Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 20

18
1 kyrtilfald kardinálans
Framhaldssaga eftir Stanley J. Weyman
Stutt efniságrip:
Gil tle Berault er landskunnur skylmingainaiUir og ójafnaðannaður í l’arís.
Hann hefur háð mörg einvígi og vegið margan niann þar í horg, en á þeim
lúna, er sagan gerist, hefur Richeliu kardínáli, sem þá var raunverulega
einvaldur í Frakklandi, bannað einvígi og lagt við dauðarefsingu. Beraull
herst þrátt fyrir það við ungan Englending út af litln tilefni, og særir
hann liættulega. Hann er tekinn fastur, og eru ekki horfur á öðru, en að
hann verði líflátinn. En Riclieliu kardínáli gefur honum líf ineð því skil-
yrði, að hann takist ferð á hendur til Cocheforét-kastalans, sem er skammt
frá Auch og stuttan spöl innan við landamæri Frakklands og Spánar, og
taki þar fastan og færi sér til Parísar, aunaðlnort dauðan eða lifandi,
herra de Coclieforét, sem er hatrammur andstæðingur stjórnarinnar og
lalinn henni liættulegur. Berault kemur til þorps, skannnan spöl frá Coche-
forét-kastalanum, og er tekið þar mjög fálega. Honum tekst að komast í
kynni við systur Cocheforéts og konu hans, sem dvelja í kastalanum, en
sjálfur fer Cochef'orét huldu höfði, og dvelur á Spáni annað veifið. Berault
heldur uppi njósnum, en ungfrúin keinst að háttalagi lians og rekur hann
hnrtu. Mcnn leggja af stað með hann til spánsku landamæranna, og ætla
að skilja liann þar eftir, en honum tekst með hrögðum að sleppa frá þeim,
og halda aftur lil baka. Þegar hann kennir aftur til þorpsins, eru þar
fyrir hermenn stjórnarinnar, koinnir í sömu erindagerðum og hann. Hon-
um tekst að vinna aftur trúiiað kvennanna í kastalanuin, og halda þær, að
hann sér á þeirra bandi. Kapteinn sá, sem fyrir hermönnununi er, ætlar
að pína mállausan þjón kvennanna til að vísa sér á felustað Cocheforéts,
en þjóninimi tekst að ráða sér og kapteininum bana. Lautinant tekur við
stjórn herflokksins, og hyggst hann ryðja Berault úr vegi, og fletta ofan
af atliæfi lians og tvöfeldni við ungfrúna í kastalamim, en taka Cocheforét
sjálfur hönduni og flytja liann til Parísar.
Er ég mælti þessi orð, vornm við komnir aftnr að trébrúnni.
Hann nam staðar.
— Gott og vel, svaraði hann og kinkaði kolli illúðlega. Þetta
ræður úrslitum. Liðþjálfi, lýsið ntér með ljóskerinu. Þið hinir
skuluð lialda áfram til þorpsins. Jæja, njósnarakóngur, liélt
hann áfram og leit á mig með óheillavænlegri fyrirlitningu.
Við eigum samleið. Ég held ég viti, livernig ég get brugðið
fæti fyrir yður.
HEIMILISBLAÐl^
„Það er félagi minn"
sag®
a«
Sveinn, og það tirðu nienn
láta sér nægja í bili.
Það leið reyndar ekki
löngu, þar til Hans Sivertef'1
var tekinn í vinaliópinn, 1
bræður Sveins frá bernsku®1^
unum. Þeir voru sjótnenn eJl
og þeir, sent ætluðu að spre?1
sig á skólanum þenna vetuJ
svo nokkrar „búðarlokur ,
vísir heimaalningar, en anna
heztu strákar.
stu-
og
Þeir gátu stýrt sleðunu«J
um í bröttustu brekkunJ
kröppustu beygjum. jL
Og svo voru það ungu 8,11
urnar!
Þeir höfðu lialdið sig ^
þeim að mestu levti, þan®f
' gP
lil frostið og snjórinii k°in’ ..
þá var þeim líka ölluin 1° 1
1 1 .-if gér*
Það kom eins og af sjaltu
eða réru þær ef til vill un
stélpuskjáturnar? ^
Búðarlokurnar tóku að 1,11 ^
irbúa sleðana, og stúlkuru ^
önnuðust nestið, og svo var fafI
í margra stunda sleðaferðir- - ^
var setið umhverfis tendrað
í snjónum og nestið sntett- ■
þetta var fjörugt og hre9saJ1
vetrarlíf.
Hans Sivertsen hauð við re.
fullu og daunillu knæpunu’11 ^
hafnarbæjunum, er honuin ví,r
hugsað til þeirra.
En snjórinn stóð ekki leI*^
sem betur fór, hugsaði ?v® ^
með sér. Þessi tunglskinsbj0
kvöld tóku of mikið frá
u?
mætum námstíma þeirra,
Hans var ekki svo stæltur
Or
geta sagt nei, þegar glens
vegar;
með
stúlkur voru annars
Sveinn átti fullt í fangi
það sjálfur, jafnvel 1J<1
draumurinn um „8kipstjóra