Heimilisblaðið - 01.05.1932, Blaðsíða 14

7ö
HEIMILISBLAÐIÐ
Pað fór hrbllur um Elsu. Hun færði sig
nær Beímont og' lagði héndina á handieffg
hans.
»Ef - ef ég, lifi — ef ég kemst lif-
andi út úr þessu, mun ég eflaust minn-
ast þessa alla æfi. Ég er hrædd um að
mig muni dreyma þetta á hverri nóttu,«
hvíslaði hún. »Það er hræðilegt - hræði-
legt!«
Öpin smálækkuðu og urðu að lokum að
daufu veini — og það var nærri því enn
ömurlegra.
»En hve þeir hljóta að pínast!« hvísl-
aði hún titrandi.
»Hugsið um, hvað aumingjarnir á skonn-
ortunni urðu að taka út,« sagði Belmont.
»Hafa þessir gulu djöflar verðskuldað
betri örlög! Hugsið yður, hvað þeir myndu
gera við okkur, ef við bærum ekki hönd
fyrir höfuð okkar.«
»Já, auðvitað — já, þér hafið eflaust
rétt fyrir yður,« hvíslaði hún; »en það
er samt sem áður svo hræðilegt.«
Bjöllurnar höfðu unnið sitt verk, éins
og til var ætlast, en nú voru þær á ný
úr sÖgunni. Þær hlutu að hafa slitnað nið-
ur, þegar ræningjarnir flýðu yfir háls og
höfuð, og ennþá var eflaust hálf stund,
þangað til fyrsta dagsbrún mundi koma
í ljós.
Belmont stóð upp.- Hann hafði þaul-
hugsað alt saman, og hann var því nú
sem fyr kominn að þeirri niðurstöðu, að
eitthvað yrði að gera, er gæti aðvarað
þau í tæka tíð. Annars voru þau alger-
lega dauðadæmd. Ræningjarnir mundu
eflaust gera eina áxásina enn, áður en
birti, og- leggja sitt ítrasta kapp á að
brjóta á bak aftur þessa óskiljanlegu mót-
spyrnu, sem þessar þrjár manneskjur
veittu þeim, og- ein þeirra meira að segja
kvenmaðui'. —
»*Heyrið þér aug'nablik,« sag'ði hann ró-
lega og með lágri rödd; »það er enginn
vafi á, að bjöllurnar hafa slitnað niður,
og það er enn þá hájf stund, þangað til
fer að birta. Þessi hálfa stund verður
eflaust hættulegust fyrir okkur......Ef
við lifum hana, þá .... þá er ef til vill
ofurlítill vonarneisti fyrir okkur. Þetta er
fjandmönnum okkar líka eflaust ljóst, og
þeir vita því, að einasta von þeirra og
tækifæri er að nota þessar síðustu mín-
útur eins vel og rækilega, og þeim er fram-
ast unt. Nú fer ég. Okkur er alveg óhjá-
kvæmileg' nauðsyn að hafa viðvörunar-
tækí — því án þess geta þeir koniið a
Okkui' óvörum. Ég tek skammbyssuna w®
mér til vonar og vara.Þér verðið að ha ‘
riffilinn minn,« sagði hann við E's ‘
»Munið eftir, að það eru sex skot í h°n
um. Fimm þeirra getið þér notað á I30'ít
arana. — ef það verður nauðsynlegt. h'
sjötta
.« Hann þagnaði allra snog
ast, og bætti svo við dálítið skjálfj'acl ,
aður, »hið sjötta verðið þér að brúka ‘
annan hátt, ef nauðsyn krefur. Það e
vel hægt. — Þér skiljið mig víst -
Það verður að vera hægt.«
»Ég skil ....« svaraði hún lág't og ie.
lega. »Ég' veit hvað þér eigið við. Pe
þurfið ekki að segja meira. Þér getið Xel
yður á mig.«
»Ég treysti því, að þér rjúfið eigi he'
yðar undir neinum kringumstæðun3’
sagði hann innilega. »Þér verðið að ha|e
loforð yðar, hvað sem okkur hinum *'
ur. Sælar!«
Hann hafði tekið við marghleyPunnl’
sem hún rétti honum.
»Merki það, sem ég mun gefa yðul’
mælti hann rólega, »er það, að ég' 13111 •
skjóta einu skoti með skammbyssu'1',
þeirri arna. Þér þekkið eflaust hljóðiö
henni.«
Hann greip hönd hennar og þrýsti han‘)É
fast og innilega. Giles stóð skamt frá 0<a
sagði ekki orð. <(
»Munið nú eftir að skjóta í brjósthmð.
sagði Belmont. »Jæja, þá hefi ég víst ek '
meira að segja. Ef til vill verður Þel n
kveðja mín ....« Hann þagnaði ah
einu og' hvarf út í myrkrið.
Hann skreið á fjórum fótum út y".
varnargarðinn og hélt á marghleyp'1'1'.1,
á milli tannanna. Elsa, Ventor stóð eí1"
í myrkrinu og þrýsti höndunum að bai'i'1
sér. Og í huganum sendi hún blessuna'
orð sín á eftir honum og bað þess he'
og innilega, að fá að sjá hann aftur —
eigi væri nema aðeins einu sinni.
Hægt og hægt seig hún niðux á hnc'
og lá þannig kyr og hélt fast utan 11111
riffilskeftið. Hún lyfti rifflinum upP a
kinninni og þrýsti henni að skeftinu ,
þar, sem kinn hans hafði hvílt svo 0
áður og hún hugsaði um það, hve róleg'"1;
óþreytandi og umhyggjusamur hann hei
verið í því að vernda hana, og verja. Au
vitað hafði hann einnig varið sitt eig'n
líf, en svo vel þekti hún hann nú, að hu'