Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 8

Maður Geirþrúðar
Smásaga frá Suður-Afríku eftir Stuart Cloete.
„ÉG ER sextán ára og á fimm hundruð
fjár,“ mælti Geirþrúður og leit á unga
manninn, sem stóð við hlið hennar. Þegar
maður var sextán ára og átti fimm hundr-
uð fjár, hlaut maður að geta gert það sem
mann langaði til, og hún vissi upp á hár,
til hvers hana langaði. Bara að hann segði
nú aftur, að hún væri falleg- Hann sagði
J>að á fimmtudaginn var, en annars var
þetta óvenjulega fáorður ungur maður.
Þegar hann var einu sinni búinn að segja
álit sitt á útliti hennar, fannst honum víst
-áreiðanlega, að hún vissi um álit hans á
henni. En samt sem áður vildi hún svo
.gjarnan heyra hann segja þetta aftur.
„Og hvert þeirra gaf af sér sex pund af
ull,“ svaraði hann. „Fimm hundruð sinnum
.sex — það verða þrjú þúsund pund.“ Hann
andvarpaði. „Mjög vænt og fallegt fé,“
sagði hann.
Geirþrúður starði niður eftir veginum.
Hann var svarrauður með tveim djúpum
hjólaförum. Þessi vegur hafði löngum ver-
ið hennar draumur. Einn dag myndi mað-
ur koma ríðandi þennan veg og fara með
hana burt. Og Geir var þessi maður. Aðrir
menn höfðu að vísu komið, en þá hafði
hún verið of ung, og þeir of gamlir — með
stingandi skegg. Skeggið á Geir var mjúkt,
og gullið eins og dúnn á dúfubringu. Gat
verið, að hann væri að hugsa um hana?
Hann hafði sagt, að hún væri falleg; en
hann hafði líka sagt, að kindurnar væru
fallegar.
Hún leit á hann. Hann var búinn að
taka upp pípuna sína. Þá ætlaði hann sér
víst ekki að segja meira. Þegar hann reykti,
var hann ekki vanur að segja neitt. „Mér
fellur vel að hugsa á meðan ég reyki,“
hafði hann eitt sinn sagt.
Gott og vel, hugsi hann þá bara. Hún
var einnig hugsi. Hún hafði fullgerða áætl-
un í höfðinu. Versti þrándurinn í götunni
.184
var faðir hennar, því að hann vildi ekki
sannfærast um það, að hún væri nógU
þroskuð til að giftast. Og hann var þrjózk-
ur. Allir karlmenn voru þrjózkir, líka Geir-
Og þeir hugsuðu ekki um rómantík og ást.
Þeir voru með hausinn fullan af kindum*
nautum og hestum. Ef Geir væri ekki einI)
af þessum beinösnum, myndi hann sJa
beint inn í hug hennar og hjarta og skilJa
hana.
„Ég á vagn,“ sagði hann nú allt í einu.
„Þú hefur séð hann, og það er góður vagn>
finnst þér ekki?“
„Jú!“ svaraði hún. Henni var hugsan
um hann, en ekki vagninn. Innan skamms
færi hann að tala um gula nautseykið, sem
hann var svo hreykinn af.
„Nautin, sem ganga fyrir því eyki, eri|
stórkostleg. Þau eru bæði innan við seX
ára gömul.“
„Ég hef aldrei séð glæsilegri naut,“ svar-
aði hún. , .
„Svo eru það áhöldin," sagði hann.
á bæði plóg og herfi; auk þess hest.“
Það var ekki hægt að una því að hlusm
á þetta öllu lengur. Hvað kom henni V1
listinn yfir eigur hans? Hvers vegna ga
hann ekki tekið hana í fang sér og sagb
að hann elskaði hana? Það var enginn na-
lægur. Væri ég hann, hugsaði hún, mynC1
ég gera það á stundinni.
En hann gerði það ekki. Hann horr *
bara á hana, kveikti í pípunni sinni oy
leit svo aftur í aðra átt. •
Þegar vel var kviknað í pípunni, m®
hann: „Nú verð ég að fara. Ég þar^ &
vökva svolítið, og svo er það þessi girðmíb
sem ég þarf að dytta að. En þú Þar^.g
mér að halda, veiztu hvar þú getur fu11 1
mig.“
Geirþrúður horfði á eftir honum.
hún þurfti á honum að halda! Augu hen1^
ar urðu mild. Beinasninn þessi! Bms ^
hún vissi ekki alltaf, hvar hann var m
kominn. Hún hafði heyrt föður sinn Se^
honum fyrirmæli varðandi vökvunina
girðinguna sem þurfti að laga. KindtiJ11 ^
máttu ekki koma nálægt sumum rseK
svæðunum, því þá fengu þær þembu. r ^
hennar átti hér fimm þúsund fjár °S ^
fleira á öðrum búgarði, sem hét Doorn
HEIMILlSBbAí)II)