Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 26

„Já, Dísa. Ég er viss um, að ég fæ leyfi
til að gera það. Ég er orðin svo frísk, að
það getur ekki gert mér neitt til. .. Ég er
viss um, að mér er alveg óhætt að lofa því.“
„Æ, mikið léttir þú af mér þungri byrði;
ég er búin að hugsa svo mikið um þetta.
Mér þætti svo leiðinlegt ef engin fylgdi
mér þangað .. . Ég held nefnilega að mað-
ur losni ekki alveg við kroppinn, svona allt
í einu. Það er léttara að hugsa til þess að
einhver fylgist með manni... Hjartans
þakkir fyrir; ég veit að þú svíkur mig
ekki.“
„Nei, það geri ég ekki, Dísa mín, því
máttu treysta. Ég skal sannarlega fylgja
þér upp í líkhúsið, það er að segja, ef þú
deyrð á undan mér.“
„Guð hjálpi þér, barn, að tala svona.
Ekki ferð þú að kveðja heiminn svona
ung.“
„Það veit maður nú aldrei; við getum
farið á öllum aldri. Hún var bara 16 ára
hún Sigríður á eitt. Þú manst eftir henni,
Dísa? Það var hún, sem gaf þér blómin
í haust.“
„Já, hvort ég man. Jú, ég held nú það .. .
Blessuð stúlkan sú. Já, satt er það, að menn
deyja á öllum aldri. Farðu nú upp í rúmið
góða mín, þér getur orðið kalt. Þú mættir
illa við því að ofkælast. Ég held ég geti nú
sofnað. Þú hefur gert góðverk með því að
koma til mín. Það er gæfumerki að vera
góð við einstæðinga. Guð blessi þig.“
Ég hélt í hendina á henni þar til hún
sofnaði. Það var sýnileg breyting á út-
liti hennar. Það var á jóladaginn, sem hún
fékk hvíldina. Ég fékk að klæða mig til
þess að fylgja henni upp í líkhúsið.
246
Fuglinii litli
og Fran^
Jólasaga
Sólskríkjan litla sat í lágum runni og
var kalt. Þessi litli fugl reyndi að Þe^
fiðurkápuna sína út eins og hann
að hann varð til að sjá eins og bús
hnykill og engan grunaði, að líkarn
sjálfur væri magur. Sólskríkjan litla n
lokað augunum og vildi ekki horfa ^
ur á það, hvernig snjóflyksurnar e
stöðugt úr loftinu og breiddu -
ábreiðu yfir allt. Það var þegar ^elllJejg
öll fótspor. Fuglinn var svangur og ^
svo illa, og tveir vinir hans voru
dánir af hungri. Hugsið ykkur, hve
ömui’'
legt það'er að sitja á berum og
um runna, úti í snjónum, hafa eK ^
fengið að eta, — engan morgunnra ^
engan miðdagsmat, og leggjast út a
kvöldinu sársvangur, aleinn í myrki1 ^
kulda. Þetta allt varð sólskríkjan
þola. Þarna sat hún og hreyfði sig ^
nema hristi af sér snjóinn stöku sin
ó enda-
Enn einn sultardagurinn var a ^
Sólskríkjan litla var að reyna að
þá heyrði hún allt í einu einhvern yj
legan hljóm. Og það varð bjart og gj
kring um litla fuglinn, og hann nug ^
með sér: Nú er blessað vorið konu ■ ^
vitið þið, hver þetta var? Þetta val’ ■$.
engillinn Monika, sem ferðast um fy11 ^
in. Engillinn kom akandi í sleða S1 ^
fullum af jólapökkum. Hann s011
gleði: „Margar ykkur gjafir gleðja’ ^
börnin mín.“ Og engillinn lýsti með ‘
sínum fram á veginn og kom auga a ^
sólskríkjuna okkar í runnanum- ”eí^
kvöld, litli fuglinn minn, af ^jgti 1
svona dapur.“ „Ég er svangur,
HElMlLlSBkAÚ