Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 30

28
HEIMILISBLAÐlP
Ef allt liefði verið með felldu, hefði ég átt að leggja vand-
lega á ráðin um hvað gera skyldi næst, og gefa mér góðan
tíma til þess. En hér var hvorki tími til heilabrota né lafa, svo
að ég hljóp í einu vetfangi niður hakka jarðkersins, og strax
er ég var kominn niður á botn þess, hljóp ég að dvruni litla
kofans, sem ljósið var í. Steinn valt undan fæti mér í flýtinum,
og ég datt á hnén á þröskuldinn. Ég meiddi mig ekkert, og
þegar ég leit upp, horfðist ég í augu við mann inni í kofanum,
sem lá á burknafleti. Hann hafði verið að lesa. Honum hrá,
er hann heyrði hávaðann í mér: hann fleygði bókinni frá sér
og teygði sig í sania hili eftir vopni. En ég hafði þegar beint
skammbyssu minni að lionum, og hann var þannig settur, að
hann gat ekki tekið undir sig stökk, svo að hann lét höndina
síga, er ég gaf honum hvasslega fyrirskipun um það. Grimmdar-
glampinn, sem liafði rétt sem snöggvast leiftrað í augum hans,
hvarf; hann hrosti letilega og yppti öxluin.
Eh, bien! sagði hann, og tókst aðdáanlega að hafa stjórn
á sér. Tekinn til fanga að lokum! Jæja, ég var orðinn þreyttur
á þessu.
Þér eruð fangi minn, herra de Cocheforét, svaraði ég. El'
þér gerið svo mikið sem hrevfa vður, eruð þér dauðans matur.
En einn kost mun ég samt hjóða vður.
— - Er það satt? spurði hann, og hóf augnabrúnirnar.
— Já. Ég hef fengið fvrirskipanir um, að flytja yður til
Parísar, annaðhvort dauðan eða lifandi. Ef þér gefið mér 'dreng-
skaparorð yðar um, að þér munuð enga tilraun gera til að flýja,
skuluð þér fara þangað sem frjáls maður, svo sem aðalsmanni
sæmir. Ef þér neitið því, mun ég afvopna yður og leggja yður
í fjötra, og þá verðið þér að koma með mér sem fangi.
— Hvaða baklijarl hafið þér? spurði hann stuttaralega. Hann
reis enn upp við olnboga, með kápu sína yfir sér, og hókin,
sent hann hafði verið að lesa, lá rétt hjá honum. En snör, svört
augu hans, sem virtust ennþá hvassari vegna þess, hve fölur
og tekinn hann var í andliti, grandskoðuðu mig í krék og kring,
rýndu út í mvrkrið að baki mér og létu ekkert fram' hjá sér fara.
Nægan, til að þvinga yður til hlýðni, herra minn, sagði
ég hörkulega, en það er ekki allt og sumt. Sem stendur eru
þrjátíu hermenn á leiðinni upp hlíðina til að taka yður höndum,
og þeir gera yður áreiðanlega engin slík boð. Gefizt upp fyrir
mér áður en þeir koma, og gefið mér drengskaparorð yðar, og
þá mun ég gera allt sem mér er unnt til að firra yður óþægind-
um. Ef þér hikið, munuð þér falla í liendur hinna. Þér eigið
ekki nema um þetta tvennt að-velja.
— Ætlið þér að treysta drengskaparorði mínu? sagði hann
með hægð.
— Ef þér gefið mér það, megið þér halda skammhyssum vðar,
herra de Cocheforét.
— Segið mér að minnsta kosti, hvort þér eruð einn hér.
að kornmylnurnar voru n»rrl
orðnar uppiskroppa.
Það lifnaði lieldur en ekk1
yfir höfninni, og tollbáturi111'
var mannaður í skyndi, og kon6
úllinn ætlaði sjálfur út í skip
ið. Það hafði frétzt, að skip
stjórinn væri norskur.
Skipið lagðist við festar, °r
segl voru felld og bundi11'
Skipsstiganum var rennt n1*^
ur, og tollbáturinn lagðist a
skipshliðinni. Smákænur, 111
ar af strákum umkringdu sk'P
ið og biðu þess að fá að ko111,
upp í það.
Tollbáturinn lagði frá skip
inu og bátur konsúlsius likJ
Konsúllinn hafði atliugað skip9
skjölin og rætt við skipstJ°r
ann. Allt var í röð og regl'*
Uppskipunin gat liafizt lUl'6l‘
dag' ■ ð
Skipstjóranum var boðið 8
vera gestur konsúlsins á nieðal
skipið stæði við, en þoð '
afþakkað. Þá var hann spur_
ur, hvort konsúlliim mætti e
eiga von á honum í heimsók1
einhvern daginn. en það v
líka afþakkað. Skipstjóri0^
átti svo ákaflega annríkt, Pv
að við mörgu þurfti að snúa9Í
Litlu kænurnar færðust u‘l
og nær og margir voru lan^
eygðir eftir að koma upp í Þett,
stóra skip^ og kallazt ',ar ^
ýmist á norsku eða ensku, llV‘
innan um annað.
Svo var skipsbátnuin reU11
niður á sjóinn og hann mal11^
aður, því að skipstjórinn &
aði í land. Um leið og h3*1 ^
gekk niður í bátinn gaf úal1
fyrirskipun um, að allir dreur
irnir skyldu fá að koma u^
í skipið og veittar þar g°
móttökur. Þetta skildu dreU