Heimilisblaðið - 01.05.1932, Blaðsíða 10

72
HEIMILISBLAÐIÐ
ÖRLÖG RÁÐA
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOl'Elt.
Belmont var alt þetta fyllilega ljóst, og
hann hugsaði u.m það með sárri gremju
og trega, að milli hans og manns þess,
er lá við hlið hans var enginn minsti snef-
ill af samúð eða vináttu, ekki einu sinni
kunningsskapur né traust.
Innst í hjarta sínu hafði Belmont dýpstu
fyrirlitningu á Giles. Hann vissi vel, að
maðurinn var mjög lélegui- náungi og hin
mesta bleyða.
Og á hinn bóginn hataði Giles Belmont
heitt og innilega, og jókst það hatur með
degi hverjum. Nú var það meira en nokk-
uru sinni áður. Hann hafði ekki gleymt
því, er hann hafði séð fara fram milli
Belmonts og Elsu.
Stundirnar liðu hver á fætur annari,
og ennþá lágu þeir í sömu stellingum og
biðu. Giles tók smásaman að verða von-
betri.
»Það hlýtur bráðum að fara að daga,«
hvíslaði hann, »þégar fer að birta, þá
er ... .«
Belmont þreif í handlegginn á honum.
Hann hafði heyrt, eða ímyndaði sér, að
hann hefði heyrt eitthvað. Honum var auð-
vitað ljóst, að þetta gat verið misheyrn.
Það gat vel hafa verið vindurinn, sem
jókst ætíð rétt undir morguninn, og var
nú tekinn að bæra pálmakrónurnar neðra
í kjarrskóginum. I næturkyrðinni heyrði
hann vindþytinn alla leið upp í skútann.
Ef til vill hafði það verið brimniðurinn,
sem vindurinn hafði borið upp til þeirra.
En hvað sem öllu þessu leið, urðu þau
að vera vör um sig og taka vel eftir hverju
hljóði.
»Hægan,« hvíslaði hann. »Hlustið vel eft-
ir! Verið tilbúinn að skjóta, undir eins og
ég hleypi af, ef — ef það reynist nauð-
synlegt.«
Hann hnipraði sig saman fyrir aftan
helluna og einblíndi út í myrkrið, en hon-
um var með öllu ómögulegt að grilla nokk-
uð. Nú heyrði hann aftur eitthvert hljóð,
og nú hefði hann þorað að sverja, að eitt-
hvað hefði hreyft sig úti í klettaskorinni.
Og þó gat hann ekki verið hárviss 11,11
þetta, til þess var hljóðið of dauft.
»Kling-klang!« Þar létu bjöllurnar a
í einu Lil sín heyra — örgrant og d&u
aðvörunarhljóð, en samt nóg til þess, a_
á því lék enginn vafi, að nú voru r?11,
ingjarnir á ferðinni. - Belmont var 11
eigi framar í neinum vafa.
»Skjótið í brjósthæð,« hvíslaði hanO-
Hann hleypti af rifflinum og í sanja
vetfangi kvað við dauft hljóð utan 1,1
gjótunni. ^
Giles skaut eins og óður væri eitthva
út í bláinn. Það var eins og hann heí(
alveg geng'ið af göflunum.
»IIægan, hægan!« sagði Belmont. »Spal'
ið skothylkin, engin blindskot! Skjótið.et'
við hljóð og ósk'
hásar, hraeðn
skræktu í sl'
rot'
og
Og
ir hljóðinu, en stöðugt og rólega.«
Belmont skaut á ný — aftur og aftul'
Skot hans féllu reglulega og nákvaem;
svo ætla mátti, að hann hefði skotið 1
ákveðið mark í hvert sinn, en ekki —- elllS
og það var þó í raun og veru — að han|
hafði enga hugmynd um, hvar skotið lem1'
Utan úr gjótunni kváðu
ur, hvert á fætur öðru,
legar raddir skvöldruðu
fellu. Næturkyrðin var á svipstundu Þ
in af þessu hræðilega öskri, sem nísti marl11
gegnum merg og bein og- vísuðu kúlum
Belmonts leiðina. Það var eins og yy1
sjálft hefði slept lausum öllum sínum al'
um frammi í þröngri klettagjótunni.
»Hægan, hægan, maður!« skipaði Be*'
mont, »í hamingjunnar bænum bruðh
ekki með skothylkin.«
Ræningjarnir voru lagðir á flótta. I’6,11
ultu hver um annan þveran og yfir h;1
félaga sinna af asanum og írafárinu, ti
þess að forða sér undan skothríðinni, sem
buldi á þeim utan úr myrkrinu. Á meðaU
Belmont heyrði nokkuð til þeirra, he*
hann áfram að skjóta á eftir þeim, rólega
og ákveðið eftir svo nákvæmu miði, seiu
frekast var unt að áætla. Hann sá ekkei’t
frá sér, en hann heyrði til þeirra og skallt
eftir hljóðinu. Giles var hættur að skjóta-