Heimilisblaðið - 01.07.1957, Blaðsíða 38

Bekrs til þeirra. Þeim er leyft að yfirgefa
Mekka.
Fyrir áhangendur Múhameðs hafa nýir
tímar runnið upp. Þeir eru frjálsir, sterkir,
og sjálfur spámaðurinn er meðal þeirra.
Fyrsta musteri hinnar sönnu trúar er reist.
Það er byggt á gömlum kirkjugarði, sem
ekki er notaður lengur. Það er byggt úr lim-
gerði og stórviði.
Blóðsúthellingar í eyðimörkinni
Það voru harðjaxlar, sem fylgdu spá-
manninum að málum. Og þeir voru fullir
af grimmilegum hefndarþorsta, þegar þeim
varð hugsað til Mekka, borgarinnar, sem
hrakti þá burtu og neyddi þá til að lifa f jarri
heimilum sínum ofurselda hungrinu. Þeir
fóru að gera ýmsar áætlanir. Arásir á úlf-
aldalestir, njósnaleiðangra, já, innrás í
Mekka.
Múhameð gat ekki lengur horft aðgerða-
laus á þetta. Þetta var ekki trúarspursmál
lengur, heldur var hér um að ræða hver ætti
að stjórna og álitsspursmál engu síður.
Þá gerðist atburður, sem veldur því, að
hann hikar ekki meir. Það gerist einhvers
staðar í eyðimörkinni hjá Thaif. Þar deyja
12 kaupmenn frá Mekka. Þeir hafa verið
reknir í gegn og skornir á háls — hræfuglar
sveinia yfir líkum þeirra. Þeir urðu að láta
lífið vegna Abu Sofians.
En vörurnar hlaðast upp í bænahúsinu í
Jathrib. Körfur með þurrkuðum þrúgum frá
Thaif. Peningar. Koparvörur. Sömuleiðis
vopn og klæði.
Múhameð fer með fingrunum yfir bitið á
sverði og það fer kuldahrollur um hann. Egg-
in er hárbeitt. Stálið blikar í bláum ljóma.
Dásamleg, úrvalssmíði frá Damaskus.
Nú er ekki lengur hægt að snúa við! Hann
horfir á mennina. Ibn Hahsch stendur í fylk-
ingarbrjósti. Sektartilfinningin veldur því að
þeir drúpa höfði. En hættulegur glampi er í
stálhörðum Bedúína-augum þeirra.
Múhameð veit, að árás þeirra var gerð á
pílagrímatímanum. Innan örfárra daga
myndi allt Hedschas-héraðið vita um þetta
óhæfuverk og friðrof á griðrétti pílagrím-
anna. Hann veit að nú verður hann að verða
fyrri til að grípa til sinna ráða! Hann verður
að lýsa því yfir að þessi vanhugsaði verkn-
aður og sverð Múslems-manna séu í þa£u
hins rétta málstaðar.
Sverð trúarinnar
Algerð kyrrð kemst á, þegar hann gengut
fram fyrir þá með sverð í hendi. „Ýmsir spa
menn,“ þannig byrjar hann, „hafa verl,
sendir af Guði. Hann sendi þá, til þess 3
sýna hina mismunandi eiginleika sína: MóseS
vegna miskunnsemi sinnar og umhygS!11'
Salómón vegna vizku sinnar, hátignar
frægðar, Jesú Krist vegna réttlætis síns, a
mættis og kraftar. En engir þessara eigia
leika nægðu til að sannfæra mannkynið. da’
meira að segja mætti það kraftaverkalfl
Móses og Jesú með vantrú. Þess vegna var
ég, hinn síðasti af spámönnunum, send1"
með sverðið.“
Hann ber nú höfuðið hátt. Augun eru hál
lukt, eins og hann sjái í anda mynd 3
dimmri og einstæðri framtíð.
,,Sverðið,“ hrópar Múhameð, „sverðið er
lykillinn að himnaríki og helvíti! Sá, se,fl
beitir því fyrir trúna mun uppskera ríktdef
laun. Ekki aðeins jarðneskt herfang!
sérhver blóðdropi, sem er úthellt fyrir ma
efnið, sérhvert erfiði og sérhver sársa11^1'
sem menn þurfa að þola vegna trúarinnal’
mun verða færður inn í bók Guðs. Synd'r
þeirra, sem missa lífið í orustum, eru þsgar
fyrirgefnar á banastundinni. Paradís 0
ævarandi gleði í örmum svarthærðra
bíða þeirra.“
Honum er svarað með fagnaðarópum- f
fögnuðurinn getur ekki dregið úr tóndel^_
anum í sál hans. Hann hefur talað sem ma^
ur. Sem þjóðarleiðtogi. En ekki sem SP3
maður Guðs, er hann ákallar með t"11^.
sinni. Getur hann borið þessa ábyrgð? ^
þýðir ekki heimurinn stríð?
Ættbálkar, þjóðir, heil ríki myndu ve
brotin á bak aftur. Hann hafði prédikað^ ^
vopnavaldið og sverðið myndu ryðja trú11
braut.
Það var ekki hægt að snúa við.
Múhameð gekk þreyttur á brott. Eldm'llirj
sem hann hafði kveikt, myndi án freka^
aðgerða hans læsast um heiminn og vel
að æðandi eldhafi.
:rða
að
3a
Orustan við Badr-brunninn
Nú var ekki lengur mögulegt að hsed3
170 — HEIMILISBLAÐIÐ