Heimilisblaðið - 01.05.1932, Blaðsíða 12

74
HEIMILISBLAÐIÐ
komst að þeirri niðurstöðu, að hann hlyti
að vera kominn fast að »vekjaranum«.
Rétt á eftir rak hann fingurna í ræmuna,
er hann þreifaði gætilega fyrir sér. Eins
og hann hafði búist við, var ræman slit-
in niður Öðru megin. Fyrsti sjóræninginn,
sem skreið inn eftir gjótunni, hlaut að
hafa slitið hana niður. Hann þreifaði fyrir
sér og komst að því, að ræman var slit-
in niður vinstra megin. Það var ekki langr-
ar stundar verk að bæta skaðann, svo fram-
arlega sem hann yrði ekki truflaður í
starfinu. En alt í einu rann eins og ljós
upp fyrir honum, hvílíka hættu hann hafði
stofnað sér í, hættu, sem honum hafði alls
ekki dottið í hug áður. Þegar hann færi
nú að hengja ræmuna upp aftur, varð
tæplega hjá því komist, að einhver klukkn-
anna tæki að hringja, og í sama vetfangi
myndu Giles og Elsa hefja skothríðina.
eins og hann hafði fyrir mælt. Þau myndu
halda, að þetta væri merki um hættu, ann-
hvort frá honum sjálfum eða frá óvin-
unum. Hann ætti því heldur að snúa aft-
ur og aftala eitthvert annað merki við þau
og' biðja þau að bíða með að skjóta, þang-
að til þau heyrðu hann kalla. En hafði
hann tíma til að gera þetta? Mínúturnar,
já, meira að segja, sekúndurnar voru verð-
mætar Hann ásetti sér að halda áfram
verkinu og taka hættu þeirri, er það hafði
í för með sér. Ef til vill gat hann með ítr-
ustu varkárni komist hjá því, að nokkuð
heyrðist í bjöllunum.
Hann þi’eyfaði fyrir sér í myrkrinu, og
loksins tókst honum að ná í lausa endann
á ræmunni. Það var, eins og hann hafði
búist við, að hún hafði slitnað frá hnífs-
skaftinu.
Hann þreifaði eftir hnífnum og fann
hann. Hann var kyr, þar sem hann hafði
stungið honum.
Og nú hófst hættulegasti hluti starfs-
ins. Hann varð nú að toga í ræmuna og
teygja hana þvert yfir gjótuna, og hið
allra minsta hljóð frá einhverri bjöllunni
mundi valda ákafri skothríð á hann frá
báðum hliðum. - Övinirnir öðru megin,
vinirnir hinu megin. Þetta var alt að því
ókleift, jáfnvel þótt hann hefði séð til að
gera það. En nú varð hann í viðbót að
gera þetta í kolniðamyrkri.
Þrátt fyrir þessa voðalegu áhættu hafði
Belmont aldrei verið rólegri og ákveðnari
en þessa stundina. Hann stóð uppréttur og
teinbeinn og þrýsti sér upp að klettinum.
Vinstri hönd hans hvíídi á hnífsskafb ^
Hann andaði djúpt að sér, laut niður
gætilega og tók í lausa enda ræmum
með hægri hendi. ■
Nú var um að gera! Hann lyfti ræmnna.
afar hægt og gætilega og dró hana g
með mestu varkárni. Hann var farinij ‘.
halda, að þetta ætlaði að hepnast. L
an, sem hann ætlaði að smeygja °iar[ í
hnífsskaftið, átti nú aðeins fáeina P1’.^
unga eftir að marki sínu — en alt í ®.l ^
varð hann þess var, að ræman var ’
og hann skildi óðara, hvað um var að v® ‘
Hún hafði krækst í einhversstaðar. 11
um var þegar ljóst, hverju þetta gat ví’
ið, og svitinn spratt út á enni hans. rfa^
blótaði nú heimsku sinni. Ilann hefði t.V’
átt að gá að því, að ræman lægi laus. ,
það hafði honum ekki dottið í hug. Nu
ekki að-hugsa til að láta ræmuna si£a^
ný. Öðai' en bjöllurnar snertu gp°, -
mundu þær óhjákvæmilega gefa hljóð ‘
sér, og þá var hættan vís, hvað lítið s
það væri. Hann vai'ð því að reyna,
hann gæti ekki losað ræmuna. Hann_ý
aði gætilega í hana. Það var að eins 01
ið viðnám, — og svo losnaði ræman>
um leið og strengdist á henni, heyrðist 1
grant, en all-skýrt málmhljóð.
Belmont fleygði sér flötum niður j sa11^
vetfangi, og um leið skall skothi'íðm
Hann lá eins marflatur og frekast
unt og beið. Skotin smullu hvert á
ur öðru, og héldu áfram — heila ^1!1 j’
að honum virtist, þó það væri að lík1
um aðeins örfáar sekúndur.
-rpjll
Kúlurnar hvinu yfir höfði hans. J
þeirra straukst við hnakkann á honu
Iíann fann, að hún skóf dálítið af ,, an
inu, og það var eins og glóandi Ja’ .
hefði verið strokið um blettinn. Seint .'
um síðir — hann hefði þorað að sveih’
að það hefði staðið yfir klukkustund ^
saman, — slotaði skothríðinni, og alt va g
kyrt og hljótt á ný á báðar hliðar. .
var eins og hvorugur aðili áttaði sig
því, er gerst hafði.
Belmont lá kyr stundarkorn enn þá> ® .
stóð hann upp hægt og gætilega, ósse1 •
og heill á hófi að undanskilinni skrámlin
í hnakkanum. Nú var klukkubandið la ^
og hann tók að lyfta því á ný, jafn 1
lega og áður. Honum hepnaðist að stren&.
á því, á,n þess að nokkuð heyrðist í •
unum, og hann gat nú smeygt lykkjn11