Heimilisblaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 23

heimilisblaðið
131
andans og henti sér á bak án þess
a8 skoða hana. Hann lét hana
stökkva niður túnið, lét hana fara
ytir skurð, sneri við, fór yfir
Saddavírsgirðingu, stökk sömu leið
t'l baka og stanzaði hjá mönnun-
Um.
Hann sté af baki án þess að
svipur hans hefði breytzt.
— Þú fórst með hana yfir
Saddavír! hrópaði Bent. Þú hefðir
Setað meitt hana, maður!
— Líttu á öll gömlu örin, sagði
^estry. Ef hún þekkti ekki gadda-
vír eftir allar þær skrámur, sem
^ún hefur fengið, þá væri hún
®kki þess virði, sem hún lítur út
fyrir að vera!
Bent dró hann með sér afsíðis.
— Hvað áttu við? Er hún ekki
hundruð dollara virði, Harry ?
— Segðu mér eitt, sagði Destry.
^Vað mundirðu vilja gefa fyrir
flugvél ?
— Líkir þú henni við flugvél?
— Hún er langt um betri! Þú
Setur ekki taláð við flugvél, en þú
S®tur talað við hana. Hún er dá-
Samleg, Chet! Ég get ekki hugsað
^ér betri hest en hana!
kannig komst Fiddle í eigu
phester Bents, því hún var greidd
a staðnum og negri fór með hana
1 hesthúsið.
Svo fór Bent aftur til hússins og
UÞP í herbergið með gesti sínum
°g horfði á hann pakka niður dóti
s*Uu. Hann bað hann ekkert um
að vera kyrran.
Ég þarf ekki annað en að
0rfa í augu þér, gamli vinur, sagði
atlu, þá öfunda ég þig, Harry. Þú
ert frjáls. Þú getur farið hvert
s°fn þjg fýsir, Ég er bundinn hér
báða skó, eins og hestur við
'■ióðurhæl, en þegar allt kemur til
alJs tek ég ekkert með mér að
6lðarlokum fremur en hesturinn
tekur tjóðurhælinn. Ég er líkt og
lamin önd, er sér flokk villtra
aUda fljúga móti morgunroðanum.
® skil, að ég missi mikið, en ég
^Pu smátt og smátt venjast stýfðu
V*Ugjunum og mig dreymir ekki
®'Uu sinni á næturnar um bjartari
aga. Harry, er það nokkuð, sem
eg get gert fyrir þig, áður en þú
ferð?
— Lánaðu mér vakran gæðing,
þú átt svo marga, taktu minn i
staðinn. Hann er orðinn þreyttur,
en ég á langan veg fyrir höndum!
Bent fór að gefa fyrirskipun um
að lagt skyldi á hest fyrir Destry.
Þegar Destry hafði lokið við að
taka saman dót sitt, henti hann
byrði sinni yfir öxl sér og gekk
út. Hestamaðurinn beið eftir hon-
um með bréf — og nýju hryssuna,
Fiddle.
„Kæri Harry“, hljóðaði bréfið.
„Það er erfitt að þrýsta hönd
manns, sem maður sér ef til vill
aldrei framar. Ég gat ekki kvatt
þig. Farðu með Fiddle. Ég sá á
þér, hvað þér sýndist um hana,
og ég vil, að þú farir með eitthvað
með þér, sem minnir þig á, að ég
sé vinur þinn. rhet“
Þrettándi kapítuli.
CHESTER BENT skrifaði ekki að-
eins þetta eina bréf um morg-
uninn. Hann hraðaði sér inn á
skrifstofu sína og skrifaði í flýti:
„Kæri Clyde!
Þetta er skrifað í flýti. Destry
hefur verið hér hjá mér. Hann er
ekki ánægður með að Clarence Og-
den er dauður og Jud Ogden
krypplingur það sem hann á ólifað.
Það er ekki nóg, að Jerry Wendell
hefur verið gerður hlægilegur og
smánaður. Hann hefur ákveðið að
elta ykkur alla uppi, unz hann
hefur drepið ykkur eða lagt líf
ykkar í rúst.
Þú veizt, að ég er vinur Harrys,
og ég geri ráð fyrir, að þér sé
Ijóst, að ég er líka vinur þinn.
Ég hef reynt að tala um fyrir hon-
um, en hann er harður eins og
tinna. Ég gat engin áhrif haft á
hann.
Hann er á leiðinni og er á fljót-
um hesti, en ég sendi bréf þetta
til þín í von um, að þú fáir það
í tæka tíð. Ég veit ekki, hvað þú
átt að gera. Ef til vill situr hann
um líf þitt, ef til vill hefur hann
annað í huga, en svo mikið er
víst, að nái hann tökum á þér,
muntu óska þér dauða!
Ég þarf ekki að segja þér, að
það er töluverð áhætta fyrir mig
að senda þér þetta bréf. Komizt
það í hendur Destrys er líklegt, að
hann hraði sér hingað til að
myrða mig. Það skiptir litlu, hversu
góðir vinir við erum.
Samt sem áður get ég ekki stillt
mig að aðvara þig. Gættu þín.
Heilsaðu konu þinni.
Kveðjur.
Chester Bent“.
Þegar hann hafði lokið við að
skrifa bréfið, hringdi hann bjöllu,
og þegar einkaritari hans kom inn,
sagði hann: — Sendu boð eftir
Mexikómanninum með örin á and-
litinu.
— Eigið þér við José Vedres?
spurði einkaritarinn.
— Já, ég á við José.
Einkaritarinn var kvenmaður
kominn yfir fertugt. Hún var ekki
fögur og rödd hennar var hás eins
og í ketti. Hún var bundin Bent
persónulegum hollustuböndum —
enda hafði hún nasasjón af leynd-
armálum hans. Hún vissi meira en
nokkur annar um Chester Bent. En
hún óskaði samt að vita meira,
og Bent var ljóst, áð hún mundi
aldrei svíkja hann meðan hún
hafði von um að komast algerlega
að leyndarmálum hans. Þess vegna
leyfði hann henni einstöku sinnum
að gægjast inn fyrir tjaldið og fá
ofurlitla vitneskju um, hvað þar
væri að sjá.
Hún gerði strax boð eftir Mexi-
kómanninum. Maðurinn kom eftir
skamma stund, læðupokalegur og
guleygður af eiturlyfjanotkun.
Bent fékk honum bréfið.
Fyrirskipanir hans voru stuttar
og ákveðnar. Hann bætti aðeins
við að lokum:
— Komist bréf þetta í hendur
annarra en Clyde Orrin, þá er ég
dauðadæmdur maður, José, og
deyi ég . . .
Hann gerði vísbendingu með
hendinni, og José kinkaði kolli.
Hann skildi vel, að hans eigið líf
lék á þræði, ef vinur hans félli frá.
Hann hneigði sig og hvarf út úr
dyrunum. Bent sá hann stökkva