.
Hann var þó fljótlega rekinn
þaðan, en þar sem hann var
búinn að missa allt niður um
sig ákvað hann að flytjast
suður og gerast glæpamaður
en er nú róni á Hlemmi.
Þetta endaði nú
ekki vel en við skulum sjá
hvernig honum vegnar í hinu
tilvikinu.
Þegar Stefán
kom inn á herbergið sitt,
herbergi 2112, rumskaði
úldinn herbergisfélaginn og
formælingar í garð Stefáns
skáru myrkrið fyrir rúmrusk
það er hann hafði gert
herbergisfélaganum. Slíkum
bölbænum var hann orðinn
vanur og skreið hljóðlega í koju
en hugsaði með hn'llingi til
þess að þurfa að vakna í skóla
daginn eftir. „Fokksjittfokk...
æji ég skrópa bara. Nei, ég má
ekki skrópa...uuu...hvað get ég
gert til að vakna í fyrramálið?“
hugsaði Stefán. Þá laust líkt
og eldingu niður í huga hans
stórfenglegri hugmynd. “Ég