Heimilisblaðið - 01.05.1939, Page 16
88
HElMlLISBLAÐIÐ
bland sorgar og gleói. Pegar ég fer a<)
hugsa. um öll |)au gæði, sem mér hei'ir
hlotnast á liðna árinu, allan þann frið og
alla þá blessun, sem hefir hvílt yfir mcr,
og þegar a,llt. þetta fær á sig ennþá elsku-
legri blæ við það, að endurspeglast í end-
urminningunni — þá finn ég til innilegrar
gleði og innilegs, þakklætis við hann, sem
hefir veitt, mér allt þetta«.
Mér fa,nnst Emma hafa alveg á réttu að
standa og mér fannst, hugsunarháttur
hennar bæði betri og göfugri en minn; :n
þó fannst, mér, ég mega til að mótmæla
henni: »Ég hefi ekkert verið að hugsa um
gamla árið í dag, heldur aðeins það nýja,
og um allt, sem ég ætla að taka mér fyrir
hendur og gera á því«.
Ennna leit aftur á mig rólegu, skæru
augunum sinum — alveg eins og hún ætJ-
aði sér að horfa inn í innstu fylgsni sálar
minnar, og sagði síðan í blíðum róm:
»Svona illu get ég ekki t-rúað u,m yður
Nikola.j. Pér látist, vera verri en þér eruö.
Það er ómögulegt að þér getið látið síðasta
daginn á árinu líða þannig, að þér ekki
sendið eina einustu þakklætishugsun upp
til hans, sem hefir veitt yður óteljandi
gjafir og gæði á hinu hverfanda, árinu«.
Ég skammaðist mín niður í hrúgu, því að
satt. að segja, hafði ég verið svo önnum
kafinn við að hugsa um mín eigin áform,
að ég hafði engan tíma, gefið mér tii að
hugsa um það liðna; en þaö var einmitt
það, sem Emma hafði búist við, að ég
myndi hafa gert; hún var sjálf svo góð, aö
hún hugsaði vel um alla aðra. — Ég’ hafði
náð í pappírsblað og var nú farinn að rissa
á það; og mér óafvitandi skrifaði ég í sí-
fellu: Emma — Andrea, Margrét — Andrea
Margrét — Emma. Það var alveg hljótt í
stofunni. Það heyrðist ekkert nema snarkið
í eldinum og dik-dakið í stóru klukkunni.
Semíra — hvíti kötturinn — var kom-
inn inn og lá steinþegjandi við fæturna á
Emmu; það var eins og hann væri að hlusta
á það, sem hún var að segja; og Hyacint-
urnar í glugganum ylmuðu svo mikið, að
það var nú sitt hvað — alveg’ eins og þær
væru að samþykkja það, sem Emma hafði
sagt.
★
I þessu bili kom Gamli inn. Þegar hann
sá, að ég sat í hans vanasæti,' náði hann
sér í annan stól, og settist, á milli okkar
Emmu. Og hann var svo ánægjulegur í
framan, að ég hefi sjaldan séð hann jafn
glaðan.
»Flytur þú nokkurn fagnaðarboðskap,
Kristófer?« spurði ég; »mér virðist þú vera
svo glaður«.
»Ég’ gæti miklu fremur búist við gleði-
tíðindum frá þér«, svaraði Gamli — *þú,
sem setið hefir hér um kyrrt í sælunnar
bústöðum«.
»Voruð þið búnir með fátækrareikning-
ana?« spurði Emma.
»Ekki alveg; það sem eftir er, verður lát-
ið bíða betri tíma,«.
»Þér hafið líka verið iðinn í dag«, sagði
Emma; »þér hafið varla litið upp úr þeirn«.
»Mér finnst nú líka, að ég sé vel að hvíld-
inni kominn. Og í launaskyni ætla ég a.ð
biðja yður að gera svo vel að ganga ofur-
lítið með mér, hérna suður með firðinum
— það er svo kyrrt og milt úti«.
»Já, guðvelkomið«, svaraði Emma, og
stóð upp; þér verðið samferða, Nikolaj.
eða hvað?«
Ég lét nú ekki ganga á eftir mér til þess.
Á meðan Emma fór fram til að búa, sig,
sátum við Gamli kyrrir á sama stað.
»Með hvað ertu þarna?« spurði hann, um
leið og hann tók blaðið, sem ég hafði verirt
að rissa á.
»0 — það — ég var að rissa þetta í hugs-
unarleysi«.
»Jæja« — og Gamli tók ritblýið og fór
að halda áfram verki því, sem ég var bvrj-
aður á; þó varð ,sá munur á, að hann skrif-
aði ekkert nema: Emma, Emma, og' aftur
og aftur: Emma, Emma. Ég starði aiveg
forviða á hann. Var þetta bending frá
valdi því, sem stjórnar örlögunum? Var
Gamli, sér óafvitandi, að beina hugsunum