Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 21

Heimilisblaðið
129
Hún mælti: — Ég kæri mig ekk-
®rt um að sýnast merkileg, Harry.
% vil ekki brosa elskulegu brosi
°g fara svo, rétt eins og ég væri
við jarðarför. Ég vil berjast!
■— Allt í lagi, sagði Destry. Þú
ert ein þeirra, sem ert fædd til
að berjast. En fyrir hverju viltu
berjast og með hverjum?
— Ég vil berjast með þér!
-— Við höfum fengið æfingu,
sagði Destry hlæjandi. Við höfum
baeði fengið svo mikla æfingu, að
aanað okkar getur varizt flestum
teim höggum, sem hitt greiðir!
— Ó, Harry, sagði hún með
breyttri röddu. Ég get ekki varizt
tessu! Það hryggir mig ósegjanlega.
— Sjáðu hana, sagði ofurstinn.
Svei mér þá, ef hún er ekki á leið
að skæla! Kysstu hana, Harry,
irnggaðu hana, ef hún er að gráta
þín vegna. Ég neyðist líklega til
að nota haglabyssuna eftir allt
saman!
Hún yppti öxlum.
— Hvað ætlarðu að gera, Harry ?
spurði hann. Ætlarðu að elta þá
Uppi hvern og einn eins og þú
þézt þeim í réttarsalnum ?
■— Athugið, hvað þeir hafa
Sart, sagði hann. Þeir hafa hvílt
a herðum mér eins og þung byrði
1 sex ár. Og eftir því sem dagarnir
iiðu þyngdist byrðin! Ég skal segja
Vður, hvaða dagur var verstur. Síð-
asti sólarhringurinn. Hver klukku-
stund byrjaði eins og vor og end-
aði sem vetur. En ég sýndi tak-
Urarkalausa þolinmæði fram á síð-
asta dag!
Svo flýtti hann sér að bæta við:
— En ég verð að hraða mér af
stað! Ég þarf að komast langt í
dag.
Hann sneri sér að ofurstanum.
— Verið þér sælir, ofursti.
— Augnablik, Harry! Það er
^argt að ræða um ennþá.
— Ég má ekki vera lengur. Við
'■ðlum saman næst. Vertu sæl,
Éharlie.
Hann beygði sig niður og kyssti
þana á ennið.
'— Verið þér sælir, ofursti!
Hann þaut út úr dyrunum, og
^au heyrðu negrana heilsa honum,
i>Vl hann var í miklu uppáhaldi
hjá þeim.. Og hlæjandi rödd hans,
skær og frjálsmannleg, kvað við.
— Er það þannig, sagði ofurst-
inn, sem ungur maður á að kyssa
unga stúlku kveðjukoss, þegar
hann elskar hana, eins og hann
elskar þig? Hann kyssti þig laus-
lega á ennið og var svo þotinn í
burt. Hæ, Charlie! Guð minn góð-
ur, hvað gengur að þér?
— Láttu mig vera, sagði hún,
þegar hann stöðvaði hana við
dyrnar.
Hann tók fast yfir um herðar
henni.
— Hvað er að ? Hvað er að ?
spurði ofurstinn.
— Þú kemur mér til að gráta,
sagði hún. Lofaðu mér að fara.
— Reyndu að jafna þig, sagði
ofurstinn, og hann horfði á hana
með djúpri meðaumkun. Er hann
sekur eða ekki? Ef hann . . .
— Hættu, sagði stúlkan.
— En það er engin ástæða til
að hegða sér eins og þú gerir,
Charlie. Það er allt í lagi. Hann
er önnum kafinn. Er hann ekki
kominn aftur og hefur tekið upp
þráðinn, þar sem hann hætti síð-
ast ?
— Hvers vegna heldurðu það ?
spurði hún.
— Hann hefði alls ekki komið
hingað, ef hann hefði ekki viljað
sýna þér, að hann hugsaði ekki
lengur um bréfin frá þér.
— Hann kom hingað vegna
Jerry Wendells, það er allt og
sumt, sagði stúlkan.
— En hann kyssti þig, Charlie.
Það mundi hann ekki hafa gert,
ef . . .
— Ó, sástu það ekki? sagði hún.
Það var bara kveðjukoss!
Tólfti kapítuli.
ÞAÐ var enn snemma dags, þeg-
ar Destry lét gæðing sinn tölta
aftur niður aðalgötuna í Wham.
Hann horfði beint niður fyrir sig.
í huga sér sá hann bregða fyrir
andlitum, einu af öðru. Hann and-
varpaði, víst þekkti hann þessi
andlit vel. Ef hann hefði getað
farið huldu höfði, mundi hann hafa
komizt x færi við þá alla í þess-
um litla bæ. En þrjá hafði hann
þegar heimsótt og níu voru eftir.
Hann hlakkaði til að elta þá uppi,
eins og úlfur, sem skokkar á eftir
uppgefnum elg og veit, að ekkert
liggur á.
Ding Slater kom ríðandi á móti
honum. Þykkt ryklag gaus upp eins
og púðurreykur, þegar hann stöðv-
aði hest sinn allt í einu. Rykið
sat á yfirskeggi hans eins og hvítt
púður. Hann rétti höndina aðvar-
andi í áttina til Destrys.
— Ungi maður, sagði hann, það
er síður en svo skemmtilegt, sem
þú hefur gert! Reyndu að koma
þér burt úr Wham. Farðu strax,
ég skal fylgja þér á leið.
— Heyrðu nú, sheriffi, sagði
Destry. Það eru margar klukku-
stundir liðnar síðan í gærkvöldi,
þegar við töluðum saman!
Sheriffinn reið upp að hlið hans.
— Síðan í gærkvöldi er maður
dáinn og annar er hættulega særð-
ur, sagði Ding Slater. Þú hefur
ekkert lært í sex ár, Harry, og
mig langar ekkert til þess, að þú
sért lengur hér í bænum. Þú ert
verri en drepsótt!
— Þökk fyrir, sagði Destry. Ég
heyri hólið, sem felst á bak við
orð þín. Þúsund þakkir, gamli
þrjótur! Hefurðu sannanir?
— Dauðan mann! Clarence Ogd-
en dauður! sagði sheriffinn. Og hér
ríð ég ásamt morðingjanum! Hvað
heldurðu, að þeir hugsi um þetta
fyrir austan?
— Það, sem hugsað er í austri,
kemur okkur ekki við í vestri,
mælti Destry. En hvað Ogden-
bræðrunum viðkemur, þá veiztu
ósköp vel, að þeir hafa lifað á
skotfimi sinni, og því er ekki nema
eðlilegt, að þeir falli fyrir vopnum.
— Komdu þér burt úr Wham,
sagði sheriffinn.
— Ég fer ekki, sagði Destry,
nema því aðeins að óvinir minir
séu farnir héðan. En fuglarnir hafa
þó ekki allir séð veiðimanninn og
eru flognir?
Sheriffinn horfði alvarlega á
hann.
— Er það meining þín að ná
þeim öllum, sagði hann, einum af
öðrum ?