Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
7
lega komið auga á neitt athvgl-
isvert. Nú, sjóræningjarnir
Iiöfðn auðvitað verið inni í vík-
inni bak við bjargtangann til
að ræna sjávar])orpið, en ]>eir
niundu brátt koma róandi fvrir
bjargið og syngja fullum
liálsi . . .
En Jjegar hann andartaki síð-
ar heyrði áratog og glaðværan
söng, var ekki laust við, að
bann yrði dálítið skelkaður og
undarlegur fiðringur færi um
bann. Það var óvenjulegt að
heyra annan söng bér en briip-
sogið! En þarna kom vissulega
bátur í ljós. Hann beygði fyr-
ir bjargtangann og hoppaði á
bvlgjunum inn í Mávavík.
Colin sá nú greinilega sjó-
ræningjann, laglegan, ungan
mann með Ijóst bár. Drengur-
inn rak upp viðvörunaróp og
klifraði niður að ströndinni
með sverðið í liendiimi.
Colin óttaðist, að báturinn
mundi rekast á eittbvert liinna
mörgu skerja, sem ásamt
straumum gerðu sjóinn við eyj-
una hættulegan, jafnvel í bezta
veðri. En ungi maðurinn sat
rólegur á þóftunni og söng og
virtist Jjekkja alla staðbætti,
því liann stýrði bátnum örugg-
ur inn á milli tveggja skerja.
Báturinn þaut upp í sandinn
og Colin bjálpaði við að draga
bann á land.
— Ég liefði ekki átt að lijálpa
sjóræningja, kallaði bann
móður.
— Hvers vegna gafstu mér
ekki kúlu í gegnum höfuðið,
áður en ég náði landi? Nú er
beimafólk Jjitt og búpeningur
lierfang mitt!
Ungi berhöfðaði maðurinn í
fráhjiepptri skyrtunni bjó sig
undir að blaupa götuslóðann
upp á bjargbrúnina. En Colin
var fljótari í snúningum og ])aut
í veg fyrir hann með sverðið
á lofti.
— Einu feti lengra — og J)ú
ert dauðans inatur!
— Við skulum berjast um
])að, vinur minn. Hér er ein-
mitt ágætur staður fyrir ein-
vígi! Maðurinn tók upp pípu
sína og lé| munnstykkið snúa
fram. Það var nú að vísu nokk-
uð stutt sverð, en ])að gerði leik-
inn bara skemmtilegri.
Colin rak upp skerandi óp
— — og bardaginn liófst. .. .
ÓTT leitað sé meðal þúsunda
af fnllorðnu fólki, ])á finn-
ast aðeins sárfáir, er bafa nægi-
legt bugmyndaflug til að leika
sér við börn. Það eru að vísu
til margar elskulegar sálir, sem
með dæmafárri þolimnæði
ganga á fjórum fótum og leika
tígrisdýr eða ísbirni. En þetta
fólk gabbar ekki börnin. Þau
vita, að það er bara það sjálft,
sem beldur sig vera skemmti-
legt.
Það er sjaldgæft að bitta
mann, sem liefur fengið náð-
argáfu húgmyndaflúgsins í
vöggugjöf. En hinn ungi sjó-
ræningi var einn þeirra fáu,
sem alltaf eru börn. Og það
var einmitt þess vegna, sem
hinn skemmtilegi bardagi fór
fram á sandinum í Mávavík.
Einu vitnin vorn mávarnir og
skýin. Þegar Colin lókst allt
í einu að hitta sjóræningjann
beint í bjartastað, bneig liann
niður í sandinn, og drengurinn
batt bendur hans á bak aftur
með snærisspotta, sem hann
fann í vasa sínum. Síðan dró
bann fangann áleiðis upp
bjargið.
Fanginn stundi við og við —
og þótt Colin befði ineðaumk-
un með honum, sagði liann
ekkert, fyrr en þeir voru koinn-
i'r í gegnum liliðið á steinveggn-
um og upp á loftið fyrir ofan
gripalnisin.
— Nú geturðu livílt þig liér,
þar til ég bef tekið ákvörðun
um, bvað ég á að gera við þig!
Því næst stökk Colin niður
stigann og læsti liurðinni á eft-
ir sér.
— Hæ! Hvern fjárann ætl-
arðu að gera? Þú liefur lokað
mig inni!
— Já, auðvitað! Ég vann —
og þú ert fangi minn. Ég má
gera við þig, livað sem ég vil.
Það var samkomulag — það
veiztu vel!
— Já — það er rétt. En ef
þú heldur mér bér lengi kemst
ég í margvísleg vandræði. Ég
á mjög annríkt, skal ég segja
þér.
— En þú getur verið liér á
meðan ég borða morgunverð-
inn. Og ef þú verður svangur
eru epli þarna inni, sem þú
mátt borða.
AÐ var laugardagur og böru-
in áttu frí. Þess vegna var
líka mikil glaðværð ríkjandi
við morgunverðarborðið. Þau
borðuðu öll við stórt borð í
eldhúsinu. Við borðendann sat
búsbóndinn, Andri Colbert.
Hann var lélegur bóndi ■— en
skáld gott. Kvæði hans böfðu
þegar aflað bonum frægðar.
Við hlið lians sat bin fagra,
dökkbærða kona hans, Rakel,
og þá koniu systurnar fjórar,