Heimilisblaðið - 01.05.1932, Blaðsíða 16

78
HEIMILISBLAÐIÐ
mont var algerlega rólegur. Hann hafði
sætt sig við örlög sín og falið forsjóninni
alt sitt ráð. Nú hafði hann gert alt það,
er í hans valdi stóð, og meira var eigi
hægt að krefja.
Hann velti sér yfir á hægri hliðina, svo
að hann sneri nú andlitinu í þá áttina,
sem óvinanna var von, reis svo hægt upp
við olnboga og beið.
Kyrðin var svo átakanleg, og ræningj-
arnir komnir svo nærri honum, að hann
gat greint andardrátt þeirra.
Nú höfðu þeir numið staðar allra
snöggvast, af einhverri ástæðu. Ef til vill
voru þeir hræddir um, að búið kynni að
vera að festa einhver hringingartæki á
öðrum stað. En nú mjökuðust þeir áfram
á ný — nær og nær. Og þó Belmont gæti
ekkert séð, hefði hann samt getað sagt
nokkurnveginn ákveðið, hve mörg fet og
þumlunga ræningjarnir væru frá honum.
Þeir skriðu áfram með stökustu var-
kárni, enda höfðu þeir lært af reynzlunni
og henni dýrkeyptri. Þeir gátu ekki vitað,
hvar og hvenær þeir myndu reka sig á
nýjar og óvæntar tálmanir, er komið gætu
upp um þá, og þeir vissu einnig, að hverju
minsta hljóði, er bærist frá þeim inn til
klettaskútans, myndi verða svai-að með
dynjandi kúlnahríð gegnum myrkrið.
Varfærni þeirra og mjúkleiki var dæma-
laus. Belmont gat ekki látið vera að dázt
að þeim fyrir kænsku þeirra og lipurð,
er þeir beittu svo snildarlega á þessari
afar hættulegu myrkraferð sinni.
Alt í einu kom einhver við fótinn á
honum. Það var maður, sem skreið yfir
hann. Þessi náungi hélt bersýnilega, að
það væri lík, sem lá hérna, og skreið við-
stöðulaust áfram án þess að gefa Belmont
nokkurn gaum.
Belmont hreyfði sig ekki og hélt niðri
í sér andanum. Hann fann til þunga
mannsins, sem skreið yfir hann, og heyrði
greinilega andardrátt hans, er hann mjak-
aðist áfram.
Belmont beið ennþá augnablik, unz hann
varð þess var, að maðurinn var kominn
nærri því yfir hann, þá beygði hann sig
ofurlítið, hleraði eftir másinu í mannin-
um, og svo skaut hann.
Hann hafði áætlað náikvæmlega. Mað-
urinn þyngdi alt í einu á hann og hneig
svo niður yfir hann. I sama vetfangi kvað
við kúlnahríð innan úr skútanum, svo
dundi í loftinu.
Ræriingjarnir stöðvuðu allra snöggyaS“
árás sína. Nokkrir þeirra féllu, aðrir námu
staðar augnablik eða svo, og hentust sý0
áfram með ópum og óhljóðum, er greinl’
legar en alt annað færðu Belmont sönnul
á, hvíh'kir erkidjöflar það væru, er hal111
átti í kasti við.
Belmont lá framvegis í sömu skorðuþ1'
fram á hægri olnboga. Hann hafði teK>c
marghleypuna í vinstri hönd sér og skaL1
nú hverju skotinu á fætur öðru, unz vopj1'
ið »klikkaði«, og skildi hann iDað, að 0
skothylkin voru tæmd. Af hljóðum og stuu'
um rétt hjá sér, gat hann sér þess t> >
að þrjú eða fjögur skotin hefðu hitt.
Nú gerðist áköf árás, eins og Víti sJa ,
væri af göflum gengið. Kúlurnar hvinu
loftinu. Púðurreykurinn fylti klettaskoi'
una, þar sem ræningjarnir þeyttust- fran1
og aftur og hnutu og hrösuðu hvað efþ
annað um lík félaga sinna, er lágu á lel
þeirra. Þeir hnutu einnig um Belmont oS
héldu, að hann væri einn hinna föHr,u'
Hásar, gjallandi raddir kváðu við urn’
hverfis hann með hrópi og köílum. Stunuo
öskur, óp og væl bergmáluðu í þrengs -
unum milli hárra klettanna.
Giles og Elsa skutu með jöfnu mill>hlU'
Belmont gat hæglega greint smellina a
skotum þeirra frá skotum þeim, er að uta’1
komu. En honum var ljóst, að þau gat
ekki haldið skothríð þessari áfram neilia
skamma hríð. Þau höfðu nú aðeins fáein
skothylki eftir, og nú voru nokkrir r3311
ingjanna á rás í áittina til skútans.
Litlu síðar slotaði skothríðinni, sk°tin
urðu strjálli og loks kom eitt einstak
skot, er all löngu síðar var svarað meC
öðru skoti, og svo varð algert hlé. . ,
Belmont stökk á fætur. Hann þótt,s^
viss um, að maður sá, er fallið hafði ota
á hann, hlyti að vera vopnaður. Ha1111
leitaði því á líkinu og fann skammbyssU'
Nú var dagsbrún að byrja. Himillin
hafði áður verið biksvartur á lit, en to
nú að grána.
Belmont þreif um hlaupið á skam111'
byssunni og flýtti sér í áttina til skútam
til Giless og Elsu, sem láu nú innan v,c
skjólgarðinn. Hann sá nú og greinile8a
nokkra menn, er héldu í sömu átt og hanm
og hann skildi til fullnustu, hve háskaleS’a
þau tvö í skútanum voru nú stödd, og 0
skotfæri þeirra voru nú þrotin. Gue
mundi tæplega hafa karlmensku og huk'
rekki til að hætta sér í einvígi. Frh.