Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 34

fyrir sér. Hann hélt á staf í hægri hendi,
en í vinstri hendi á ljóskeri, sem slokknað
hafði á. Lítill hundur læddist óttasleginn á
eftir honum.
„Hver ert þú?“ spurði Rinaldo hann,
þegar hann hafði þaggað niður í hundun-
um.
Gamli maðurinn svaraði: „Ég er þekkt-
ur sem einn bræðranna frá Oriolofjalli og
er á leið til kofans míns frá næsta smábæ,
þar sem ég hef gert innkaup mín eins og
venjulega. Stormurinn hefur slökkt á ljós-
kerinu og ég hef gengið villur vegar, þótt
ég þekki þetta hérað annars vel. Leyfið
mér að kveikja á ljóskerinu. Þá hlýt ég
brátt að átta mig. — Sofið vel.“
„Hver heldurðu, að ég sé?“ spurði Rin-
aldo?“
„Ég er glaður yfir því að hafa fundið
þig við eldinn, því að nú hef ég aftur ljós
á ljóskerinu."
„Hver heldurðu annars, að ég sé?“
„Það skiptir mig engu máli að vita, hver
þú ert.“
„Örlögin hafa neytt mig til að reika um
í dölum Appennínafjalla. Og hinn illræmdi
ræningi, Rinaldini, á að gera þessa dali að
hættusvæði,“ sagði Rinaldo, og augu hans
leiftruðu.
„Svo er sagt,“ sagði einbúinn.
„Ég óttast þennan grimma ræningja.“
„Hann er nú ekki grimmur, eftir því sem
menn segja. Ég ætla sjálfur að fara til
hans og biðja um verndarbréf fyrir kof-
ann minn.“
„Þú skalt nú ekki vera að kasta þér í
fangið á honum.“
„Það hefur þá ekkert að segja. Þau fáu
ár, sem ég á enn eftir að lifa, getur hann
tekið frá mér, ef það er guðs vilji. Ein-
hvern tíma verður hann að gera reikn-
ingsskil fyrir þau. Ef hann kveikir í kof-
anum mínum, þá byggi ég annan í staðinn.
Hann finnur enga peninga hjá mér. Ef
hann drepur geiturnar mínar, þá gefa ná-
grannabændurnir, sem öllum þykir vænt
um mig, mér önnur dýr í staðinn. Verði
guðs vilji.“
„Líður þú skort?“
„Sá, sem getur þolað að vanta eitthvað,
líður aldrei skort.“
254
„Ég vildi gjarnan gera góðverk,“ sagði
Rinaldo. „Takið við þessari peninga'
pyngju.“
„Ég stofna ekki til þeirra skulda, sem eg
get ekki greitt. Ég þarf heldur ekki á Pel1'
ingum að halda. Góða nótt.“
Hann hélt burt, og Rinaldo áræddi ekk1
að halda aftur af honum.
Hann kastaði sér aftur niður hjá trénu.
Þegar hundarnir fóru aftur að gelta, val
Eintio að koma í morgunsárið.
„Foringi,“ hrópaði Eintio, um leið og
hann settist, „hvað er eiginlega að þel;
Hvers vegna langar þig ekki framar t1
þess að vera með þínum mönnum? Þú leit'
ar einverunnar, og það finnst okkur ölluh1
undarlegt. ..“
Rinaldo svaraði þreytulega: „Mér finnst
ég sjálfur vera kynlegur kvistur. Ég vel
ekki, hvernig ég er.“
„Altaverde sagði, að þú værir ástfang'
inn.“
„Það er ég líka ...“
„Jæja,“ sagði Eintio. „Það er eng111
ógæfa.“
Rinaldo studdist við olnboga, horfði a
Eintio og sagði: „Fyrir fjórum dögum val
ég á skemmtigöngu í litlum dal og sá Þal
stúlku. Ó, Eintio, hún var sem engill- Hu11
var í berjamó. Ég ávarpaði hana og hun
svaraði mér. Þarna talaði sakleysið vlð
guðníðinginn. Þá komu félagar okkar,
ég varð að yfirgefa hana. Síðan hef e^
ekki séð hana og veit ekki, hvar og hvernig
ég á að finna hana.“
„Gleymdu henni þá,“ skaut Eintio inn h
„Er það hægt?“
„Maðurinn getur allt, sem hann vill-“
„Það er ósatt,“ sagði Rinaldo, „Þvl a(i
þá gæti ég aftur orðið heiðarlegur maðui.
Eintio andmælti honum gremjulega:
skapar aðeins ráðaleysi meðal okkar manlia
með slíku tali.“
„Er það? Æ, ég er svo þreyttur. Ég
að fá mér smáblund."
Rinaldo lagðist aftur fyrir undrr trelia
og sofnaði brátt. Sól var hátt á himni, e
hann vaknaði nokkurri stundu 81 ^ '
Stormurinn og skýin voru á braut. f
félagar þeirra Eintios, Girolamo og Pa°
HEIMILISBLAÐiP