Heimilisblaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 39

Hann tæmdi úr glasinu í einum
tey« og henti því inn í arininn, þar
Sem það brotnaði.
í sama bili var hurðinni hrundið
UPP og húsfreyja kom inn. Það
^lgdi henni kaldur vindgustur.
“*arta Stirling nam staðar fyrir inn-
ari dyrnar, föl og móð. Leiftrandi
aaSU hennar komu strax auga á
rtskíglasið á borðinu. Hún beit sam-
an vörunum.
Ég ónáða ykkur sýnilega, sagði
nún.
Langi-Tom stóð vandræðalegur
°B tautaði afsökunaryrði.
Ég bjóst ekki við öðru af þér,
Sa8ði hún napurt, en að þú mundir
raSa hann með þér niður!
'!'• Mamma! Duncan gekk fram
föður sinn, eins og til þess að
Vernda hann. Gættu tungu þinnar!
,. Gættir þú kannske tungu
Þ'nnar ?
Hún vissi það þá. Þau horfðu
0rt á annað, full örvæntingar, en
Sv° streymdu allt í einu orðin af
Verum hennar.
Mér hafði aldrei dottið í hug,
_ s°nur minn mundi gera þetta!
í*ér hef
hað
hú
ég dvalið, vonað og beðið!
er ekki hægt að gera nema eitt.
Ékki
að hr
h_ Verður að fara til Overtons og
]a hann afsökunar.
ég tek ekki orð mín aft-
greip hann fram í fyrir henni.
eitt orð. Mér þykir leiðinlegt
'yggja þig, mamma, en í þessu
■ verður mér ekki snúið.
Hann starði fast á hana, og hún
Vjg ■> að einbeittur vilji lá á bak
. ' I’jáist þú alltaf af þeirri fjar-
^ðukenndu hugmynd að verða
®knir ?
^ann kinkaði kolli.
nn var að yfirbugast af reiði og
. h°nbrigðum. Hún gat ekki til þess
gsað, að draumur hans yrði að
rtileika; hún, sem aðeins hugsaði
1,1 hamingju hans og framtíð.
Vilt~ ^ SPyF r slðasta sinni:
u hiðja bæjarráðið afsökunar?
' ’ Nei, mamma.
Þ’á ertu ekki lengur sonur
h n! Örvæntingin réði gerðum
h).nílar- Þú ferð héðan í kvöld! Og
aft hugsa um að koma
HEim
Langi-Tom stóð orðlaus á milli
konu sinnar og sonar. Hann reyndi
að bera fram andmæli, en hún greip
fram í fyrir honum:
— Mér er alvara! Ef þú ferð núna
— kemurðu ekki aftur!
Duncan stóð lengi og horfði á
hana án þess að mæla. Svo sagði
hann ósköp rólega:
— Þetta er þitt heimili, mamma!
Þú ræður!
Hún stóð lémagna af reiði og
vonbrigðum og hreyfði sig ekki.
Hann gekk upp í svefnherbergið
og tók saman bækur sínar og föt.
Þegar hann kom niður í litla gang-
inn, stóð faðir hans þar og hundur-
inn og biðu hans.
Langi-Tom ræskti sig vandræða-
lega.
— Hér er dálítið, sem mig langar
til þess að gefa þér, Duncan. Það
er ekki mikið. Ég á ekki peninga,
en ég á þennan grip.
Það var úr og festi, sem hann
hafði erft frá föður sínum. Úrið var
úr gulli og festin úr silfri — erfða-
gripir, sem hann hafði varðveitt eins
og gersemi alla sína ævi og aldrei
veðsett, jafnvel ekki í sárustu fá-
tækt.
— Nei, mælti Duncan. Ég get ekki
tekið á móti því.
En Langi-Tom neyddi hann til
þess að taka við úrinu og vísaði á
bug þakklæti hans með því að
þrýsta hönd hans.
— Vertu sæll, drengur minn.
Hamingjan fylgi þér.
— Vertu sæll, pabbi! Duncan lyfti
byrði sinni á bakið. Vertu sæl,
mamma, kallaði hann í áttina til
eldhússins.
En hann fékk ekkert svar.
LEIÐIN frá Levenford til St. And-
rews eftir þjóðveginum var um
eitthundrað og fimmtíu kílómetrar.
Duncan gekk hérumbil fjörutíu
kílómetra um nóttina. Um fjögur-
leytið um morguninn lagði hann sig
í skjóli undir heystakk. Hann lá
og starði á fölan nýmánann, sem
var að hálfu leyti í felum á bak við
hvikul ský. Hann gat ekki sofnað.
Hann átti næstum því enga peninga.
Hann hafði sjálfur sagt skilið við
fortíðina. Leið hans lá ekki aftur
heim. Því lengur, sem hann íhugaði
ráð sitt, því betur sá hann, að hann
var biræfið flón, sem bauð örlög- ;
unum byrginn, enda þótt hann vissi,
að sá leikur var tvísýnn. En kjark-
ur hans var óbugaður.
Daginn eftir gekk hann fimmtíu
kilómetra. Hann fór framhjá bæj-
unum og gekk götuslóða, er lágu
yfir hálsa og hæðir. Um hádegi
keypti hann sér ofurlitið af kexi
og skolaði því niður með brunn-
vatni, er hann fann í grenndinni.
Hér var fagurt um að litast, svip-
mikill fjallahringur, klæddur furu-
trjám, og lengra niðri í hlíðunum
græn engi, en þar brauzt um mó-
rauður vatnsflaumur, sem rann
áfram niður dalinn. Víða gaf að
líta reisulega bóndabæi og litlar
hjáleigur. Meðfram veginum stóðu
kindur á beit. Það var fagurt um
að litast í Pertshire, því að leiðin
lá í gegnum Strath Linton dalinn,
fegursta staðinn í héraðinu.
En seinni hluta dagsins, þegar
Duncan var kominn hálfa leið upp
í skarðið á milli fjallanna, skall á
lemjandi slagviðri. Það var reglu-
legt syndaflóð. Jafnframt tók að
hvessa, og hann varð holdvotur og
skalf af kulda.
Hann kom í ljósaskiptunum til
Linton, sem var sveitaþorp. Þar
var aðeins ein gata, og þar var
enginn á ferli. Bæði pósthúsi og
yerzlunum hafði verið lokað. Menn
höfðu einnig lokað húsum sínum
vegna óveðursins. Duncan fann, að
hann brast þrek til þess að fara
lengra. Hann gekk þess vegna
nokkrum sinnum fram og aftur um
götuna í leit að næturstað. Að lok-
um nam hann staðar fyrir framan
læknisbústaðinn, viðfelldið grá-
steinshús. Hann las nafnið á skilt-
inu: Angus Murdoch, Iæknir.
Það var útihús bak við íbúðar-
húsið með stórum opnum dyrum.
Þar leit út fyrir að vera þurrt inni.
Hann gekk inn um dyrnar, lagði
byrði sína frá sér, og settist skjálf-
andi niður úti í horni.
Hann var nýlega setztur, þegar
ung stúlka kom hlaupandi frá hús-
inu með sjal yfir höfðinu. Hún hljóp
inn um dyrnar og hafði næstum
ILISBLAÐIÐ
[219]