Heimilisblaðið - 01.12.1960, Qupperneq 38

„Það var gestur hjá mér ...“
„Lemjið þennan gamla syndasel. Hann
skal skrifta ...“
„Verið miskunnsamir og ...“
„Takið það, sem þið finnið. Peninga á
ég ekki.“
„Þrjózki þorpari, ætlarðu ekki að játa?“
Nú réðust ræningjarnir á Donato. Hann
æpti hátt á hjálp. Rinaldo reif upp herberg-
isdyrnar. Hann dró upp skammbyssu og
hrópaði með þrumuraust: „Hvað eruð þið
að gera hér?“
„Hamingjan góða! Þetta er foringinn,“
hrópaði einn úr hópnum, og allir tóku ofan.
Þeir slepptu einsetumanninum, sem skalf
eins og hrísla. Hann staulaðist að stól ein-
um, og endurtók með veikri röddu: „For-
inginn?“
„Eru þetta hetjuverk ykkar?“ hélt Rin-
aldo áfram. „Svívirðið þið nafn mitt með
slíkum verkum? Eruð þið menn Rinaldins?
Búið þið við svo mikinn skort, að þið þurf-
ið meira að segja að kúga síðasta aurinn
út úr fátækum manni? Er það hreysti
ykkar að erja varnarlausan mann? Hvaða
skálkur var það, sem fyrstur lagði hend-
ur á þennan aflvana öldung?“
„Djúp þögn fjötraði tungur þeirra. Rin-
aldo hélt áfram enn ákafari: „Hvar var
sá þrjótur?“ Segið mér það, eða ég skýt
hinn fremsta, sem stendur frammi fyrir
mér.“ .
„Það var Paolo,“ muldraði einn þeirra.
Rinaldo skaut án þess að mæla orð af
vörum. Skotið braut handlegg Paolo. Hann
féll, en félagar hans stóðu hreyfingarlaus-
ir.
„Hvers vegna hafið þið yfirgefið ykkar
fIokk?“ spurði Rinaldo, og augu hans
skutu neistum.
„Við vorum að leita að þér, foringi,“
sagði einn þeirra.
„Hafið þið rakið slóð mína? Flýtið ykk-
ur til hinna. Þið þekkið lög okkar. Þið vit-
ið, hvað þið hafið gert og til hvers þið haf-
ið unnið. Farið með þennan mann á burt.
Hann á ekki lengur heima í liði Rinaldins.
Væntið mín og refsingarinnar á morgun.“
Ræningjarnir héldu af stað og báru
Paolo. Donato sat á stólnum nötrandi á
beinum. Rinaldo gekk til hans og greip í
hönd hans og sagði: „Jafnaðu þig nú, g° 1
maður.“
„Opnaðu þessa skúffu,“ stamaði Don-
ato, „og fáðu mér kringlóttu flöskuna we
rauðu dropunum.“ Rinaldo gerði Þa ’
hellti í fulla skeið og gaf honum inn.
því loknu virtist Donato ná sér nokku •
Hann mælti í lágum hljóðum: „Þú ert Þa
sjálfur Rinaldini.“
„Já, það er ég.“
„Ég þakka þér fyrir björgunina, og P
get ég ekki glaðzt af návist þinni.“
„Af hverju þá?“ spurði Rinaldo óþreyiu'
fullur.
„Nafn þitt eitt er óttalegt, og sjálfu1
ertu ógurlegur. Það sem þú gerðir
hér
fyrir augum mínum, fyllir hjarta nu
ótta og skelfingu.“
„Það er ég, sem ætti að kveina. Ó, uð e
hefði getað hlíft okkur báðum við þessun1
atburði. En þú þekkir ekki þessa aU
styggilegu menn. Aðeins ótti og skelfms
getur haldið á þeim aga og reglu.“
„Og þú ert ekki hræddur við þessi val
menni?“
„Þótt ég óttist þá, þarf þá ekki endile£a
að renna grun í það.“ *
„En hvað þú ert óhamingjusamur a
hafa komizt í slíkan félagsskap.“
Rinaldo þagði um stund. Svo sag
hann: „Vinur, ég laðast að þér og
sýnt þér trúnað. Ég skal segja þér s°S
mína. Ég get það samt ekki núna, ÞV1
hún mundi fá svo mikið á þig. Nú Þal
ast þú hvíldar. Leyfðu mér að hjálpa P®
í rúmið. Ég ætla að sitja hér og bíða
unar.“
Hann hagræddi Donato í rúminu, svelH
aði um sig yfirhöfninni og settist á s _
Það var ekki fyrr en eftir miðnsetti, se
hann blundaði lítið eitt. Hann var g, ^
vakandi, þegar fyrstu geislar morguus
arinnar sáust.
„Mér líður mjög illa,“ sagði Donato
andvarpaði, þegar Rinaldo gekk að hvl
hans og spurði um líðan hans.
„Get ég orðið þér að einhverju llð1,
spurði Rinaldo.
Einsetumaðurinn bað hann að fa
lyfjaglas úr skúffunni. Rinaldo sótti Þa^j
Donato sagði honum, hvernig mtt1
LAJH0
258
HEIMILISB