Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 19

17
ILISBLAÐIÐ
ST| l.K A V SEM GAT SAGT NEI
þESsi
SAGA gerðist á sjöunda
þ lug seglskipaaldarinnar.
^11' Hans Sivertsen og góður
. JPrúinsfélagi hans síðustu
Sveinn Eriksen, voru af-
r‘íðir í Rotterdam | >á iiin
hí‘i*stið.
^eir ætluðu sér báðir að lesa
in'^r stýriniannsPróf 11111 vetllr"
1- Sveinn var búinn að vera
náL-
. v*emlega tilskilinn tíma á
^Qííum til j)egg _ Hang hafði
f l,r á móti verið á sjónum
'ta ' -
lr 1,
. P'd um fermingu, tæplega
v ara gamall, og hefði getað
. r,3 búinn að taka prófið fyr-
öngu Jiess vegna, en það
^ar eill8 og ekkert ráð'rúm liefði
til að bugsa um þá bluti.
a,ln hafði niest allan tímann
veria .
0 i förum milli Ameríku
• ^*na, aðeins tvö seinustu
ni bafði bann siglt til Noregs.
^ befði nú naumast orðið
þ ltl úr því fyrir Hans, að fara
^*1111 að þessu sinni, og setjast
^ðknámi, ef Sveinn hefði
i 1 sífellt verið að stagast á
að liann ætlaði að verða
skipstjóri á eigin skipi, frá því
er Jieir fvrst stigu á þilfarið
á „La Plata“. Hans liafði aldrei
látið sig dreyma um neitt því-
líkt og sagði Sveinn, að það
væri mesta heimska, jafn bráð-
duglegur og liann væri og sjó-
maður í búð og hár. Auðvitað
skyldi bann verða skipstjóri. En
leiðin til jiess lægi í gegnum
nálaraugað, stýrimannsprófið.
Það væri að vísu ekki á allra
færi að komast í gegnum það,
en Sveinn bar það traust til
Hans, að honum mundi takast
að sigra þá Jiraut. Hans van-
treysti sér lieldur ekki í því
efni sjálfur.
En ætti bann að leggja upp
í heilan vetur, varð liann að
breyta um lifnaðarháttu, ekki
á sjónum lieldur í landi.
Það var talin góð og gild
siðferðisregla sjómannsins, að
krónurnar væm kringlóttar til
þess að velta þeim, og hann
bafði þegar látið þær velta. Það
gilti einu, bversu mikla pen-
inga bann liafði, þegar hann
kom í höfn, liann var alltaf
jafnsnauður, þegar hann lét úr
liöfn aftur.
— Þú ert allt of brjóstgóður
og auðtrúa, sagði Sveinn. En
Sveinn liafði framtíðarfyrirætl-
anir, ■— liann ætlaði að verða
„skipstjóri á eigin skipi“.
Hans var reyndar ekki al-
gerlega félaus. Haim átti aldr-
aða móður, sem búsett var innst
inni í fjarðarbotni, nyrzt í
Norðurlandi, og hún var stöð-
ugt að skrifa honum og þakka
honurn fyrir peningasending-
araar, sem verðu hana frá því
að lenda á sveitarframfæri og
meira til, því að bún gæti alls
ekki eytt því öllu, er bann
sendi henni. Afganginn legði
bún inn í sparisjóðinn á hans
nafn. Það gæti orðið honum
styrkur til að ná stýrimanns-
prófi. Hana dreymdi líka u>’’
„skipstjóra á eigin skipi“.
Salvesen liafnarstjóri hélt
uppi stýrimannaskóla á hverj-
um vetri í fæðingarbæ Sveins,
— afbragðs skóla, svo að um
annan betri var naumast að
ræða, hafði Sveinn sagt.
Og svo var ákvörðunin tek-
in, og allt í einu skaut Sveini
upp í áttliögum sínum, skyndi-
lega og óvænt ölluni nema for-
eldrum hans, nýjum af nál-
inni frá hvirfli til ilja, í stuttri
sjómannstrevju og húfuna á
ljósa hrokkna hárinu hallandi
út í annan vangaim. Fagnaðar-
kveðjunum mætti liann við
fimmta livert skref, hina
skömrnu leið frá bryggjunni og
heim til sín, og spurnaraugum
var gotið til unga, laglega
mannsins, sem með honum var,
með sólbrúnt andlit og lirafn-
svart hár.