Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 29

heimilisblaðið
137
— Hvað er að, mamma?
spurði Albert, sem einmitt
ætlaði að leggja af stað í
skólann.
— Það er sagt frá því
hérna í blaðinu, að bankinn,
sem pabbi lagði peninga okk-
ar í, hafi nú stöðvað útborg-
anir sínar, og ég hef engum
öðrum peningum úr að spila
a meðan hann er fjarverandi.
■— Töpum við þá pening-
unum? spurði Albert.
•— Það er ég hrædd um. Ég
verð að minnsta kosti að fara
til bæjarins undir eins til að
leita vitneskju um, hvernig
bessu er varið. Ég veit ekkert
um þetta annað en það, sem
ég var að lesa í blaðinu. Blað-
segir að stjórn bankans
eigi alla sök á þessu.
— Lofaðu mér að koma
^eð þér, mamma! sagði Al-
bert. Ó, gerðu það fyrir mig,
mamma, að lofa mér að fara
’tteð þér. Pabbi sagði, að ég
^etti að hjálpa þér og gæta
þin.
Prú Willén gat ekki að sér
£ert að brosa að litla en veg-
Vnda drengnum sínum og
biartahlýja. Leonhard hafði
hlustað þögull á þetta samtal,
eu nú fór hann að biðja um
bað af ákafa, að hann mætti
heldur fara með frænku sinni.
Þú veizt þó að ég er rösk-
ari að ganga en Albert, sagði
hann og gleymdi nú í ákaf-
auum, að þessi orð hlutu að
smra frænda hans.
— Nei, Albert skal, hvað
sem öðru líður, koma með
rtler. sagði frú Willén fljót-
^ega. Ég þarfnast einhvers,
sem getur uppörvað mig og
^Ughreyst í dag, og það get-
ur enginn gert betur en Al-
bert. Ég get ekki haft ykkur
báða með mér, því að annar-
hvor verður að fara í skólann
og segja Pettersen presti
hvers vegna hinn komi ekki.
Leonhard hljóp sína leið án
þess að segja eitt orð, en hann
var rjóður af gremju. Hann
hafði aldrei fundið til öfund-
ar gagnvart frænda sínum áð-
ur, en hvers vegna fór frændi
hans að fela Albert að gæta
móðurinnar og hjálpa henni,
en ekki honum, sem var bæði
stærri og sterkari? Honum
þótti innilega vænt um
frænku sína og fannst að fyr-
ir hana vildi hann allt gera.
En hún kaus nú heldur Albert
með sér, en var alveg sama
um hann.
Þessi gremja hvarf þó smám
saman úr huga hans og hugs-
anir hans beindust í aðra átt.
Hann fór að hugsa um, hvað
frænka hans hefði verið hon-
um góð í öllu, frá því fyrsta,
er hann kom á heimilið, einn-
ig þá, er hann hafði orðið eft-
irlætisbarni hennar til tjóns.
Honum þótti sem hún ætti
engan sinn líka í heiminum.
Hún var bæði góð, ástrík og
umburðarlynd.
Þegar hann hafði skýrt
Pettersen presti frá orsökinni
til fiarvistar Alberts, fór hann
aftur að hugsa um frænku
sína og mótlæti hennar. Við
bað vaknaði sterk óvild í huga
hans til bankastjórans, sem
hefði stolið peningum hennar.
— Honum skildist sem sé, að
bannig væri málinu háttað.
Frændi hans hefði lagt pen-
ingana inn í bankann í því
trausti, að þar væru heiðar-
legir menn, sem mundu varð-
veita þá fyrir hana, en þeir
hefðu nú svikið hana.
Ýmsir drengjanna, sem áttu
langt heim, snæddu miðdegis-
verð hjá prestinum, og þar
á meðal Leonhard. Er þeir
sátu til borðs, sagði prestur-
inn við hann: — Viltu gera
mér þann greiða, er þú ferð
heim, að koma bréfi til Staal-
hjelms baróns til skila fyrir
mig? Ég veit, að þetta er dá-
lítill krókur fyrir þig, en þú
gerðir mér mikinn greiða ef
þú vildir gera þetta fyrir mig,
því að það er áríðandi mál-
efni, sem ég rita honum um.
— Jú, ég skal fúslega gera
það, svaraði drengurinn ein-
arðlega.
— En ég vildi helzt að þú
tækir. svar við bréfinu og get-
ur þú svo komið með það á
morgun, um leið og þú kem-
ur í skólann?
— Er ekki Staalhjelm bar-
ón einn af stjórnendum bank-
ans? spurði frú Pettersen.
Athvgli Leonhards var vak-
in og beið hann nú með eftir-
væntingu eftir því, hverju
prestur svaraði.
— Jú, það held ég helzt.
En ég er samt ekki alveg viss
um það. Veizt þú það ekki,
Grönberg?
— Jú, hann er það, svar-
aði Grönberg, einn af elztu
drengiunum, sem allt þóttist
vita, hvort sem hann var því
nákvæmlega kunnur eða ekki.
En Leonhard var betta nóg.
Hann var sannfærður um, að
Staalhielm væri bankastjóri.
Þegar skólanum var lokið
og Leonhard á leið til bar-
ónsins með bréfið, fór hann