Heimilisblaðið - 01.09.1950, Síða 13

heimilisblaðið
141
þRJÓZKA John Carricks og
reiði hans við Elísabetu
hafði komið honum til þess
að bjóða öllum erfiðleikum
byrginn og sigla upp Mississ-
ippi í steikjandi hitanum, er
gerði New Orleans að daunillu
Pe8tarbæli. Hann sat í káetu
sinni og átti erfitt um and-
ardrátt sökum hitans. Hann
heyrði Bumside, annan stýri-
öiann, gefa hásetunum fyrir-
skipanir um að opna lestina
°g ná í kassa og koffort, er
geymdu farangur Elísabetar.
Þetta var ekki aðeins lieiman-
lylgja hennar vegna brúð-
haupsins, heldur einnig hús-
gögn og listaverk, er áttu að
Prýða liið nýja heimili henn-
ar. Það fegursta af því öllu
var ef til vill brúðarkjóllinn,
er var úr þykku, svörtu silki.
í*egar hún klæddist honum,
yar hún Elísabet d’Ivre, en
þegar hún færi úr honum og
í náttkjólinn, sem var alsett-
Ur knipplingum, mundi liún
vera orðin Elísabet Galvez.
Svitadroparnir runnu úr
mahognirauðum hárbrúski
John Carricks niður á ennið,
er var brúnt af sólinni. Hann
hleypti brúnum, um leið og
hann reif umbúðirnar af sár-
!nu á vinstri olnboga. Síðast-
liðna nótt höfðu sjóræningjar
fáðizt á „Mary J.“, og í stutt-
nm, en áköfum bardaga, tókst
einuih þeirra að rista hann
tÖluvert djúpu sári í handlegg-
^hn. Hann kærði sig ekkert
nm, að skipshöfnin fengi vitn-
eskju um það, og því síður
vildi hann, að það bærist út
nm New Orleans, að hann
hefði að nokkru íeyti verið
gerður óvígur.
leitt, gmggugt vatnið, en enn-
þá voru þeir þó ekki með öllu
óþekkjanlegir. Jafnvel ekki sá
þeirra, er var klæddur í flauel
og rósasilki og bar nafnið don
Louis de Fonseca y Galvez y
Cartagena, samkvæmt skjölum,
er fundust á honum. Þeir gátu
allir þrír verið til viðvömnar
verett og Olga Webber
'Mnnitnerkii
FRAIUHALDSSAGA
Það hafði komið sjóræningj-
unum ^ óvart og orðið þeim
örlagaríkt, er þeir nálguðust
„Mary J.“ og fengu yfir sig
skothríð úr fallbyssum, er
voru vandlega faldar stjórn-
horðsmegin á skipinu. Það brá
fyrir grimmúðlegu brosi á
andliti Jolin Carricks, þegar
lionum varð hugsað til spreng-
ingarinnar, er gaf til kynna,
að kviknað liefði í púðurbirgð-
um briggskipsins. Efri hluti
þess sprakk í loft upp, en
nokkrir af sjóræningjunum
komust um borð í „Mary J.“.
En sigurinu gat ekki fært
honum aftur sundurskotna
framsigluna, og það var óhugs-
andi, að hann gæti grætt sár
tveggja manna sinna, er nú
lágu í ópíumdvala gamla,
harðgerða, fyrsta stýrimanns-
ins og ungs háseta. En þrír
af sjóræningjunum höfðu ver-
ið hengdir upp á fótunum í
brandsigluna. Hákarlar og aðr-
ir ræningjar undirdjúpanna
liöfðu glepsað í þá í hvert
skipti sem stefnið tók dýfur
og þeir sukku niður í brúii-
öðnim Ó8vífnum sjóræningj-
um. Af þessu gátu þeir lært,
hvernig færi fyrir þeim, er
voguðu sér um borð í skip
John Carricks.
Eitt af nöfnum don Louis
gaf til kynna, að hann væri
í ætt við Raoul Galvez, er
Elísabet átti að giftast. Lægi
þannig í málinu, gat Raoul
komizt að raun um, hvaða álit
Carrick hefði á honum, þar
sem hann lét einn af ætt-
ingjum hans dingla eins og
hvern annan óbreyttan sjó-
ræningja.
Galvez áleit sig kominn af
tignum ICreólum, eins og fjöl-
skylda Elísahetar, — þessum
dramblátu afkomendum hinna
fyrstu Spánverja og Frakka,
er komu til New Orleans. Ra-
oul Galvez var ekki einn
þeirra, er gerði sig ánægðan
með nokkur lítilfjörleg sár, ef
liann hafði sent —j eða veitt
viðtöku :— áskorun um hólnii-
göngu með skammbyssum eða
sverðum. Það var alltaf fram-
reiddur morgunverður í næsta
veitingahúsi ... og það var