Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 35

öfðu bætzt í hópinn. Þeir sátu við eldinn
honum og matreiddu.
»Góðan daginn, foringi, sagði Eintio.
sögðu líka: „Góðan dag.“
Rinaldo reis upp. „Þakka ykkur fyrir.
Gefig mér að drekka.“
» Altaverde bað að heilsa þér,“ sagði
^’olamo. „Við höfum náð múldýrunum,
|^lein talsins. Þeir voru hlaðnir farangri
oiiungssonar frá Napoli og áttu að fara
11 Flórens, en þangað komast þeir nú ekki.
engurinn var nú ekki stór.“
»Voru nokkrir vegnir við þetta tæki-
spurði Rinaldo alvarlegri röddu.
»Allir þrír rekstrarmennirnir,“ sagði
lrolamo kæruleysislega. „Piltarnir hefðu
^etað sagt frá. Það eru nú fleiri slíkir
ekstrarmenn til í heiminum. Altaverde er
!?u að skipta fengnum. í einum pokanum
ailn hann þetta myndanisti, sem hann
Sendir þér.“
^inaldo tók við því, lauk því upp og sá
ai’ rnynd fallegrar stúlku í nunnuklæð-
Urtl- Á bakhliðina var máluð mynd ungs
anns í einkennisklæðum. Umgerðin var
k1 Hkmannleg, en smekkleg.
Skömmu síðar kom Altaverde á vett-
^Pgmeð stóran ræningjaflokk. Slegið var
PP tjöldum, kveiktur eldur, soðið og steikt,
6 p’. sPÍlað, sungið og drukkið.
.. ^inaldo ræddi við Altaverde um ýmsar
Uly&gisráðstafanir. Þegar liðsveit hafði
ei’ið skipt til varðstöðu, þá hélt Rinaldo
, lr fjallið í annan lítinn dal, þar sem hann
staði sér niður undir nokkrum öspum hjá
hrid einni.
Altaverde færði honum til undirskriftar
. a> þar sem skýrt var frá skiptingu
aPsfengsins. Um hádegisbilið héldu þeir
. lr aftur til hinna hávaðasömu félaga
i !lla> þar sem glæsileg veizlumáltíð beið
Peirra.
^.-^egar allir voru setztir og höfðu fyllt
lska sína, tók Girolamo til máls: „Foringi!
eiH111 hlnir kafa tekið eftir því, að það er
, hvað að þér. Þá langar til að vita, hvað
^ er. Ef þú þerð þrá í brjósti eftir ein-
g, ei'Ju> sem við getum útvegað þér, þá
iaf Um V1^ bæta úr því, þótt það gæti
ej Pvel kostað okkur lífið. En séu það að-
Ps duttlungar, sem þjá þig, þá biðjum
ííEi'-
við þig að reka þá á burt. Með þessu dreg-
ur þú líka kjarkinn úr okkur.“
Rinaldo leit nokkur andartök frá einum
félaganum til annars. Því næst tók hann
til máls:
„Hafið þið lesið yfirlýsingar lýðveldanna
í Feneyjum, Genúa og Lukka? Þær hafa
nú verið gerðar heyrum kunnar. Mikið fé
er sett til höfuðs mér.“
„Látum það standa, foringi,“ hrópuðu
allir einum rómi. „Enginn mun fá það.“
„Hver getur skert hár á höfði þér, á
meðan við erum með þér?“ spurði Giro-
lamo.
Hann hafði risið á fætur og brá sverði.
Allir fylgdu dæmi hans og hrópuðu: „Við
fórnum öllu fyrir þig, foringi.“ Við erum
þér trúir til dauðans.“
Rinaldo þakkaði þeim hrærðum huga.
Flokkurinn dreifðist. Aftur var farið að
spila, syngja og vera með háreysti.
Rinaldo hafði dregið sig í hlé hjá tré
einu, þegar Fiorilla, ein af skjaldmeyjum
flokksins, kom til hans. Hún settist niður
hjá honum og fór að fægja skammbyssu
sína. Svo fór hún að tala við hann í lágum
hljóðum: „Féð, sem sett er til höfuðs þér,
foringi, það er ekki hið eina, sem gerir þig
hnugginn. Maður sem þú skelfist ekki af
slíkum sökum. Ég held, að það, sem nú
þjakar þig, eigi sér allt aðrar ástæður.“
„Við hvað áttu ?“
„Ég fer ekki villt í því, að það sem
þjáir þig er vöntun inni fyrir í hjartanu.“
„Þar vantar nú svo margt.“
„Mér leið eitthvað svipað þessu fyrir
hálfu ári,“ sagði Fiorilla.
„Fyrir hálfu ári?“ sagði Rinaldo undr-
unarrómi.
„Já, en nú er það afstaðið. Ég, flónið,
var þá ástfanginn af þér ...“ Hún hneigði
höfuðið.
„Af mér?“ hrópaði Rinaldo og augu hans
leiftruðu.
„Ég hélt, að þú hlytir að hafa tekið eftir
því.“ Um leið og hún sagði þetta, kastaði
hún skammbyssunni til jarðar og stóð upp.
Hún mælti: „Ég hélt ég gæti orðið unn-
usta foringjans.“ Svo hraðaði hún sér í
burtu.
Rinaldo horfði lengi á eftir henni. Svo
Milisblaðið
255