Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 25

heimilisblaðið
133
ekki um of, það kann að vera að
ef> hitti þig þar sem verst gegnir!
Fjórtándi kapítuli.
pRÚ ORRIN var ánœgð með
* manninn sinn að ýmsu leyti.
En þegar Clyde Orrin var að brjóta
heilann um viðskiptamál við mið-
degisverðarborðið, fannst frúnni
full langt gengið.
— Hvaða ráðagerðir hefurðu á
Prjónunum í kvöld, vinur minn?
sPUrði hún, þegar hún sá hve mað-
Ur hennar var annars hugar.
'—■ Engar — alls engar, sagði
Clyde Orrin. Að minnsta kosti eng-
ar sem þýðingu hafa.
— Vertu nú ekki að þessu bulli,
sagði kona hans, er verið hafði
dansmær, áður en hún giftist hin-
u«i unga stjórnmálamanni. Henni
bótti gaman að tala eins og í
Samla daga, þegar þau voru tvö
6l«. Hvað gengur að þér, Clyde ?
■— Börn, sagði hann.
— Börn? Oh, það var þá! Það
er nógur tími að hugsa um þau!
— Ég veit ekki. Það er þægi-
'eSra að breyta um lifnaðarháttu
•Peðan maður er ungur!
— Ég skil við hvað þú átt, sagði
hún. Þú vilt að ég sitji uppi allar
«ætur við að hugga börn. Svo á
eS að taka á móti ættingjum þin-
Utn og fara með þér til þeirra í
lesamkvæmi. Er það ekki þetta,
Sem þú vilt?
Hann barði með fíngerðum og
‘Pjúkum fingrum sínum á borðplöt-
Una.
Heyrðu nú, vinur minn, sagði
|rú Orrin. Vertu nú ekki svona
P°gull og þungbúinn, þegar þú
enaur heim til mín. Þú átt að
skilja áhyggjurnar eftir á skrifstof-
Utlni, en ekki taka þær með þér
neim.
En góða mín, sagði hann, ég
fú'aði ekki að særa tilfinningar
Pinar.
Við skulum tala eins og full-
°rðnar manneskjur, sagði frú Orr-
' Éf þú óskar eftir litlum dreng,
?ern hleypur á móti pabba sínum,
^ ®ar hann kemur heim, þá segðu
ara til. Ég óska einskis fremur en
a® hrista þetta pólitíska ryk af
okkur og eignast reglulegt heimili.
Það veiztu vel! En þú mátt reka
mig frá þér, vinur minn, ef þú
heldur að ég hafi áhuga á að
fjölga mannkyninu! Ég kæri mig
ekkert um að elda mat, fægja
glugga, þurrka af ryk, gera inn-
kaup á torginu og taka á móti
gestum þinum, vinur minn. Er þér
þetta ljóst, eða heldurðu að ég sé
að gera að gamni mínu?
Maður hennar horfði niður á
disk sinn. Svipur hans var góð-
legur og hugsandi, þótt honum
væri morð í huga. Og þó var hann
sæmilega ánægður með konuna
sína. Hún var honum að ýmsu
leyti gagnleg. Tvisvar sinnum hafði
hún bjargað honum undan stríðs-
öxi stjórnmálanna, og ótal sinnum
hafði hún sparað honum tíma og
ómak. Vissulega komu gáfur henn-
ar honum að gagni. En stundum
var hann í vafa um, að hjóna-
bandshamingja hans væri eins
mikil og hann hélt. Hann hafði
óljósan grun um, að hamingja hans
væri byggð á sandi.
— Svo að við minnumst aftur
á börn, skal ég segja þér, án þess
þó að ég vilji angra þig, að ein-
hverntíma . . .
— Einmitt, sagði hún. Einhvern-
tíma í framtíðinni. En það eru
ekki börn, sem hertaka huga þinn
í kvöld. Hvað gengur að þér,
sterki, stóri, kæri vinur?
— Heldurðu ekki, mælti hann,
að við ættum að reyna að vera
kurteis hvort við annað, enda þótt
enginn heyri til okkar?
— Ég er kurteis, sagði hún. Ég
segi þér, hversu stór og sterkur
þú sért. Réttu mér salatið, Clyde,
geymdu alla embættiskurteisi þar
til síðar, heyrirðu það?
Eiginmaður hennar horfði á hana
rólegur eins og höggormur, en hún
mætti augnaráði hans með hæðn-
islegu brosi. Þau skildu hvort ann-
að fullkomlega. Það var vafasamt,
að þau gætu öllu lengur verið
vinir. Allt í einu setti hann hugs-
anir sinar fram í orð:
— Það skiptir engu máli, hvern-
ig ég er utan heimilis. Heima virð-
ist ég hafður að fífli!
— Þótt ég vœri gift þér í þús-
und ár, mundirðu alltaf vera
hræddur um að ég gerði þér
hneisu! mælti hún.
— Þú veizt, að þetta er ekki
satt, sagði hann. Ég veit, að ég
á þér mikið að þakka!
— Að minnsta kosti ekki ást,
eða hvað ? sagði hún.
Hann stóð snöggt á fætur, ýtti
stólnum frá sér og gekk til henn-
ar, en hún bandaði honum frá sér
með hendinni.
— Ég óska ekki eftir vélrænum
atlotum, og ég hata sáttaumleit-
anir, því að þeim fylgir ávallt
væmni, sagði hún. Ung stúlka
grætur alltaf, þegar sættir eiga
sér stað. Ég býst við, að það sé
áhrifameira að gráta yfir eigin-
manni en að hlæja að honum.
Setztu aftur, Clyde, þá skal ég
reyna að taka þig alvarlega.
Hann gekk aftur að stól sínum
með þóttafullum svip og rauð-
ur í andliti. Frú Orrin fann, að
hún hafði gengið full langt, en
hún hafði það á tilfinningunni, að
henni mundi ef til vill takast að
gera mikinn stjórnmálamann úr
þessum daufgerða manni. Nú
brosti hún og horfði blíðlega á
hann.
Hann horfði tortryggnislega á
hana.
— Þú veizt, hvernig á að draga
klærnar inn og gera loppurnar
mjúkar, sagði hann. Vertu nú til-
búin að sýna klærnar aftur. Hlust-
aðu á þetta! Það er bréf frá Will-
iam R. Rock um T. & O.-viðskiptin.
— Láttu mig sjá, sagði hún. Ég
vissi, að það var eitthvað fyrir
mömmu að heyra!
Frh.
Síminn hringdi og ofsaleg kven-
rödd hrópaði: — Það eru tveir ungir
menn að reyna að komast inn í
herbergið mitt gegnum gluggann.
— En, kona góð, var svarað, þér
hafið fengið skakkt númer. Þetta er
á slökkvistöðinni en ekki á lögreglu-
stöðinni.
— Ég veit það, svaraði röddin
óþolinmóðlega. Ég ætlaði líka að
hringja á slökkvistöðina. Þá vantar
lengri stiga.