Heimilisblaðið - 01.01.1949, Blaðsíða 25

heimili'sblaðið
23
— Nú er nóg komið, sagði hann, og leit til félaga sinna. Ég
held, að hér geti ekki verið um neitt að villast. Ég hef aldrei
heyrt menn svo mikið sem hvísla öðru eins landráðatali og
þessu! Ég óska yður lil hamingju, herra minn, með dirfsku
yðar. Og livað yður viðvíkur, liélt hann áfrarn og glotti illúð-
lega til veitingamannsins, þá veit ég héðan í frá, livers konar
fólk þér hýsið! Ég vissi ekki, að vín mitt væri vatn á slíkar
myllur!
Enda þótt veitingamanninum væri hrugðið, fékk reiðin yfir-
höndina, er liann heyrði vegið svo hastarlega að mannorði sínu;
og þar eð hann hafði aldrei margmáll verið, sneri hann reiði
sinni einmitt þangað, sem ég ætlaðist til, og gerði þvílíkan upp-
steit, að því verður naumast með orðum lýst. Hann rak upp
öskur eins og graðungur, hljóp beint á borðið og felldi það ofan
á mig. Til allrar hamingju bjargaði^konan lampanum og flýði
með liann út í horn. Þar var maðurinn frá kastalanum fyrir,
og þau horfðu þegjandi á áflogin. Pjáturkönnur og diskar ultu
og dönsuðu um gólfið, en ég lá undir borðinu á brotnum stóln-
um. Ég hafði enga mótspyrnu veitt í fyrstu, og átti veitinga-
maðurinn því alls kostar við mig, enda hóf hann að lemja
mig með því fyrsta, sem fyrir hendi hans varð, og þegar ég
reyndi að verja mig, tók liann að bölva mér við hvert högg
og kalla mig svikulan fant og flæking. Kaupmennirnir, sem
voru himinlifandi yfir þessari stefnubreytingu atburðanna, hopp-
uðu hlæjandi í kringum okkur; hvöttu manninn aðra stundina
og ertu mig liina með klausum eins og þessum: Hvernig geðj-
ast liertoganum af Orléans að þessu? Og: Hvernig líður þér
nú, landráðamaður?
Þegar mér fannst þetta hafa gengið nógu lengi — eða, svo
greinilegri orð séu viðhöfð; þegar ég gat ekki þolað barsmíð
veitingamannsins lengur — flevgði ég honum ofan af mér og
skjögraði á fætur, en stillti mig samt um að grípa til sverðs míns,
þótt hlóð rynni niður andlit mitt. Ég tók í stað þess einn stól-
fótinn, sem lá rétt hjá mér, beið færis, og lamdi veitingamann-
inn síðan bak við eyrað, svo að hann hneig samstundis niður
í brakið úr borðinu sínu.
— Svona, hrópaði ég, og sveiflaði hinu nýja v<jpni mínu, sem
fór afar vel í hendi. Komið þið nú! Komið þið nú, ef þið þorið
að slást, sísmjaðrandi prangarar og okrarar! Ég gef ekki skít
fyrir ykkur og þennan kardínálaskarf ykkar!
Vínkaupmaðurinn, sem var orðinn eldrauður í framan, kippti
sverði sínu úr slíðrum.
— Blindfulli bjáni, sagði hann reiðilega. Sleppið þessari spýtu,
eða ég skal hálshöggva yður eins og kettling!
— Kettlingur getið þér sjálfur verið, hrópaði ég, og slagaði,
eins og ég væri blindfullur. — Og hvolpur líka! Ef þér látið
fleira til yðar heyra, skal —
Hann sótti örskamma stund að mér með sverðinu, en áður
inn, sem leysti fangann, þetta
er herra Falaise!
Peronelle hljóp á-eftir leik-
araniim.
— Við getum farið í rnjólk-
urvagninum hans Matthíasar,
hrópaði hún. Hann er fljótur
í förurn. Flýttu þér nú! Af stað!
Á svipstundu voru öll börnin
komin upp í vagninn. Leikar-
inn tók taumana og sveiflaði
svipunni, og vagninn þaut nið-
ur veginn, en lögregluþjónarn-
ir, mjólkurpósturinn, umferða-
salinn og allir ungu mennirnir,
góndu á eftir þeiin.
Það er erfitt að lýsa ökuhrað-
anum til bæjarins. Mjólkur-
brúsarnir köstuðust upp úr
vagninum og ultu niður í skurði
og gjótur, og börnin höfðu það
á tilfinningunni, að þau ækju
í rómverskum stríðsvagni áleið-
is til vígvallarins. Þau sáu hús
og tré fljúga framhjá, svo
að allt hringsnerist fyrir aug-
um þeirra. Þau héldu sér bæði
með höndum og fótum, en
horfðu með aðdáunaraugum á
hinn hugrakka stríðsmann.
Hann ók vagni mjólkurpósts-
ins rétt eins og Gráni gamli
væri orðinn fyrirmyndar stríðs-
hestur.
^VO endaði allt ágætlega, eins
og öll ævintýri eiga að enda.
Liðþjálfinn var alls ekki dauð-
ur. Hann hafði bara verið sleg-
inn í rot, og hermaðurinn slapp
með nokkurra daga fangelsis-
vist. Veizlan byrjaði ekki vel,
þar sem heiðursgestinn vantaði,
en hún endaði vel eins og við
var að búast.
Það vakti töluverða athygli,
jiegar Rupert Falaise birtist í
ráðhússalnum í rifinni milli-