Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
27
aði honum alllivasslega að skjóta slagbröndum fyrir liurðina
°g fylgja mér til herbergis.
— Far þú líka, Louis, hélt hún áfram, og sneri máli sínu til
mannsins, sem stóð við hlið liennar, og sjáðu um, að vel fari
um manninn. Mér þykir það leitt, bætti liún við með sama tigin-
mannlega raddblænum og áður, og ég þóttist sjá hana lúta höfði
í dimmunni, — að eins og sakir standa er okkur ekki mögulegt
að veita yður betri viðtökur, lierra minn. En tímarnir eru erfiðir
— og þér afsakið vonandi það sem ávant er. Ég leyfi mér svo
að bjóða yður góða nótt í þetta sinn.
— Góða nótt, frú, stamaði ég, nötrandi á beinunum. Ég sá
andlit hennar ekki það vel, að ég gæti þekkt liana aftur, en
rödd liennar, kveðja liennar og fas sviptu mig allri karlmennsku.
Ég var í vanda staddur og vissi varla mitt rjúkandi ráð; ég liefði
ekki haft skap til að sparka í hund. Ég fylgdi þjónunum tveim-
ur inn í liúsið, án þess að hirða um, hvert við fórum. Við nám-
um staðar fyrir utan dyr í livítþvegnum ganginum, og þá fyrst
áttaði ég mig á því, að mennirnir tveir virtust ekki vera á eitt sáltir.
Ég varð þess var, að Louis vildi vísa mér inn um dyrnar, sem
við stóðum hjá, en dyravörðurinn, sem liélt á lyklunum, var á
annarri skoðun. Hvorugur þeirra mælti orð frá vörum, og varð
þessi kynlega deila þeirra ennþá óhugnanlegri fyrir þá sök.
Dyravörðurinn benti án afláts innar í ganginn með höfðinu,
og varð að lokum hlutskarpari. Louis yppli öxlum, leit út und-
an sér á mig, og hélt svo inn eftir ganginum, og þar sem ég vissi
engin frekari deili á málavöxtum, fylgdi ég þeim þegjandi.
Þegar við voruin komnir innst inn í ganginn, nam ófreskjan
með lyklana staðar í svip og glotti til mín. Síðan sneri liann inn
í mjóan gang til vinstri liandar, og nam staðar að vörmu spori
fyrir framan traustlega byggðar dyr. Lykillinn ískraði stirðlega
í skránni, og svo liratt dyravörðurinn hurðinni liranalega uþp.
Ég gekk inn í herbergið. Það var hin óglæsilegasta vistarvera;
járngrindur fyrir glugganum, húsgögn engin, en gólfið sæmilega
hreint. Gulleitur bjarminn frá ljóskerinu féll á blettótta vegg-
ina, og þetta minnti mann helzt á fungelsi. Ég sneri mér að
tUÖnnunum tveimur. — Þetta er ekki sérlega gott lierbergi, sagði
ég. Loftið í því er rakt. Hafið þið ekkert annað herbergi?
Louis leit til félaga. síns eins og liann væri á báðum áttum,
en dyravörðurinn hristi höfuðið þrákelknislega.
— Hvers vegna segir hann' ekkert? spurði ég óþolinmóðúr.
— Hann er mállaus, svaraði Louis.
— Mállaus? hrópaði ég. Hann heyrir þó.
— Hann liefur eyru, sagði þjónninn þurrlega, en hann hefur
enga tungu, herra minn.
Það fór hrollur um mig. •— Hvernig missti hann liana? spurði ég.
— Við Roclielle. Hann var njósnari, og konungssinnarnir
tóku hann til fanga daginn sem ]>eir unnu borgina. Þeir þyrmdu
lífi hans, en skáru úr honum tunguna.
Biðin
Frh. af bls. 12.
sig draummyndina af Hans.
Svipir þeirra ófust saman, það
var eins og hún gæti ekki greint
lengur á milli þeirra.
Þegar vorið kom og snjórinn
fór að þiðna á fjöllunum, varð
liún eirðarlaus og hélt af stað.
Henni fannst hún aldrei vera
nógu dugleg, það voru stöðugt
nýir erfiðleikar á leið lxennar,
ný verkefni, sem biðu úr-
lausnar.
Sjöunda árið fór hún snemma
upp á fjöllin, luisið var næst-
um á kafi í snjó. I þetta skipti
var Eiríkur samferða lienni.
Leiðsögumönnunum var kunn-
ugt um, að sá, er kæmi með
fyrstu fregnirnar fengi góða
borgun, en vorið leið og sum-
arið, og haustið kom með liret
og storma, án þess að jökullinn
skilaði aftur bráð sinni.
Þreytt og vonsvikin sneri hún
lieim á leið. Þráði Hans ekki
endurfundina? Hvað var liún
að hugsa, var hún að missa
vitið ....?
Lísa, livað getum við þol-
að þetta lengi? spurði Eiríkur.
— Ég bíð! svaraði hún
þreytulega.
Eiríki fannst, að ef hann
þyrfti að híða eitt ár enn,
mundi liann verða vitskertur.
Og svo var það dag nokkurn
vorið eftir, að gamli leiðsögu-
maðurinn stóð berhöfðaður
frammi fyrir henni og sagði:
— Komið, frú!
— Loksins! Það liljómaði
eins og siguróp, og með rjóðar
kinnar eins og ung brúður gekk
hún áleiðis upp á jökulinn.
— Þolir hún að sjá hann?