Heimilisblaðið - 01.12.1954, Blaðsíða 33

lega, að hverju ég gekk — og að
hverju ég keppti.
- Einmitt! Ég hafði það óljóst á
tilfinningunni, að þér munduð
hjálpa mér.
- Þér skuluð ekki setja það fyrir
yður. Það skiptir svo litlu máli, hver
stýrir bílnum, þegar við ætlum í
sömu átt.
- Það var huggun að vita það.
En í hvaða átt ætlið þér eiginlega
að fara, Duncan?
Hann yppti öxlum:
- Að þrem árum liðnum er ég einn
af fremstu sérfræðingum Edinhorg-
ar. Ég læt bílstjóra minn aka mér
til sjúklinganna. Skrifa lyfseðil um
leið og ég geng út úr dyrunum. Ég
fæ aldrei vitneskju um, hvort sjúkl-
ingur minn lifir eða deyr, og mig
varðar það svo sára litlu. Ég 'verð
dáður og öfundaður. í stuttu máli
sagt — og rödd hans var ekki leng-
ur hæðin, heldur alvarleg — ég verð
frægur!
Hún mælti:
- Hamingjan góða! Er þetta virki-
lega soltni sveitadrengurinn, sem
einu sinni kallaði músík Schumanns
bara „fallega“ ? Gæfan hefur leikið
yður of vel, Lee prófessor dáir yð-
ur og sömuleiðis aðstoðarlæknarnir.
Sama máli gegnir um Inglis rektor,
þegar hann er I bænum. Ætlið þér
annars í veizluna í kvöld?
- Ég býst við, að ég líti þangað
inn, svaraði hann.
- Það ætla ég líka að gera, svar-
aði Anna. Ég hef síður en svo neitt
út á frú Inglis að setja lengur. Hún
hefur sannarlega breytzt mikið. Ég
hló að henni í fyrstu, þegar hún
hélt þessi litlu samkvæmi sín, sem
virtust hafa það eitt markmið að
hjálpa manni hennar til þess að
komast inn í samkvæmislífið. En
nú hlæ ég ekki lengur. Ég hlæ aldr-
ei, þegar ég verð þess áskynja, að
kona er óhamingjusöm.
Duncan starði á hana.
- Óhamingjusöm ? Hvaða bull er-
uð þér að fara með?
- Haldið þér ekki, að hvaða ást-
fangin brúður sem er, hafi komizt
að raun um eftir árið, hvers konar
náungi það er, sem hún hefur gifzt ?
Haldið þér, að það sé skemmtilegt,
að vakna á morgnana og horfa á
sjálfbyrgingslegt andlit hans og
hugsa: Hann er ekki sá, sem ég hélt
hann væri!
- O, þetta er þvaður, sagði hann.
- Er það nú víst ? Hún hló hæðn-
islegá: - Við þekkjum bæði tvö dokt-
or Overton.
- Já, hann er meinlaus.
- Er hann það? Þér ættuð ann-
ars að gæta yðar á þessum sama
Overton, kæri Duncan! Hann öf-
undar yður svo, að það er orðið að
ástríðu hjá honum. Og • hann á
marga áhrifamikla vini.
- Ég hef hingað til bjargað mér.
- Ef til vill — en í framtíðinni.
Hún horfði á hann athugulu augna-
ráði.
Hann stakk höndunum í vasana
og reyndi að geta sér til um hugs-
anir hennar, en gafst upp á því.
- Ég verð að flytja fyrirlestur eft-
ir nákvæmlega hálfa aðra mínútu.
Ég get ekki staðið hér og leyst gátur.
Þegar fyrirlestrinum var lokið,
flýtti hann sér til lækningastofunn-
ar. Fyrir framan skrifborð hans var
fólk í biðröð. Læknar víðs vegar ut-
an af landi höfðu vísað því til stofn-
unarinnar til rannsóknar. Frægð
hennar var eins og segull. En Dun-
can leit á fólk þetta miklu fremur
sem rannsóknarefni en sjúklinga.
Allt í einu hrökk hann ónotalega
við. í miðri sjúklingaröðinni stóð
móðir hans og beið þolinmóð.
HANN hóf starf sitt eins og í
draumi. Svo stóð hún fyrir
framan hann, gamla móðir hans,
án þess að hún léti á því bera, að
hún þekkti hann. Hún rétti honum
þegjandi bréfið frá lækninum.
Einkaritari hans skrifaði ná-
kvæmlega upp eftir korti hennar.
Marta Stirling. Aldur 59. Hann las
lýsingu læknisins á sjúkdómnum, og
þegar hann hafði lokið því, þorði
hann naumast að horfa á hana.
Hann sagði með annarlegri röddu:
- Gjörið svo vel að fara inn í
biðstofuna. Ég mun sjálfur fram-
kvæma rannsóknina.
Fimm mínútum seinna stóð hann
fyrir framan hana. Hún sat á ódýr-
um tréstól með teppi yfir um herð-
arnar. Andlit hennar var kuldalegt,
eins og hann hefði aldrei séð hana
fyrr.
- Mamma, ert það virkilega þú ?
- Logan læknir í Levenford sendi
mig. Hefði ég vitað, að ég ætti að
fara til þín, mundi ég ekki hafa
komið.
Hún var jafn fráhrindandi og
þegar hún hafði neitað honum um
fyrirgefningu, neitað peningagjöfum
hans og annarri hjálp.
- Hann er hræddur um, að það
sé krabbamein.
Hann fékk sting fyrir hjartað,
þegar hún tók teppið af sér og hann
sá lítið en djúpt sárið. Hann spurði,
fullur angistar:
- Hvenær fékkstu þetta?
- Ég datt á kommóðuna fyrir sex
vikum. Ég hélt, að það væri ekkert
alvarlegt, en síðan . . .
Hann virti nákvæmlega fyrir sér
meiðslin, og hann fór að gruna, að
þetta væri illkynjað.
- Ég verð að rannsaka nokkrar
frumur undir smásjánni, svo að
við getum gengið úr skugga um,
hvort þetta sé alvarlegt, eða aðeins
skaðlaust sár. Þú skilur það?
Hún kinkaði kolli hugrökk á svip.
Hann tók fram eterflösku og
reyndi að gera rödd sína rólega.
- Nú deyfi ég þig ofurlítið. Það
verður ekki vont.
- Ætli þú hafir ekki gert mér
verra en það?
Hún horfði á hann fjarrænu
augnaráði. Andlit hennar var sett
þreyturúnum, en hún hafði algjöra
stjórn á sér á meðan hann litaði
frumurnar og setti glerplötuna undir
smásjána.
Fingur hans skulfu á meðan hann
framkvæmdi verkið, og það var
líkt og þoka fyrir augum hans.
Hann fékk hjartslátt. Rannsókn
þessi þýddi líf eða dauða fyrir móð-
ur hans gömlu.
Loksins sá hann margar heilbrigð-
ar frumur, en hann hélt áfram að
skoða, til þess að vera viss í sinni
sök. Það sást ekkert merki um
krabbamein, og að lokum fann hann
sér til mikils léttis venjulegar ígerð-
arbakteríur. Sárið var ekki illkynj-
að og auðvelt að lækna það.
Hann var í svo mikilli geðshrær-
ingu, að hann þorði ekki að snúa
sér við, en stóð góða stund ábog-
HEIMILISB LAÐ IÐ
[213]