Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 20

jarðar. Ég finn, að ég er orðinn fisléttur
og óháður öllu þyngdarlögmáli.
Ég berst nú skjótt upp á við, út í geim-
inn. Fyrir neðan mig sé ég bæinn fjar-
lægjast óðum, sem og heimilisfólkið áður-
nefnda. Þykir mér það horfa á eftir mér
og veifa til mín, eins og í kveðjuskyni.
Og þá verður mér allt í einu ljóst, að ég
•eigi ekki afturkvæmt til jarðarinnar, en sé
lagður af stað þaðan fyrir fullt og allt, og
jafnframt, að slíka ferð eigi allir fyrir
höndum. Þessi uppgötvun hafði djúpstæð
áhrif á mig og ég þykist kalla til hinna,
sem eftir urðu, og segja: „Þiið komið
seinna.“
Þetta ferðalag um geiminn kostaði mig
alls enga áreynslu. Það var sem ég bærist
áfram með einhverju ósýnilegu uppstreymi,
er hefði mig algerlega á valdi sínu. Jafn-
framt var líðan mín svo dásamleg, að undr-
un sætti. Óumræðilegar sælutilfinningar
•gagntóku mig og umvöfðu. Þessar sælu-
kenndir voru ólíkar öllu því, sem við þekkj-
um hér í heimi. Gleði okkar jarðarbúa er
venjulega á einhvern hátt skuggum bland-
in, en þarna var um ekkert slíkt að ræða.
Þetta var alsæla í orðsins eiginlegu merk-
ingu.
Brátt var ég kominn svo hátt, að ég sá
jörðina aðeins óljóst fyrir neðan mig og
loks hvarf hún með öllu. Féll ég þá um
sama leyti í eitthvert óminnismók og vissi
ógjörla, hverju fram fór um sinn. Það eitt
fann ég og skynjaði, að ég sveif ávallt
lengra og lengra út í endalausan geiminn.
Þessu næst vakna ég til vitundar um það,
. að ég hafi fast landi undir fótum. Og er ég
litast um, sé ég, að ég er staddur neðan til
í brekku einni, eigi brattri, en mjög víð-
áttumikilli. Heldur var brekka þessi ömur-
leg yfirlitum. Var hún mjög gróðursnauð,
eins og örfoka melar, og líktist þeim að
öllu leyti.
Dálítið ofar í brekkunni sé ég fólk á
ferð og heldur það upp eftir henni. Þetta
var fámennur hópur, en ekki voru þar
menn þeir, sem ég sá í upphafi draumsins,
og kannaðist ég ekki við fólk þetta. —
Held ég nú einnig af stað upp brekkuna,
því að einhver dulinn máttur knúði mig
áfram.
240
Eftir skamma stund kom ég — aSaeIn
fólki þessu — að eins konar múrvegg> s^ ,
hvergi sást fyrir enda á. Var hlið Þallgenl
veggnum og í því var vængjahurð,
opnaðist á víxl, eins og af sjálfu ser.
Er við komum fast að hliðinu, heyn *
allt í einu undurfagrari söng og vai p
Ijóðið alkunna: „Alfaðir ræður“, sem
surií'
ið var. Vissi ég ógjörla hvaðan söng
an bar að, en svo var hann áhrifarrU ^
að hann tók huga minn þegar fanginn- -
að ég var sem dáleiddur nokkra stun •
En samferðafólk mitt, sem nú var 01 ^
nam eigi staðar, en hélt rakleitt
hliðið umrædda og fór ég bráðlega a e
því sömu leið. ýtt
Þegar gegnum hliðið kom, opnaðis i ^
sjónarsvið, svo fagurt, að ofar er 0
ég
mannlegum skilningi.
„Nei, hve þetta er fagurt!“ hrópa
frá mér numinn af hrifningu. — s.
arlega var það fallegt. Fegurstu lönci .1 ^ ,
arinnar myndu verða harla tilkomu ^
samanburði við það. Megna engin oT ^
gefa hugmynd um undrafegurð Þa’
þarna gat að líta. jj
Það, sem mér fannst einkum hei ^
við sjónarsvið þetta, var fjallaklaS1 *
__:i.:n______________i______Uíir 1 0)"
mikill og fagur, sem laugaði sig þar
þeiu1
arljóma. Voru fjöll þessi með öllUI11_ ga
fegurstu skrautlitum, sem unnt er að ■
sér. Á litaauðgi þeirra tvímælalaust h
sinn líka í landslagi hér á jörðu.
litadýrð vesturhiminsins um sólana^I>a
eins og hún getur mest orðið, gefur„n° jja.
hugmynd um litfegurð þessara fur®u, Jyera
Milli mín og fjallanna fögru vir^lSrejpuð
víðáttumikil slétta, sem einnig var s . ^
dásamlegum litskrúða, eins og sæi Þal
þúsundlitt blómahaf. _ gýu
Ég varð sem heillaður af að vh
þessa fyrir mér og gleymdi öllu °®rUuliaðS'
ur minn fylltist lotningu og djúpri ,
kennd. Og þannig stóð ég um stun ^
hverju sæluástandi og vaknaði svo
því- síðaI1'
Oft hef ég velt því fyrir riiel>
hvar í veldi alheimsins ég munt1 ft
dvalið þessa eftirminnilegu stund oS ^
mundi hafa verið það undraland, s aUU'
komst í kynni við þessa nótt. Var Þa
HElMlLlSBbAh11’