Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 22

130
— Já, það hef ég hugsað mér!
— Þetta get ég notað gegn þér,
drengur, komi málið fyrir réttinn,
sem það sjálfsagt gerir!
— Ég mun aldrei framar kom-
ast í kast við yfirvöldin, svaraði
Destry. Ég er eins og þægur hund-
ur. Ég hef fundið fyrir svipunni,
og ég þarf ekki aðra ráðningu til
þess að muna, að það borgar sig
ekki að brjóta lögin.
---Að brjóta lögin! hrópaði sher-
iffinn. Er það ekki að brjóta lög-
in að drepa mann?
— Sjálfsvörn er ekki glæpur,
jafnvel ekki í sunnudagaskóla,
sagði Destry.
— Ja, rumdi Ding Slater. Ég get
ekki mælt á móti því, sérstaklega
þar sem voru tveir á móti ein-
um . . .
— Og þeir sátu um líf mitt.
— Þeir héldu, að þeir væru að
slátra kálfi. Þá grunaði ekki að
um villigölt væri að ræða. En við
skulum ekki tala meira um Og-
den-bræðurna. Hvað um hina ?
Heldurðu, að þeir séu á hælum
þér ?
— Bæði þeir og leiguþý þeirra,
sagði Destry. En við skulum ekki
ræða um það. Allt, sem ég geri
hér eftir skal vera lögum sam-
kvæmt. Þú munt hjálpa mér til
þess að svo verði, þú . . .
— Þú tekur nokkuð mikið upp
í þig, sagði sheriffinn. Hjálpa þér?
Ég læt fyrr hengja mig!
— Ég er í sérstökum erindum,
sagði Destry. Ég skal opna læstar
dyr og skilja ljósið eftir inni, eins
og presturinn sagði sunnudag nokk-
urn í fangelsinu. Ég skal opna
margar einkadyr og skilja ljósið
eftir inni, sheriffi.
— Hvað áttu við með því?
— Ég á við það, sagði Destry,
að ég skal refsa þeim, eins og þeir
refsuðu mér, nema hvað hefnd
mín verður margfalt verri.
— Það liggur við, að þú sért
að vekja hjá mér áhuga, sagði
sheriffinn hugsandi.
— Áreiðanlega, sagði Destry. Ef
fortíð þín væri grandskoðuð, mundi
þá ekki ýmislegt koma í ljós, vin-
ur minn ?
— Það er ég ekki viss um, sagði
sheriffinn. En hver maður fremur
heimskupör einhverntíma á ævinni.
Nú, en svo að við snúum okkur
aftur að hinum . . .
— Einmitt! sagði Destry bros-
andi.
— Ég hef alltaf vonað, að þér
gengi allt að óskum, Harry.
— Ég er viss um það.
— En hvað áttu við með því að
refsa þeim eins og þér var refsað?
— Nú, ég var lokaður inni frá
lífinu, lokaður bak við járngrind-
ur. Nú ætla ég einnig að loka þá
inni, en ekki á sama hátt. Ég ætla
ekki að svipta þá lífinu, en þeir
skulu ekki fá að njóta þess á
sama hátt og áður!
— Er þér ljóst að þú talar úti
á miðri gotu? mælti sheriffinn.
— Mér er ljóst, að þú gætir
sagt þeim samtal okkar, svaraði
Destry. En þeir hugsa sér aðeins
morð, enda þótt dauði Jerry Wend-
ells gæti bent þeim á annað.
Segðu þeim allt af létta, Ding. Því
fleiri dyr, sem þeir verða að halda
vörð um, því verr gengur þeim að
gæta sín. Vertu sæll! Þú færð nóg
að gera við bréfaskriftir. Þú veizt,
hvað þeir heita! Ég verð að beygja
hér og heilsa upp á Chester Bent!
Hann stöðvaði hest sinn og virti
húsið fyrir sér með velþóknun.
__ Ég vildi óska, að húsið hans
væri tíu sinnum stærra, sagði Des-
try. Ég vildi óska, að það væru
marmarasúlur meðfram framhlið-
inni og hundrað negrar kæmu til
dyra, þegar maður hringdi, að
hundrað hestar væru í hesthúsinu
— og að hann réði yfir hundrað
bæjum eins og Wham. Guð hefur
aldrei skapað annan eins mann og
hann!
Sheriffinn reið aftur niður göt-
una, en Destry sneri inn á lítinn
Stíg, er lá að hesthúsinu bak við
íbúðarhúsið. Á grænni flöt bak við
húsið stóð Chester Bent ásamt
tveim öðrum mönnum og horfði á
háa, rauðbrúna hryssu, sem annar
mannanna teymdi fram og aftur.
Bent kom þjótandi á móti vini
sínum og þrýsti hönd hans.
—Ég hef heyrt um Jerry! sagði
hann. Ó, Harry, þú hefur villt mér
sjónir og öllum bænum. Wendell
HEIMILISBLAÐIÐ
kom og fór aftur. Hann leit út
eins og afturganga.
— Ef ég hefði sagt þér frá þessu,
svaraði Destry hálfruglaður, sem
hann virtist þó sjaldan vera, Þa
mundir þú strax hafa reynt að fa
mig ofan af því.
Hann lagði hönd sína á herðar
Bents.
— Ég þekki þig, maður! Gott
fyrir illt, það er þinn talsháttur.
og sýndu hina kinnina líka og svo
framvegis. En minn lyfseðill hljóð'
ar ekki svo. Guð skapaði mig ekk1
þannig. Þú gætir lagt stein í götu
mína, en þú getur ekki breytt mer,
nei, ekki einu sinni þú!
— Hvað er nú að ? spurði Bent
undrandi.
— Þeir eru tvístraðir eins °&
fjárhópur. Ég ætla að fylgja ein
um éftir!
— Ertu á hælum einhvers?
— Það er einn hérna úti, seiu
ég ætla að elta. Það er Clyde Orr
in, hinn mikli stjórnmálamaður,
maður framtíðarinnar í rikinu,
hinn heiðarlegi ungi lögfræðingur,
er gætir laganna — sá með mjúku
hendurnar, sem eru þvegnar á kúlf
tíma fresti! Ég hef hugsað mér 8
heimsækja Clyde. Hefurðu hug
að kaupa hryssuna?
— Já, komdu og líttu á hana-
En hvað viðvíkur vini mínum Ori
in, þá er hann algerlega óska^
legur náungi og heiðarlegur ma
ur, það veiztu . . .
— Heyrðu nú, sagði Destr^;
Maður getur ekki lifað á braa
einu saman, það þarf meira til-
get talað við þig, gamli þrjctrrm
en ég kæri mig ekki um að hlus
á þig, skilurðu?
Chester Bent tók vasaklút ^
brjóstvasa sínum og þurrkaði se^
nm andlitið. Því n®s
kinkaði hann kolli.
— Ég skal hætta að hugsa u111
þig, Harry, sagði hann. Mun u
bara, að vinur minn hegðar sCl
alltaf rétt! Komdu nú og líttu
hryssuna fyrir mig. Hún a
kosta níu hundruð dollara, en Þa
er auðvitað allt of mikið.
— Láttu mig reyna hana, sag
Destry.
Hann tók hana úr höndum el®