Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 29

27
^IMILISBLAÐIÐ
þreifaði mig upp fyrir stakkinn með skannnbyssu í hend-
°g bjóst við. að þar fyndi ég kofa inn á milli burknanna,
v llonum herra de Cocheforét. En ég fann engan kofa. Þar
^ enginn kofi, og þar að auki varð mér allt í einu ljóst, að
® hafSi tekizt mjög erfitt verk á hendur, því þarna fyrir ofan
f .Kltln var ennþá dimmra en á veginum. Kofinn átti að vera
fyr!r °fan burknastakkinn, en livað átti liann að vera langt
. rir ofan hann, hvað langt frá honum? Dimrn hlíðin gnæfði
Wr ,
^vi
þ ^ ofan okkur, óendanleg, ómælanleg og umvafin myrkri.
I 'vrtist litlu árennilegra að leita þarna að litlum kofa, senni-
hefg.Vendilega földum, en að nál í beysátu, enda þótt bjart
I 1 verið af degi! Og þarna stóð ég, kaldur og vonlítill, á
l^1111 örvæntingarinnar, og nú tókum við aftur að heyra fóta-
^ermannanna á veginum.
,'fi ^Seja’ herra kapteinn, sagði fylgdarmaður minn, undrandi
. r Oiki mínu. Hvert skal hálda ef þeir eiga ekki að verða
n,1dan okkur?
j. reyndi að lnigsa, að álvkta, að gera mér í bugarlund, bvar
tl...n gæti belzt verið. Vindurinn gnáuðaði í krónum eiki-
t'oþ]1'1131 °^ru övoru heyrði ég akörn falla til jarðar. En þetta
1 enga bið: hugsanir mínar voru svifaseinar, og að lokum
npp a von og ovon:
S Ur
H
-kð
Syit:
JPP í blíðina. Beint upp frá stakknum.
111111 vmpraði ekki á neinum andmælum, og við lögðum af
nPp hlíðina. Burknarnir náðu okkur upj) að hnjám, og
u 1,111 draup af okkur vegna áreynslúnnar, enda heyrðum við
•ii) 61111111 a óðum færast nær. Þeir voru áreiðanlega ekki í nein-
''ei 'a^a Um’ ^verl lleir ætt11 a^i balda! Við neyddumst til að
8taðar til að varpa mæðinni, þegar við böfðum klifið
■1(1! Ml fimmtíu metra upp, og sáum við þá greinilega bjarm-
Ul ai ljóskerum þeirra: og heyrðum meira að segja vopna-
v,,>tlrid- Það gat allt eins verið, að kofinn væri neðar, og við
^ 11 á leið frá honunt. En nú var um seinan að snúa aftur
j 6,1 voru komnir fast að burknastakknum. Ég sneri enn
í örvæntingu minni. Ég gekk nokkur skref, og hras-
])/ reis á fætur, og brauzt enn áfram, og enn brasaði ég.
'ar® ég þess allt í einu var, að ég var kominn á jafnsléttu.
(.j . ' 'ar þetta vatnsflötur, sem ég sá fram undán mér eða
^lver loftspeglun?
Var hvorugt. Ég greip þéttingsfast um bandlegg fylgdar-
Alj 8 Ullns’ er ilulln náði mér, og stöðvaði hann. Fram undan
tjjgllr yar dæld niður í hlíðina, með bröttum bökkunt, og þar
'e ** Sasl Ijósbjarmi skína út í gegnum glugga eða op á kofa-
iijarminn virtist titra í móðunni, sem hvíldi yfir, eins
væri lampi bjá dvergum í steini uppi á beiði. Ekkerl
l^. ^feint nema ljósið; lítil glæta niðri á botni í djúpu jarð-
*Hi . ^antt hoppaði bjartað í mér, er ég kom auga á það, því
'l8si ég, að ég hafði rekizt á staðinn, sem ég bafði leitað að.
urn. Þetta litla bréf liafði farið
morg bundruð mílna, áður en
það komst í hendur Sólveigar.
Það bafði ekki nema fáein orð
inni að halda, en þau fáu orð
nægðu henni. Þau sögðu henni,
að hann héldi áfram að hugsa
uni hana, og að hún væri hon-
um vörn gegn öllu illu; og
þau sögðu henni, að bann væri
fullviss um, að liún béldi heit
sitt og gleymdi ekki, að hún
ællaði að bíða hans.
Svo leið enn lieilt ár, sem
liún frétti ekkert af bonum.
Vinstúlkur bennar trúlofuðust
og giftust, en bún hélt áfram
að annast beimili föður síus
og var systkinum sínum í móð-
ur stað. Hún var sífellt starf-
andi og léttlvnd, eins og bún
ætti einhverja mikla og óvænta
gleði í vændum.
Svo kom vorið á ný, — ná-
kvæmlega að finim árum liðn-
um frá því, er þeir Sveiim og
félagi bans tóku stýrimanns-
próf sitt. Svein drevmdi enn
um skipstjórn á eigin skipi, en
tímarnir voru örðugir að því
er siglingar snerti, svo að bon-
um liafði ekki auðnazt að kom-
ast lengra en að vera 1. stýri-
maður á briggskipinu „Marta“.
Sumir héldu því fram, að dag-
ar seglskipanna væru brátt tald-
ir og bæri að breyta um alla
liáttu í siglingamálum. En
hverjir voru þess umkomnir
heima í Noregi?
Svo bar það við einn daginn,
að fjórsiglt skip lagði inn fjörð-
inn, undir fullum seglum. Það
var tignarleg sjón. Skipið bar
enska fánann, — æjá, það var
auðvitað kornskipið frá Svarta-
hafinu, sem Breda konsúll var
btiinn að bíða lengst eftir, avo