Heimilisblaðið - 01.05.1939, Qupperneq 19
HEIMILISBLAÐIÐ
91
sig — hún myncli vafalaust geta fengið
auðugt og mikilsmetið gjaforð. Pabhi
jaekkti piltinn og vissi, að hann var ötuil
og reglusamur; en þó þorði hann ekki al-
mennilega að flytja mál hans við foreldr-
ana — vissi nefnilega ekki fyrir víst, hvort
það var stúlkan eða jörðin, ,sem hann hafði
orðið ástfanginn í. Þetta var rétt um þaö
bil, sem Slésvíkurstríðið braust útog pabbi
taldi Andrés á, að fara í stríðið sem sjálf-
boðaliði, því að hann ætlaði sér að fá fulla
vissu fyrir því hvort ást Andrésar héldi
sér til lengdar eða ekki. Á meðan Andrés
var í stríðíjiu, kom hver biðillinn á fætur
öðrum til dótturinnar; en hún neitaði öll-
um, hver,su efnilegir og ríkrr sem þeir voru;
voru þó foreldrarnir harðir við hana, o°'
henni leið ákaflega illa.. Við og við, fékk
pabbi bréf frá Andrési og af þeim bréfum
var augljost að tilfinningar hans voru allt
af óbreyttar. Þá afréð pabbi loksins, að
beita sér fyrir málið; og það sem hann
ákveður í fullri alvöru, nær líka ætíð fram
að ganga. Hann talaði mjög alvarlega við
foreldrana, sýndi þeim fram á, að þau
hefðu hvorki leyfi né vald til að tix>ða vilja
einkadótturinnar undir fótum sér — þau
yrðu að standa Drottni reikningskap verka
sinna. Þetta hafði mikil áhrif á foreldr-
ana, og þegar Andrés kom heim aftur og
var orðinn bæði dannebrogsrnaður og liðs-
foringi, fékk hann loksing dótturinnar«.
»En þetta er eins og skáldsaga«, sag.''i
ég forviða.
»Já, þær gerast- margar skáldlegu sög-
urnar hjá okkur hérna í sveitinni«, svar-
aði. Emma; »en því miður, enda þær ekki
allar með ánægju og gleði. En flestir halda,
eins og þér Nikolaj, að í svona litlu jxirpi,
sé ekki um margt að gera, sem þess sé vert,
að eftir þvi sé tekið og þó er hér ekkert
hús og enginn bær, sem ekki á sína skáld-
sögu. En við, sem búum innan um þetta
fólk, og þekkjum sorg og gleði þess, við
verðum því að lokum svo samrýmd, að vio
getum ekki yfirgefið það. Og því þykir lika
svo innilega vænt um okkur. Og nú skal
ég sýna yður það, að við fáum hjartanleg-
ar viðtökur hjá Andrési Sörensen«.
Fyrstu viðtökurnar voru nú samt ekki
sem allra glæsilegastar, því að stór og
grimmilegur hundur kom þjótandi á móti
okkur, og það var með harðheitum að Gamli
gat varið okkur gegn honum, með regn-
hlífinni sinni. Loksins kom út vinnumaö-
ur, og kallaði hann á rakkann.
Því næst kom lítil, ljóshærð stúlka hlaup-
andi til okkar.
»Sæl og blessuð, Bódil litla«, sagði Emma
og beygði sig niður að barninu og lét vel
að því; »er pabbi og mamma heima?«
Áður en Bódil litla. gat svaraö, kom út
ung og fríð kona; augu hennar voru stór
og móleit. Bauð hún okkur velkomin og
leiddi okkur til stofu; þar sat Andrés Sör-
ensen og var að lesa, í bók. Um leið og hann
sá okkur, stóð hann upp og lét bókina aftur,
»Guðs friði og vel komin«, sagði hann,
og þrýsti hendur okkar innilega.; »loksins
fáum við þó að njóta þeirrar ánægju, aö
sjá fólk frá prestsetrinu, hérna heima, hjá
okkur; það er langt síðan ,slíkt hefir vilj-
að til. Gerið þið svo vel og setjist niöur«.
Konan. harmaði það, að hún gæti ekki
veitt okkur slíkar viðtökur, sem hún vildi.
Eiginlega hefði hún átt að bjóða okkur
inn í stóru stofuna, en nú væri allt of kalt
þar.
»Nú, jæja«, sagði bóndi; »stofan sú arna,
er nú líka fremur snotur« — og hann
rendi augunum ánægjulega með fram
veggjunum; en, þar stóðu margar eikarkist-
ur. »En hitt er annað mál, að hefðum við
átt von svo tiginna gesta, þá hefðum við
reynt að koma stóru stofunni í lag handa
ykkur«.
Síðan var borið á borð fyrir okkur kaffi
og tvö stór föt með smurðu brauði; þar á
eftir máttum við til að dreypa í ölið hans
Andrésar, og smakka á víninu hans. Eg
át eins og hetja; en hversu mikið, sem ég
streyttist við, þá bar þó gestrisni Andrés-
ar mig alveg of urliði, og loks varð ég nauð-
ugur, viljugur að játa, að nú væri mér
Amtsbókasafnið á Akureyri
08 013 645