Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 32

30
HEIMILISBLAÐIÐ
væru úti í rósagarðinum, og þeim mundi þykja vænt um, ef
ég vildi ganga til þeirra. Ég kinkaði kolli, og liann fylgdi mér
eftir nokkrum dimmum göngum inn í dagstofu, þar sem sólin
skein inn á gólfið gegnum opnar dyrnar. Mér létti í skapi við
morgunloftið, og er ég kenndi áhrifa ánægjunnar og lífsins, gekk
ég léttum skrefum út úr húsinu.
Konurnar tvær voru á gangi eftir breiðum stíg, sem skipti
garðinum í tvennt. Grasið óx óáreitt upp úr mölinni á stígnum;
rósarunnarnir, sem gróðursetlir höfðu verið meðfram lionum,
teygðu greinar sínar liingað og þangað, án þess að nokkuð
virtist liafa verið gert til að lialda aftur af þeim, og limgerðið
virtist ekki hafa verið klippt lengi að undanförnu. En ég tók
ekki eftir neinu slíku. Smámunir fóru algerlega framhjá mér,
því ég gat ekki luift augun af konunum tveimur, sem konm
á móti mér hægum skrefum; slíkur var virðuleiki þeirra, tígu-
legt fas og glæsilegur limaburður. í því áttu þær báðar sam-
merkt, þótt með þeim væri margt ólíkt að öðru leyti.
Ungfrúin var höfði lægri en frúin — grönn kona og smá-
vaxin, með fagurt andlit og bjartan liörundslit, og kvenleg
í þessa orðs fyllstu og beztu merkingu. Hún var tíguleg í fasi,
en í samanburði við hina gerðarlega vöxnu frú, var hún næst-
um því barnaleg. Er þær nálguðust ntig, sá ég, að ungfrúin
horfði á mig, döpur í bragði, en um varir frúarinnar lék alvöru-
þrungið hros.
Ég lineigði mig djúpt, og þær tóku undir kveðju mína.
— Þetta er systir mín, sagði frú de Cocheforét, og í rödd
hennar vottaði fyrir lítillæti. Viljið þér gera svo vel að segja
mér nafn yðar, lierra minn?
— Ég lieiti de Bartlie, og er aðalsmaður frá Normandí, sagði
ég, og greip til ættarnafns móður minnar, þar eð ekki var loku
fyrir það skotið, að þær hefðu heyrt ættarnafns míns getið.
Frúin var hugsandi á svipinn. — Ég held ég kannist ekki við
það nafn, sagði hún. Það var engum efa undirorpið, að liún
var að rifja upp fyrir sér öll þau nöfn, sem hún hafði lieyrt
í sambandi við samsærið.
— Mér þykir j)að miður, frú, sagði ég auðmjúkur.
— Engu að síður ætla ég að ávíta yður, sagði hún, og horfði
enn hvasslega á mig. Mér jtykir vænt um að sjá, að þér liafið
algerlega jafnað yður eftir ævintýri yðar — en það er ekki
víst, að sama megi segja um aðra. Þér liefðuð átt að hafa })að
hugfast, herra minn.
Ég lield, að ég liafi ekki meitt manninn neitt að ráði, stam-
aði ég.
— Ég átti ekki við það, svaraði hún kuldalega. Þér vitið, eða
ættuð að vita, að við erum liér í ónáð; að stjórnin lítur okkur
þegar illu auga, og að ekki þarf mikið til, að liún fyrirskipi
umsát um þorpið, og flæmi okkur kannske frá því litla, sem
við eigum eftir ófrið þennan. Þetta hefðuð þér átt að vila, og
liti, á Iiálsi og hrjósti. Auk J)ess
fengu j)eir hjartslátt, andar-
teppu, velgju og uppsölu, og
púlsinn sló 140 slög. Þetta var
vissulega ekki skemmtileg til-
raun. En hún sannaði á ótví-
ræðan hátt, að })eir voru orðn-
ir ofnæmir fyrir áfengi.
En hvað hafði orsakað of-
næmið? Þeir íhuguðu allt það,
er þeir höfðu unnið að undan-
förnu.
Allt í einu duttu })eim í
hug ormatöflurnar, er þeir
höfðu tekið inn fyrir viku og
voru búnir að gleyma. Það
mundu þó aldrei vera þær, sem
orsökuðu ofnæmið?
Þeir náðu strax í einn af
starfsmönnum rannsóknarstof-
unnar, sem var fús til að ger-
ast „tilraunadýr“. Hann var
settur við borð í rannsóknar-
stofunni og fyrir framan hann
voru settar þrjár ölflöskur, er
honum var sagt að drekka. Vís-
indamennirnir tveir settust hjá
honum og viku ekki frá hon-
um. En ekkert óvenjulegt skeði.
Maðurinn varð dálítið heitur í
kinnum, en hann fann ekki til
neinna óþæginda og skemmti
sér ágætlega. Hann hafði aldrei
tekið þátt í jafn skemmtilegri
tilraun!
En svo var hann látinn taka
inn nokkrar „ormatöflur“. Dag-
inn eftir drakk liann sama
skammt af öli og daginn áður.
Það skeði ekkert markvert í
nokkrar mínútur. En allt í einu
fór „tilraunadýrið“ að roðna.
Og nú skemmti það sér ekki
eins kostulega og áður, enda
varð það að þola sömu óþæg-
indin og Hald og Jakobsen
höfðu orðið að reyna.
Það var enginn efi á því, að