Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 7

Sstjórans heima í Isiolo, 250 km burtu,
^ar sem tilkynnt var, að við myndum
oiria með konungsbörnin þrjú eftir fjór-
t,an daga. Við báðum hann um að hafa
eiöubúið rúmgott húsnæði handa þeim, er
kn kæmu.
Eftir fáeina daga voru ljónsungarnir
nir að venja sig við vistina í tjaldbúð-
vnuiíl og urðu brátt eftirlæti allra. Þetta
lu allt saman kvendýr, en jafnvel þegar
t'1 umbernsku var framkoma þeirra og
^isónuleiki ólíkur. Stærsta dýrið kom
v am við hin minni af yfirlæti, en þó vel-
Annar unginn var sannkallað flón í
að °S leit stöðugt út fyrir að ætla
pel S£^ast ur hlátri. Hún réðist í kæti á
au 1111 S1nn með báðum loppunum og lukti
}jU^Urn af einskærri sælukennd á meðan
8óa 'jfakk. Ég kallaði hana Lusticu, sem á
^aJímáli þýðir „Hin glaðværa".
, . Ji ljónsunginn var smæstur vexti,
allr ° ^nn hrattasti og ístöðumesti þeirra
8etua' klún hafði mikinn áhuga á hverju
an -Var> og systur hennar sendu hana jafn-
að v Ve^van& til að athuga hvað um væri
ein, ei’a> ef tortryggni þeirra var vakin á
að jjV-ern hátt. Ég kallaði hana Elsu, því
ég , n minnti mig á mannveru eina sem
ekkti með því nafni.
þÍOg, ^isa hefði haldið áfram til fulls
lega a;. Samgotungar ljónanna eru venju-
eru . ,lorir> en lögin í ríki ótaminna dýra
sér róne °g miskunnarlaus; og sjaldnast
ynju a°Ur nema tvo vaxna .unga hjá ljón-
of v‘.j ■mir tveir hafa venjulegast verið
til að lifa. Allt fyrsta árið
að ^ .r ^óðirin til þeirra mat allan. Ann-
bað 1 Ver®a ungarnir að láta sér nægja
oíð’Sein. eftir er af bráðinni, þegar full-
bá ij|--J°nin hafa étið nægju sína. Oft er
eftir handa ungunum, og hugsazt
getur, að sulturinn reki þá til að hrifsa til
sín af borðum hinna stóru. En fyrir slíkt
kurteisisbrot er refsingin ströng, yfirleitt
dauðarefsing. Einnig getur komið fyrir,
að ungarnir yfirgefi hópinn til þess að
freista gæfunnar upp á eigin spýtur. En
þar sem þeir hafa enn ekki lært listina að
veiða, svo heitið geti, eru margir harla
ófærir um að komast áfram í tilverunni og
hverfa úr tölu lifenda fyrir aldur fram.
Ljónasysturnar okkar þrjár lágu mest-
allan daginn undir sænginni minni í tjald-
inu. Þar virtust þær vera sæmilega örugg-
ar, og kannske olli dimman þar inni því,
að þeim fannst þær vera aftur komnar í
„barnaherbergið“ sitt upprunalega. Strax
voru þær þrifalegar í umgengni sinni inn-
anhúss og gerðu allt sem þær gátu til að
komast út í sandinn, þegar nauðsyn krafði.
Fyrstu dagana tókst þeim þetta ekki alls-
kostar, en ef það kom fyrir þær síðar, að
þær vættu gólfið, mjálmuðu þær og grettu
sig afkáralega, til að láta í ljós viðbjóð-
inn á sjálfum sér fyrir yfirsjónina.
Ungarnir voru yfirleitt í alla staði
fjarska þrifnir með sig, og ef hægt var að
tala um nokkra lykt af þeim yfirleitt, þá
var það einna helzt hunangslykt — eða
kannske var það lýsisangan? Tungur
þeirra urðu strax hrjúfar sem sandpappír,
og þegar þær eltust, klóruðu þær mann
rækilega þegar þær voru að sleikja mann
— jafnvel þótt það væri utan yfir khaki-
fataefnið.
Leikglaðir Ijónsungar.
Þegar við komum aftur heim til Isiolo,
stóð reiðubúin heil smá-höll handa hinum
konungbornu fósturbörnum okkar — rúm-
góð og traustbyggð tré- og strábyrgsla. Á
daginn létum við ungana hlaupa frjálst
um, og þá vantaði aldrei félagsskap, því
að strax þegar fréttin barst út um komu
þeirra, kom fjöldi fólks í heimsókn til að
sjá þá með eigin augum. Svo var að sjá
sem ungunum félli mætavel við alla þessa
nýju vini — og þá ekki hvað sízt lítil
börn. Við tilnefndum ungan sómalí-negra,
Nuru að' nafni, sem eftirlitsmann og yfir-
ljónavörð, og hann var stóránægður með
embættið. í fyrsta lagi hækkaði hann í
227