Heimilisblaðið - 01.12.1960, Síða 42

hann og herflokk hans á kjarrivöxnum hól.
Og nú fékk hann að heyra af vörum hans
sjálf$, það sem honum hafði nýlega ver-
ið sagt. Eftir nokkra umhugsun gaf hann
honum eftirfarandi fyrirskipun: „Farðu
með menn okkar til hægri handar út að
þjóðveginum, og hafðu nákvæmt eftirlit
með veginum frá Oriolo til nunnuklaust-
ursins S. Bernedetto. Ef þið rekizt þar á
vagn með ungri, fallegri stúlku, stöðvið
hann þá og rænið stúlkunni umsvifalaust.
Við hittumst hér aftur á þessum stað, þeg-
ar dijnma tekur.“ Framhald.
Sigftlfc Sigfússon:
Voðaþrungnu veðri í
vestan af bungu-heiðum,
heyri ég þungan hemrugný,
hlakka á klungurleiðum.
Herðir rjá, þars hamra í
heljargjá er slitin,
Jökulsá með urgugný,
öskugrá á litinn.
Undan freyðir freravang,
fram um heiðarkynni,
hryður leið og herðir gang,
hafs að breiðu mynni.
Þvitum ýtir, æðir, gýs,
ólgar, spýtir sandi.
af sér brýtur björg og ís,
byltir grýti að landi.
Jaka — ef festist hrönnin hörð,
hækkar röstin kramin,
þá hún brestur, bifast jörð,
bylgjuköstum lamin.
Við þann ramma voðasöng
velta fram, hvar náir,
ísar glamra i gljúfraþröng,
gnötra hamrar bláir.
Harni sa^Sí orSím .
Smásaga eftir Willy Corsary.
SÁ sem kominn er, gestur í húsinu, er a
að því dapur í bragði þar sem hann £el1^
ur eftir breiðum ganginum að dyrum se
stofunnar. Vinnkonan er búin að tilkyu113’
að frúin sé þar inni. En honum finnst hau
engu að síður vera heima hjá sér. Hve1
oft hefur hann ekki gengið að þessum son1^
stofudyrum! Eins og hver annar gama^
heimilisvinur. En nú berst hjarta hans
óróleika, og taugaveiklun hans fylgu' .
ógleði, sem hann getur ekki gert sér gie
fyrir. j
Björt röddin, sem hann kannast mseta'7
við, svarar fyrir innan: „Kom!“ Og Þe®ag
hann stendur í dyrunum, bætir hún 11 ’
og undrunin leynir sér ekki: „Ertu kon1
inn? Gakktu inn, Hermann!“ . ^
Ljós logar á smálampa með skernu,
eldur brennur á glóðarkeri undir tep° '
Kvöldrökkrið hrjúfrar sig í hverjum k10
og kima, þrátt fyrir þessa birtu; umhve
is húsgögnin í stofunni og um sjálfa ko
una sem stendur þarna og er að skrey
jólatré. Kona þessi er aðdáanlega ung
og glæst, þótt hún eigi uppkomna dor\.j
Og enn einu sinni verður henni hugsa°
þess, hversu myndarlegur og glsesueS
maður hann er, með þetta mjallhvíta n
þrátt fyrir spengilegan vöxtinn.
„Ertu ein við það að skreyta jólatre •
„Já, dóttir mín er enn niðri í k®
kaupa kertin. Færðu til öskjuna með a11
unum og fáðu þér sæti. Viltu te?“ *
„Nei, takk. — Ég vona, að ég sé ekk1
ónáða þig?“
Hún hlær við, hissa. „Hvenær f°rs^U^g
spyrja svona kjánalegra spurninga- ,
vona bara, að þú hafir ekkert á móti P
að ég haldi áfram við þetta ... ?“
„Síður en svo!“ ag
Innst inni finnst honum þægilegra’
hún skuli snúa í hann bakinu, —- á ^ ^
hann reynir að fá sig til að bera upP P
erindi, sem hann á hingað í kvöld.
LAU10
262
HEIMILISB