Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 30

138
HEIMILISBLAÐIÐ
að brjóta heilann um, hvort
hann mundi í raun og veru
hitta „óræstis bankastjórann11,
sem hefði átt þátt í að stela
peningum frænku, og ef svo
færi, hvað hann ætti þá að
segja eða gera.
VIII.
Það var ekki rétt,
EGAR Leonhard kom heim,
var langt liðið á kvöldið
og frú Willén var farin að
óttast um hann. Hann var æv-
inlega vanur að koma heim
fyrir kvöldverð, og nú bjóst
hún hálfvegis við að Leonhard
væri forvitinn eftir að vita
erindislok hennar og vildi
sýna honum umhyggju sína.
En þegar hann loksins kom
var hann útgrátinn og niður-
lútur og varaðist eins og hann
gat að mæta augum hennar.
— Hvar hefur þú verið,
Leonhard? spurði hún.
— 1 Valby. Séra Pettersen
bað mig að fara með bréf til
Staalhjelms baróns.
— Hefur þú í rauninni ver-
ið þar allan þenna tíma?
— Já.
— En hvað varstu að gera
þar? Þú veizt, að það er orðið
framorðið núna.
— Baróninn vildi ekki
sleppa mér, svaraði Leonhard
og virtist berjast við grátinn.
— Hann hefur kannske vilj-
að láta þig borða kvöldmat
þar? spurði frænka hans.
— Ja — nei — það er að
segja, ég vildi ekki þiggja
mat þar. -—• En hvernig hefur
þér annars farnazt í dag,
frænka?
— Það fór nú ekki vel,
svaraði hún og fór þá aftur
að hugsa um sínar áhyggjur.
Það getur farið svo, að við
missum peninga okkar alveg,
en það eru aðrir, sem verða
mikið ver úti og tapa miklu
meira en við. Já, Guð hjálpi
þeim, sem missa aleigu sína
við þessar aðfarir.
— Það var næstum því lið-
ið yfir mömmu, sagði Albert.
Ó, það var raunalegt. Ég var
að bera mig að styðja hana,
en við það var ég sjálfur nærri
því oltinn um koll.
— Hún hefði átt að láta
mig koma með sér, sagði Le-
onhard, en þagnaði svo allt
í einu.
— Albert hefur verið mér
til mikillar hjálpar og hug-
hreystingar, sagði móðir hans.
Þegar við vorum inni hjá lög-
manninum, til að leita ráða
hans, minnti hann mig á mik-
ilsverð atriði, sem ég hefði
annars gleymt. Hann hefur
verið mér til mikillar að-
stoðar.
— Já, sjáðu til, á leiðinni
til bæjarins sagði hún mér frá
öllu því, sem hún þyrfti að
ræða um við lögmanninn, og
séra Pettersen segir, að ég sé
minnisgóður, sagði Albert og
hló við. Það var víst hið
minnsta, sem ég gat gert, að
minna mömmu á það, sem
henni hætti við að gleyma.
Frú Willén spurði Leon-
hard nú aftur að því, hvers
vegna hann hefði verið svona
lengi í Valby, en hann kom
sér hjá að svara því beinlínis,
og svar hans var mjög ófull-
nægjandi, ' en af því að hún
var þreytt, sinnti hún ekki
um að fara nánar út í þetta
að sinni, en bað drengina að
ganga til hvíldar eins fljótt
og þeir gætu.
— Við verðum að hafa eins
hljótt um okkur og við get-
um, þegar við háttum, sagði
Albert, því að mamma er svo
hrygg og þreytt. í kvöld, °&
þú veizt, að hún heyrir þegar
við göngum um gólfið.
— Þú heldur víst, að eng"
inn skeyti neitt um hana
nema þú, svaraði Leonhard
afundinn.
Albert anzaði því engu, en
flýtti sér að hátta. Hann
heyrði móður sína ganga fram
og aftur um gólfið niðri, og
hann var feginn því að hun
hafði heitið að fara fljótt að
sofa, þó að það væri óvenju
snemma. Skömmu seinna
kraup hann við rúmið sitt til
þess að biðja kvöldbænina
sína og heyrðist honum þa
gráthljóð frá rúmi Leonhards,
er stóð hinum megin í her-
berginu. Hann bað því ser-
staklega fyrir Leonhard, a^
Guð vildi blessa hann °£
hugga, ef hann væri eitthvað
alvarlega sorgbitinn. Því n®s*
reis hann á fætur og bauð
Leonhard hlýlega góða nótt-
Albert var þreyttur eftir ei
il dagsins og þurfti því ekki
að bíða svefnsins lengi> en
rétt þegar hann var að sofna
hrökk hann allt í einu upP
við það, að Leonhard var að
læðast til hans eftir gólfmu'
— Æ, Albert, mér líður
svo hræðilega illa, sagði hanu
snöktandi. Hvað á ég að gera -
Æ, hvað á ég að taka ti
bragðs?
— Hvað er um að vera-