Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 24

22
HEIMILISBLAÐIÐ
Þegar allir vorn setztir að snæðingi, fjölgaði enn í veitingastof-
unni. Dyrnar lukust upp, og inn kom maðurinn, sem ég hafði
séð kvöldið áður með frú de Cocheforét, og settist við eldinn.
Ég þóttist viss um, að hann væri einn af þjónunum í kastalanum,
og allt í einu datt mér í hug auðveldari leið til að komast inn
í húsið, en inér hafði áður hugkvæmzt. Mér sjóðhitnaði við til-
hugsunina — þetta virtist liggja svo beint við, og þó geta brugð-
izt til beggja vona — og ég hóf strax að gera hugmyndina að
veruleika, án þess að eyða of miklum tíma í heilabrot.
Ég bað um tvær eða þrjár flöskur af betra víni, lét sem ég
væri liinn kátasti, og lét vínið ganga mann frá manni. Þegar við
höfðum drukkið nokkur glös, fór ég að gerast málgefinn. Ég valdi
mér stjórnmál að umræðuefni, og tók málstað Languedoc-flokks-
ins og hinna óánægðu fylgismanna hans af svo miklum hita og
forsjárleysi, að veitingamaðurinn var miður sín vegna ógætni
minnar.
Kaupmennirnir, sem fylltu þann flokk, er mest dálæti hafði
á kardínálanum, urðu fyrst liissa að sjá, en síðan reiðir. En ég
lét ekki halda aftur af mér; það var vita þýðingarlaust, að gefa
inér nierki eða líta mig illu auga. Ég varð ófeilnari með liverju
glasi, og drakk Rochellunum til. Ég sór, að ekki mundi líða á
löngu áður en þeir færðust í aukana; og að síðustu lét ég flösk-
una ganga, meðan veitingamaðurinn og kona hans voru að kveikja
á lampanum, og bað alla að skála.
— Ég skal nefna fyrsta minnið, þrumaði ég. Það er minni,
sem er aðalsmönnum sæmandi! Minni liins sunnlenzka manns!
Megi kardínálanum ganga allt á móti, og skál fyrir öllum, sem
Jiata liann!
— Mon Dieu! lirópaði einn af ókunnu mönnunum, og stökk
æfur á fætur. Þetta læt ég ekki bjóða mér! Er hús yðar liæli
Jandráðamanna, liélt Jiann áfram, og sneri sér að veitingamann-
inum, óður af reiði, — að þér skuluð jiola annað eins og þetta?
— Hvaða bull er þetta, sagði ég kuldalega og sat sem fastast.
Hvaða læti eru jietta? Geðjast yður ekki að minninu, litli vinur?
— Nei — og ekki að yður lieldur! hvæsti liann að mér,
— liver svo sem }>ér eruð!
— Þá skal ég nefna annað minni, svaraði ég og liikstaði.
Kannske yður geðjist betur að því. Drekkum minni liertogans
af Orléans og óskum þess, að liann megi brátt verða konungur!
3. kafli.
Húsi'fí í skóginum.
J^jENNIRNIR jirír gleymdu hlátt áfram allri reiði, er Jieir
lieyrðu aðra eins ósvífni og Jietta. Þeir gláptu á mig stund-
arkorn, eins og Jieir liefðu séð draug. Síðan sló vínkaupmaður-
inu liöndunum í borðið.
göngu! lirópaði liann. Setjum
slaglirandinn fyrir garðshliðið!
Jacqueline og Colette, sækið
nokkra bekki! Við gerum úr
þeim þvergirðingu! MiclieRe og
Peronelle, })ið verðið lijá mér!
JjAÐ varð skemmtilegur bar-
dagi! Það var hrópað og
öskrað, sparkað og hent grjóti,
en Jirátt fyrir glæsilega vörn
báru óvinirnir sigur úr býtum.
Colin gaf lier sínum skipun
um vopnalilé, þegar allt í einu
lieyrðist kallað ofan frá loft-
inu. Glæpamaðurinn var svo
lieimskur að koma upp um felu-
stað sinn með því að lirópa
af öllum kröftum og sparka í
luirðina. Var maðurinn band-
vitlaus?
Allir mennirnir þustu fram
lijá börnunuin óg upp á loftið
fyrir ofan gripahúsin. Þeir
brutu liurðina upp. Colin liljóp
í liumátt á eftir og kallaði há-
grátandi, að þetta væri ekki
honum að kenna. En morðing-
inn stóð fvrir framan leitar-
mennina og spurði bara, hvað
klukkan væri.
— Hálfþrjú, svaraði einhver
úr hópnum.
— Drottinn minn dýri! Og
veizlan átti að byrja klukkan
eitt! Þrír mílufjórðungar til
liæjarins! Útvegið mér hest eða
bíl, — eða farangursvagn, ef
ekki er annað fyrir Jiendi!
Annar lögregluþjónninn
leysti liendur fangans, og án
|iess að segja fleira fylgdist
hann með þeim niður stigann.
— Hvers vegna lialdið þið
Jionum ekki? spurði Peronelle
forviða.
— Vegna jiess að jiað er ekki
liann! svaraði lögreglujijónn-