Heimilisblaðið - 01.12.1954, Blaðsíða 23

Dag nokkurn, er þau voru
saman úti og voru orðin mjög
þyrst, fóru þau að leita sér að
vatni. Fundu þau þá fyrir sér
lind, sem skjaldbaka hafði
dottið niður í. Strax þegar
skjaldbakan sá vinina þrjá, bað
hún þá að leysa sig úr prís-
undinni og hjálpa sér á ein-
hvern stað, þar sem hún gæti
látið fara vel um sig. Þau
aumkuðust yfir hana og fluttu
hana að læk með hreinu vatni,
og skjaldbakan, sem gleymdi
ekki þeim greiða, er þau höfðu
gert henni, varð einnig vinur
þeirra.
Lifðu þau nú lengi saman
góðu lífi, öll fjögur. En dag
einn, er hjörturinn hafði geng-
ið til beitar, festist hann í
snöru veiðimanns nokkurs.
Þegar rottan tók eftir því, að
vinur hennar hafði verið svo
lengi fjarverandi, datt henni
í hug, að hann hefði orðið fyr-
ir slysi. Hún kallaði því á krák-
una, sagði henni, hvað hún ótt-
aðist, og bað hana að fljúga
af stað og reyna að finna vin
þeirra. Krákan gerði það, og
er hún hafði skyggnzt um
stundarkorn, sá hún loksins
vesalings Chitranga, sem sat
fastur í snörunni og brauzt ár-
angurslaust um til að reyna
a^Llosa sig.
Krákan sagði Hiranya
Varma strax frá, hvað komið
hefði fyrir vin þeirra, og hún
kallaði strax á hinar rotturn-
ar, félaga sína, og lagði svo
af stað til að hjálpa hirtinum.
Að skammri stundu liðinni
hafði þeim tekizt að losa hann.
Chitranga sneri heim aftur
með vinum sínum, og þau
gleymdu brátt slysni þessari.
En nokkru síðar, þegar vinirn-
ir fjórir lágu í ró og næði og
hvíldu sig í skugganum af tré
einu, varð þeim bylt við, er
þeir sáu, sér að óvæntu, hóp
veiðimanna nálgast. Þau urðu
dauðskelkuð. Krákunni og
hirtinum hefði veitzt létt að
komast undan, en það átti ekki
við um rottuna og því síður
skjaldbökuna. Hin dýrin vildu
ekki skilja vini sína eftir í
höndum veiðimannanna, sem
nálguðust óðum, og ákvað því
hjörturinn að draga athygli
þeirra að sér, til þess að bjarga
lífi vina sinna. Hann þóttist
vera haltur. Veiðimennirnir,
sem sáu, að hjörturinn stakk
við og gat augsýnilega varla
staðið á fótunum, þustu allir
fram til þess að grípa þessa
auðfengnu veiði. En hjörtur-
inn olli þeim mikilli fyrirhöfn.
Stundum herti hann ferðina,
en hægði hana á milli, þang-
að til hann loksins tók til fót-
anna sinna fjögra, er hann
hafði ginnt þá til að elta sig
lengi, og var brátt kominn úr
augsýn þeirra. Meðan á þessu
stóð höfðu skjaldbakan og
rottan fundið sér griðastað,
þar sem veiðimennirnir gátu
ekki náð til þeirra.
Vinirnir fjórir komu nú enn
saman að nýju og bjuggu sam-
an í sátt og samlyndi. Háski sá,
sem þeir höfðu sloppið frá,
hafði kennt þeim að meta gildi
raunverulegrar samvinnu og
falslausrar vináttu, og reynsl-
an hafði kennt þeim, hversu
þeir, sem veikburða eru, verða
að hjálpa hver öðrum.
[203]
Unnið fyrir gýg.
HEIMILISBLAÐIÐ