Heimilisblaðið - 01.05.1939, Qupperneq 10
82
HEIMILISBLAÐIÐ
sonu með dauðlegri konu, Kleito aö nafni.
Þeir uróu síðar forfeður konungaættannu
á Atlantis. Elzti sonurinn hét. Atlas, og eyj-
an va-r nefncl eftir honum. Eyjan var fjöll-
ótt mjög og sæbrött, nema að sunnan -
þar var víðáttumikil slétta, hér um bil 300
km. á lengd og 400 á breidd. Upp úr þess-
ari sléttu nálega 10 km. frá, sjó gnæfði
lágur hnúkur; á þeirri nýpu var höí uðborg-
in byggð, umhverfis borg konunganna.
Borgin var tengd við hafið með 100 metra
breiðum skurði og kringum hana hringuðu
sig þrír skurðir, hver utan yfir annan; þéir
voru svo í sambandi hver við annan, svo
að skipum mátti sigla eftir þeim hvar-
vetna. Kringum alla sléttuna var grafin
hringskurður. I útjaðri sléttunnar og upp
eftir hlíðum borgarfjallsins lágu akrar,
engi og þorp í hinum bezta blóma; lanaið
var auðugt af ávöxtum og plöntum og
hvers konar trjám. I fjöllunum mátti finna
allskonar steinategundir og málma, og þar
á meðal það, sem nefndist »orikalk«, sem
sögumennirnir »þekktu aðeins að nafni«.
Það er taliö liafa gengið gulli na st að vero-
mæti.
★
Plató segir enn fremur: Kynslcð eftir
kynslóð, svo lengi, sem hir.n guðdómiegi
uppruni verkaði í þeim, þá voru þeir lög-
hlýðnir og heiöruðu vald guðanna, sem þeir
voru frá komnir. Hugsanir þeirra gegnt
öllum ákvæðum forlaganna voru heiðarleg-
ar og göfugar og í samlífi sínu ö!lu sýndu
þeir hófsemi og speki. Þeir virtu allt að
vettugi, sem ekki var dyggð og töldu gull
og fjármuní alla þunga byrði. Þeir stærðu
sig ekki af auöi sínum, né létu hann svir'ta
sig stjórninni á sjálfum sér. Þeim va.r heið-
um degi Ijósara, að auðurinn var þeim pvi
aöeins tii gagns, að þeir hélciu trúlega gam-
an, og að eftirsókn eftir tímanlegum gæð-
um leiðir aðeins til ófarnaðar og dyggða-
tjóns.
Á meðan þeir héldu fast við þessar meg-
insetningar, og varðveittu hið guðlega eöli,
sem í þeim bjó, lánaðist; þeim allt, eins og
ég hefi sag't. En af því að hinn. guðdcm-
legi þáttur í eðli þeirra var stöðugt, ao
blanda blóði við hið dauðlega kyn, þá þverr
aði hann meira og meira, og hið hrein
mannlega varð yfirsterkara, og þoldi þvi
ekki góöa daga og fóru þá. að úrkynjast.
Þeir, sem vit höfðu á, sáu, að þeir voru
orðnir vondir og höfðu týnt. hinu dýrmæt-
asta; en þeir, sem ekki höfðu vit á að s.jó,
hvað le:ðir til sannrar gæfu, hugðu einmitt,
að þeir væru komnir að hámarki hamingju
og dyggðar, þá er þeir hefðu aflað sér érétt-
mætrar auðlegðar og valda. En Seifur, guð
guðanna, sem drottnar samkvæmt eilífum
og réttlátum lögum og sér í gegnum allt.
gott og illt, og vissi, að þjóðin sem hafði
verið ötul í fyrri daga, var nú að
úrkynjast; ásetti hann sér því að
refsa þeim, til að leiða þá. aftur á veg
dygðar og speki. Og hann stefndi öllum
guðunum saman á hinn helgasta stað, sem
liggur í miðju alheimsins, þaðan sem sjá
má allt hið skapaða. Og er þeir voru allir
saman, komnir, þá mælti Seifur:---------—.
Hvað Seifur sagði, hefir mannkynið, þvi
miður, aldrei fengið að vita, því aö hér end-
ar samtal Platós, annað hvort, af því, að
hann hefir aldrei slegið botninn í frásög-
una, eða niöurlagið hefir glatast. En hér
má, ef til vilí halda áfram með því að til-
færa samsvarandi frásögn í fyrstu bok
Móse; »Og Drottinn mælti: Ég vil afmá af
jörðinni mennina, sem ég hefi skapað,
bæði mennina, fénaðinn, skriðkvikindin og
fugla loftsins, því mig iðrar, að ég skap-
aði þau«. — Að minnsta kosti varð þaö
ráðsályktun guðanna, á áðurnefndu guoa-
þingi, að Atlantis skyldi eytt verða og þaö,
sem eftir yrði af íbúum landsins skyldi
verða dreift út um löndin í grendinni til
aust.urs og vesturs, en öldur Atlantshafs-
ins falla yfir þann stað, þar sem það haföi
legið.
Svona hljóöar þessi gamla frásaga, sem
sett hefir svo margar hugsanir í hreyfingu,
og sí og æ leggur þessa spurningu fyrir
oss: Er sögnin byggð á sannleika? Heíir