Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 7

4
5
var nafnið Mirjain Simeons-
dóttir.
Þar sem telja má þetta verið
liafa fjölskyldugröf, er líklegt
að liér sé um að ræða nöfn
á afa, föður og dóttur: Saba,
Simeon og Mirjain.
1 Nýja testamentinu er
minnzt á Júdas með viðurnefn-
inu Barsabbas (Postulasagan
15, 25), meðal þeirra, er post-
ulamir sendu til bræðranna í
Antiokiu og Jósef Barsabbas
var annar þeirra, sem stungið
var upp á að verða skyldi post-
uli í stað Júdasar Tskariot
(Postulasagan 1, 25).
Getur ekki hugsazt að þessi
Simeon (í grafhýsinu) sé af
sömu ætt, og haTi verið krist-
inn?
Á tveim kistunum em grísk-
ar áletranir. Á annarri þeirra
stendur Jesús-in, en liinni Jesús
aloth. Krossar em teiknaðir á
allar hliðar hinnar síðastnefndu
kistu. Þeir benda ótvírætt til
þess að sá, sem þarna er graf-
inn, hafi verið kristinn, eða
þeir sem greftraðu hann.
En livaða þýða áletranimar?
Orðin, sem bætt er við Jesú-
nafnið, geta ekki verið fornöfn.
eins og á sér stað með nöfnin
á kistunum með hebresku áletr-
ununum. Orðið in álíta mál-
fræðingarnir að sé upphrópun.
Það getur þýtt kvöl, hörmung,
mótlæti. eða þvílíkt. Það getur
einnig táknað gleði eða hrifn-
inra, t. d. „heiður sé“.
Það hefur verið bent á, að
Garnla testamentis orðið Jehu
af Septuagiula er umritað á
grísku sem in. Ef það er rétt,
há hvða orðin: Jesús (er)
Drottinn.
Hitt orðið, aloth, álíta fræði-
menn ekki grísku, heldur he-
breskt eða arameiskt orð.
Lukenik prófessor, álítur það
liarmakvein, og muni dregið af
hebreskri sögu, sem þýðir „að
barma sér“.
Prófessor dr. Olaf Moe rit-
ar grein um þetta mál í síðasta
hefti guðfræðitímaritsins ,.Er-
evna“, en það er sænskt. Hann
álítnr, að orðið sé dregið af
mjög líkri sögu, sem þýðir „að
vera hár, eða upphafinn, eða
að stíga upp“.
Ef það væri rétt skýring,- ætti
það að tákna upprisu Jesú, upp-
hafning eða upphefð, sem mót-
sett er niðurlægingu. En kross-
arnir fjórir gætu táknað niður-
læginguna, að dómi dr. Moe.
•Hann segir ennfremur: „Aloth,
er að líkindum hebreskur nafn-
liáttur sagnar, og gerir það okk-
ur erfiðara fyrir um skýringu.
Má vera að orðið eigi að
merkja það, að Jesús sé upp-
risinn, oa í þeim skilningi að
hann rísi upp (Jóh. 11, 25).
En út frá því virðist mega ganga
sem gefnu, að orðið tákni fag-
urmæli eða hól, viðurkenningu,
svo sem segja má um nú. Lof-
orð, sem er gagnstætt kross-
unum á kistunni.
Jesús er hinn krossfesti, og
upprisni, Drottinn, sem lætur
hina trúuðu upp rísa. Allt
bendir lil að grafhýsi þetta sé
frá tímum hins fvrsta krislna
safnaðar. í grafhýsinu voru, auk
hinna fjórtán heinkistna, leir-
munir. svo sem: lampar, kmkk-
ur og fleira af því tagi. Enn-
fremur einn peningur. Leir-
munir þeir, sem fxxndust, voru
táknrænir fyrir tíð hellenska
oa: fmmrómverska tímabilið.
Að undanskildum lampanum,
HEIMILISBL
AÐlP
sem er frá eldri tíma, eru al1*
hlutirnir af hinni svoneh1
heródíönsku gerð. Og
munir frá síðari tímabil11"
fundust þarna.
Peningurinn ákvarðar ,
ann greinilegast. Hann er ^
sjötta stjórnarári AgripPu
Það er að segja frá áruOur
42—43 e. Kr. Á þeim
aðeins 10—15 árum eftir a"
lát Jesú, hefur þessi gröf verl
notuð.
Páll er þess vegna ekm
fvrsti, sem gert hefur kri®11
dóminn að trú á krossi"^ j
Kristnir menn hafa frá llP*
liafi hrósað hinum krossf"1
Jesú Kristi, og lofsungið i'"® ^
sem sigurvegara dauðans'
cmx, spes unica! Það er kve^
an, sem liinir fvrstu krlS
menn viðhöfðu er leiðir skil ^
En að krossinn hafði, Þe^
Ipggíl
’ ^ j
þýðingu, var sökum þess>
TggU*
hann minnti á uppnsu J ^
óbeint, og einnig af þvl' (
Jesú var í þeirra augum
inn, í sarna skilningi °S
var Drottinn í Gamla te'
mentinu.
S T A K A
v.r
(Höfundur heyrði, að einh'£ ,^s.
að raula erindi Jónasar Ha* * ii"
n . P*"
sonar: „Fyrruni átti ég falleh j,,
o. s. frv. — Varpaði hún I>a
|>essari stöku):
Aldrei týnast andans g"
oft. þó fjúki í skjóli11'
Þegar öll er æviu fuH
æðri ljómar sólin.
M-
//•
5-
HEIMILISBLAÐIÐ
^ngrid Federspiel
Oulnad bréf
UETÍU
vmur en amma var
ekki til, og ég var ham-
"SjUsöni vfir að eiga heima
í® henni.
Eun hafði alið mig upp síð-
j!*1 eg var ofurlítil, því báðir
°reldrar mínir dóu í landfar-
sem þá geisaði.
Qg ég veit, að amma var
,*nillg hamingjusöm vfír að
I a mig ]jjá sér, því án mín
lfTði hún verið alein.
íí,ln hafði misst mann sinn
skammvinnt hjónaband,
£ hixn hafði ekki átl önnur
111 en móður mína.
Mér þótti vænt um heimili
nilnu, með öllum gömlu, fall-
Tu húggögnunum og listmun-
lllum, en vænzt af öllu þótti
J'ler uni litlu, gomlu rósaviðar-
0lllmóðuna, sem stóð hjá
tQluum, sem amma var alltaf
1111 að sitja í.
I EPpáhald mitt á þessu litla
^ásgagni stafaði ekki eingöngu
K hversu fögur smíði það
' eða af myndunum, sem
^re> ptar vom í það. Nei, það
J***1 8Uu því tók fram, var, að
p„°mmóðuskúffunum var mesti
lol<li skemmtilegra hluta, sem
íllóp L ' . #
Potti meira gaman ao sja
II allt annað, og heyra ömmu
ijk’ja sögxi þeirra, því við hvem
1,1 var jafnan einliver saga
s„ K'1 eða minningar lir ævi-
^l-u ömmti, og mér þótti gam-
þegar ég gat fengið hana
«1 að
segja mér eitthvað af því.
Dag nokkurn sat ég, eíns og
ég gerði svo oft, á lágum stóli
við hlið ömmu með efstu komm-
óðuskúffuna opna fvrir fram-
an mig.
Þá fann ég á skúffubotnin-
um gulnað umslag, sem ég
mundi ekki eftir að hafa séð
fyrrí.
Kannske hafði ég handleikið
það áður, en hafi svo verið,
hafði það þá ekki vakið at-
hygli mína.
En nú heindist athygli mín
allt í einu að því; það leit út
fvrir, að innan í því væri eitt-
hvað, sem þvkkara væri en bréf
eða inynd.
Má ég sjá, hvað er í um-
slaginu, amma? spurði ég.
ílg rétti ömmu umslagið: ut-
an á það var ekkert annað
skrifað en nafn ömmu, Chita,
en hún vissi augsýnilega strax,
hvað í því var, því angurværir
drættir komu í ljós kringum
munn hennar, og augnaráð
hennar varð eins og liún horfði
á eitthvað, sem væri langt,
langt í burtu.
En svo fór hún strax að brosa
og fékk mér umslagið aftur.
Já, þú mátt gjaman opna
það, bamið mitt, sagði hún.
Inni í því er bréfmiði og vis-
inn rósarknappur, og ef þig
langar mikið til, skal ég segja
þér söguna af þessu tvennu —
mér finnst þú vera orðin
nógu gömul til að hevra hana.
Ég opnaði umslagið og tók
upp úr því bréfið og litla, visn-
aða rósarknappinn.
— Á ég að lesa fyrir þig
það, sem stendur í bréfinu,
amma? spurði ég.
— Þess þarf ekki, Aníta litla,
svaraði hún. Bréfið er mjög
stutt, og ég kann það utan að.
Það er svona: Þennan rósar-
knapp sendi ég þér kvöldiS sem
dauSadómur minn var upp
kveSinn. En ást mín á þér mun
aldrei deyja.
— En hvað þetta er dapur-
legt, amma! Var það karlmað-
ur, sem — sem sendi þér rós-
ina, og — og átti hann í raun
og veru að devja daginn eftir?
- — Nei —- þú skilur þetta ekki
alveg rétt: en hlustaðu nii á
söguna.
Amma lagði handavinnu sína
frá sér, og svo sagði hún mér
söguna, en ég hélt á visna rós-
arknappnum og gulnaða bréf-
inu í hendinni á meðan.
JjO veizt, Aníta, að ég er fædd
og uppalin í Argentínu, en
á æskuámm mínum var það
land mjög fmmstætt og næst-
um ósnortið af allri siðmenn-
ingu. Þar stóð öllum ógn af
Indíánunum og sífelldum árá6-
um þeirra, sem alltaf dundu
yfir. þegar menn áttu þeirra
sízt von.
Faðir minn, langafi þinn,
átti eitt af stærstu nautgripa-
búunum í Argentínu. Hann
var danskur að ætt og hét Karl
Poulsen, og með iðni og spar-
semi hafði honum tekizt að
afla sér rnikils auðs.
Faðir minn var alltaf kallað-