Heimilisblaðið - 01.05.1939, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
87
Jóladagar á Hnetubúsprestssetri
Eftir IVikolaj 18 ára (Próf. Henrik Sharling)
En Andrea Margrót var allt. af önnum
kafrni við, að búa allt undir næsta dag, og
jafnvel, þótt ég hefði bæði tíma og tæki-
færi til að hjálpa henni, þá var það þó ein-
hvernveginn svo, að ég hafði, ekki verulega
löngun. til þess. Það var engu líkara, en
að Hróarskelduförin hefði veitt köldum
straumum inn í mitt heita blóð. Ég fast-
réð því, að gera ekkert, frekara í dag, held-
ur bíða til morguns; en þá ætlaði ég líka
án frekari umsvifa, að gera lokaáhlaup —
og vinna sigur. Ég ætlaði þá ekki framar
að angra sjálfan mig eða, aðra með nokk-
urri tvískiftingu hugans, eða nokkurum
heilabrotuin, heldur ætlaði ég að bíóa ró-
legur og taka, kastalann í einu hendings-
kasti.
Emma og prestskonan voru einsamlar í
dagstofunni. Emma sat á sínum vanastað,
í gluggakistunni, við saumaboröiö sitt. Eg
tók bók og settist beint á móti henni; ann-
ars var það sætið, sem Gamii virtist hafr
einkaheimild til að sitja í, þegar hann var
í dagstofunni. Nú var sætið autt, og þe«s
vegna settist ég þar og fór að lesa. Jæja,
eiginlega las ég nú ekki mikið, því aö ég
var að hugsa um, hvernig ég ætti að koma
á rekspöl samtaii á milli mín og Emmu. En
hvað mikið, sem ég hugsaði, þá gat mér
ekkert til hugar komið, s,em nokkurs van-i
vert, eða nokkurt andríki í, og þess vegna
leitaði ég að lokum skjóls og athvarfs hjá
hinum garnla stólpa — veðrinu.
»Pað er leiðinlegt veður í dag«, sagði ég
þess vegna, fleygði frá mér bókinni og fór
að horfa út. um gluggann.
»Pað á vel við daginn«, sagði Emma.
»Sylvcstersdagur og skírdagur eiga helst aó
vera dálítið þungbúnir og þokufullir«.
»Já, þér hafið rétt að mæla. Veðrið sam-
svarar deginum — það ei- hvort sem annað
jafn leiðinlegt«.
»Kallið þér Sylvestersdaginn 'leiðinleg-
an?« spurði Emma undrandi.
»Jæja, ekki get- ég nú kallað hann
skemmtilegan; það eina, sem er ánægjulegt
viö hann er Jiað, að hann lokar gamla ár-
inu«.
»Eruð þér þá svo glaður yfir því, að
gamla árið hverfur?«
»Já — og það er heldur ekki svo mjög
undarlegt, Pegar menn, í heilt. ár, eru bún-
ir að baslast með gamla, árið, þá er ekki svo
ótrúlegt, að menn fari að langa eftir ein-
hverju nýju«.
»Ég get. með engu móti verið yður sam-
mála um þett.a«, svaraði Emma; og um leið
lagði hún frá sér saumaskapinn, eins og t,i)
Iiess, að vera ennþá betur fær um að mæfa
mér í orðasennunni. »Gamla árið finnst mér
vera eins og ga.mall og ástkær vinur, sem
hefir gefið mér einhverja góða gjöf á
hverjum degi. Pess vegna, er ég eins og dá-
lítið sorgmædd á gamlaársdaginn. Mér
finnst ég vera að yfirgefa, gamlan og
tryggan vin —- og fái aldrei að sjá hann
aftur. Hefir yður aldrei fundist neitt þessa
líkt? «
»Nei«, svaraði ég, »ætti ég að líkja því
við eitthvaö, þá væri það helzt. kvikmynda-
keðja, sem dregin væri fram fyrir augu
okkar, í endalausri runu; og eftir því sem
lengur líður á sýninguna, óskum við ein-
læglega eftir Iiví, með meiri og meiri al-
vöru, að þessi sýning taki enda, til þess að
geta fengið að vita, hvað á eftir kemur«.
Emma leit á mig stóru, skæru augunum
sínum, og sagði svo, um leið og hún hristi
höfuðið ofurlítið:
»Petta getur ómögulega verið sannfær-
ing yðar, Nikola,j«. Svo þagði hún ofur
litla stund, eins og hún væri að hugsa um,
hvað hún ætti að segja, og hélt svo áfram:
»Sylvestersdaguri,nn er í huga, mínum sam-