Heimilisblaðið - 01.12.1953, Qupperneq 16

um nauðstöddu mönnum. —
Annað sáum við ekki. Björgun-
in stóð yfir í þrjár klukku-
stundir, og meðan á henni stóð,
litum við aldrei í áttina til
hinna skipanna. Það var eins
og ,,Sisto“ og báturinn okkar
væru einu fleyturnar, sem á
sjó væru. Okkur var sagt, að
það hafi gengið á með haglélj-
um öðru hverju. Við höfðum
ekki hugmynd um það.
Loks eigum við ekki nema
60—70 metra ófarna til hins
nauðstadda skips. Við erum á
hléborða við það og beitum
bátnum upp á móti öldunum.
Ég læt hægja róðurinn og
velti fyrir mér, hvernig ráðleg-
ast sé að haga björgunartil-
rauninni. Þótt við höfum í
fyrstu ætlað að leggjast upp
að skipshliðinni, er nú auðsætt,
að það er óframkvæmanlegt.
Öldunum skolar svofyrirstöðu-
laust yfir hálfsokkið skipið, að
slík tilraun hefði sennilega
orðið til þess eins, að við hefð-
um lent, sitjandi í bátnum, uppi
á þilfari skipsins.
En slíkar hugleiðingar eru
engum til gagns. Ég var rétt
sem snöggvast gripinn þeirri
skelfilegu tilhugsun, að björg-
un væri óframkvæmanleg, en
ég hrindi þeirri hugsun tafar-
laust frá mér. Það verður að
bjarga mönnunum!
Áhöfn „Sistos“ verður að
stökkva fyrir borð. Hver mað-
ur verður að binda sig við línu,
því annað væri sama og sjálfs-
morð. Og þó var ekki víst,
hvort hinir aðframkomnu
menn þyldu að kasta sér í jök-
ulkaldan sjoinn. Her var úr
vöndu að ráða, en eitthvað
varð að gera, og eftir stuttar
samræður við bátverja mína
hafði ég afráðið, hvað gera
skyldi.
Við róum eins nærri „Sisto“
og mögulegt er.
Við bjarmann frá ljósköst-
urunum sjáum við sjómennina
sextán. Þeir hafa bundið sig
við yfirbygginguna miðskips.
Stjórnpallurinn var að mestu
leyti horfinn. Skipið hafði ver-
ið hlaðið timbri, og þess vegna
hélzt það lengur á floti en ella
hefði orðið. Aðeins nokkur
hluti timburhlaðanna á þilfar-
inu stóð upp úr sjó.
Mér tekst með hrópum og
bendingum að fá mennina til
að kasta til okkar línu. Við
náum henni eftir nokkrar mis-
heppnaðar tilraunir, og okkur
tekst, með geysilegum erfiðis-
munum, að komast það nærri,
að við ge£um komið mönnim-
um í skilning um, að þeir verði
að binda sterkari línu við þá,
sem við höfum nú náð í. Við
drögum hana síðan til okkar
og festum henni í bátinn, og
þeir festa sínum enda. Línan
er 30—40 metra löng, svo að
okkur tekst að forðast árekstra
við skipið. Nú er allt undir því
komið, að línan reynist nógu
sterk. Bili hún, eru litlar líkur
til að björgun takist.
En Norðmennirnir hafa skil-
ið fyrirætlun okkar. Þeir koma
til okkar annarri grennri línu,
og þegar við höfum náð henni,
hrópa ég til þeirra, að nú skuli
þeir hver eftir annan binda sig
við mjóu línuna og varpa sér
fyrir borð. Þeir virðast hafa
skilið mig til fulls.
Næstu augnablik hafa mikla
taugaáreynslu í för með sér.
Ef þeim fyrsta tekst eins og til
er ætlazt, er mikill sigur uOn
inn. Þá mun hinum veitaSt
auðveldara að koma á e^lf'
Nú ríður yfir voldug alda,sV°
að minnstu munar, að við i'e^
umst á skipið, en þegar v
höfum aftur náð stjórn á bát11
um, stekkur fyrsti maðuri1111'
Við drögum línuna til okkar
eins hratt og unnt er, og hinl1
gefa eftir. Okkur tekst að
hinum aðframkomna maUp
upp í bátinn, þótt erfitt se
Hann er í flotvesti úr ko^
^ Irk'
eins og hinir, og varð það
ur til mikils trafala, þar 6
það kræktist undir borðsto
kk
bátsins, er við drógum ma1111
inn upp úr sjónum.
Þegar fyrsti maðurinn va
kominn heill á húfi upp i ^
inn, stökk næsti maður. FleS|'
ir voru Norðmennirnir það
legir, að þeir gátu notfsert s£^
heppilegasta augnablikið til 3
stökkva.
Enginn hlutaðeigenda ba ^
nokkru sinni áður komizt í Þv
líka raun. Við bátverjar fy^
umst nákvæmlega með athöh1
til
um mannanna á skipinu
þess að geta gefið þeim nae
um, hvenær næsta manm v ^
ráðlegast að stökkva. SkiP1^
og báturinn dönsuðu á ölðuj^
um, svo að stundum bar 0
ur hátt yfir þilfar skipsins- ^
eins þrír okkar gátu s,
að björguninni, því að n
- "it'
átta urðu að róa af öllum kr°
um, til þess að halda bátnul
í svipuðu horfi
___________ Við höfð11^
þó ekkert vald yfir f jarl8®^
okkar frá skipinu, sem r
styttist eða lengdist fr®
um metra upp í fjörutiu a
einum sekúndum. Björg .
hefði alls ekki tekizt, ef hlý
HEIMILISBLAP11’
[196]