Heimilisblaðið - 01.12.1960, Síða 41

»Vinum mínum.“
»Hver er konan í nunnuklæðum og mað-
Urinn í einkennisfötunum?“
»Ég á senn von á heimsókn þess manns,
þú sérð á myndinni. Hann er á leið
11 Flórens. Múldýrum hans og farangri
var rænt í fjöllunum, sennilega af þínum
^önnum. Rekstrarmennirnir voru skotnir.
^öeins einum ungum manni tókst að kom-
ast undan. Hann hefur leitað athvarfs hjá
°sturföður Aureliu, og þar er líka vinur
^111111, sem þú sérð hérna á myndinni.“
»Ef hann er vinur þinn, fáðu honum þá
úetta, sem hann sennilega ógjarna vill
íftissa.*'
Einaldo fékk honum nistið með mynd-
^num, sem hann hafði fengið úr ráns-
eilgnum af farangri múldýranna. Donato
við því, opnaði það, en hafði varla lit-
^yndirnar augum, er hann kyssti þær
eaðar.
»hú hefur fært mér mjög dýrmæta
g^öf, sem komast skal í hendur síns rétta
eiganda,“ sagði einsetumaðurinn.
. »Viltu ekki segja mér, hvað hann heit-
' ' sPurði Rinaldo. „Ef til vill getur þessi
aður einhverju sinni þín vegna orðið mér
aö £agni.“ -
Eonato ætlaði að svara, þegar sveitapilt-
11111 kom hlaupandi inn og hrópaði: „Þau
6ru að koma.“
^®tt á eftir kom maðurinn, sem einmitt
hafði
verið umræðuefni þeirra. Hann var
6lllkennisfötum og bar kross Mölturidd-
a. Tveir bændur voru í fylgd með hon-
bóndinn, sem oft hefur verið nefnd-
bróðir hans.
^.kfölturiddarinn horfði hvasst í augu
s ^ldös, og Rinaldo leit hann augum sem
oggvast, en síðan sneri riddarinn sér
a honum.
bo^inaldo rétti Donato hendina, óskandi
f ■1111111 góðs bata og yfirgaf í skyndi kofa
4 ^umannsins. Mölturiddarinn flýtti sér
eiu - ^onum- Hann kom í dyragættina,
sá ^eSar Rinaldo leit til baka. Hann
st a rihdarann og staðnæmdist þegar í
a • Hinn gekk hægt til hans.
ej’’^erra,“ sagði hann. „Við hljótum á
nhvern hátt að hafa sézt áður.“
hEi
„Það er mjög sennilegt," svaraði Rin-
aldo.
,Eruð þér sá, sem kallaði sig vin Döna-
tos og áttuð samræður við stúlku eina í,
morgun, Aureliu að nafni.“
„Já, rétt er nú það.“
„Mætti ég með yðar leyfi spyrja, hvað
þér heitið?“
„Þá verðið þér fyrst að segja mér,“
hvað þér heitið.“
„Ég er della Rocella, prins.“
Tveir af mönnum Rinaldos komu nú ein-
mitt með geiturnar, alifuglana og vínið,
sem Paolo varð að færa einbúanum í bætr.
ur. Rinaldo fékk sveitapiltinum allt, sem
komið hafði verið með í þessu skyni og
mælti: „Þetta á Donato, vinur minn. Hon-
um er kunnugt um það. Þú getur sagt hon-
um síðar, að allt sé komið hingað.“ — Því
næst sneri hann sér aftur að prinsinum:
„Þar sem þér komið frá búgarðinum, þar
sem Aurelia á heima, þá langar mig til
þess að biðja yður um að segja mér: Er
hún þar ennþá?“
„Ég skil ekki, hvernig ...“
„Hvernig ég get varpað fram þessari
spurningu, þar sem ég hef ekki enn sagt
yður, hvað ég heiti?“
„Já, það var einmitt þetta, sem mig
langaði til að segja.“
„Segið mér, ef þér mögulega getið, hver
ég er. Ég vil ekki gefa upp rangt nafn, en
hið rétta nafn mitt. ..“
„Mér getur ekki skjátlast. Fyrir um það
bil hálfu ári sá ég yður í Flórens, og þar
báruð þér nafnið Pepoli, markgreifi. Er
það ekki rétt? Við ræddumst við, og þér
urðuð mjög æstur, er sögð var saga um
hinn illræmda Rinaldini, sem var honum
mjög í hag.“
Einn af mönnum Rinaldos veifaði til
hans. Rinaldo skildi, hvað það átti að þýða,
gekk til prinsins og hvíslaði í eyra hans:
„Ég er sjálfur Rinaldini.“ Því næst flýtti
hann sér burtu.
Stuttu síðar leitaði Rinaldo frétta hjá
félögum sínum. Hann fékk þetta svar. Ein-
tio væri hikandi við að halda í átt til Aspa-
dalsins hjá Oriolo, af því að þar hefðu
margir ferðamenn slegið upp tjöldum. Rin-
aldo flýtti sér því til Eintio og rakst á
MiLisblaðið
261