Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 31

fer. í byrjun næsta mánaSar getur hún aft-
ur farið þangað, sem við tókum hana, kann-
ski svolítið þykkari undir hönd eftir langa
rúmlegu, en alls ekki hyggnari en hún var,
þar sem hún hefur verið undir áhrifum
deyfilyfja 1 nokkrar vikur.“
„Það er afar merkilegt,“ sagði Henry.
Læknirinn hrukkaði ennið yfir þessari
kuldalegu athugasemd. Hann beygði sig
yfir Henry, þegar þeir voru komnir út úr
sjúkraherberginu og sagði: „Mér finnst
þetta ekki koma yður mjög á óvart?“
„Nei, það vantaði nú bara. Vinur minn,
Jean Monier, var búinn að segja mér allt
fyrir nokkrum dögum — bæði um gervi-
erfingjann og allt það. Þér haldið vesal-
iugnum sjálfsagt hjá yður, þangað til af-
uiælisdagurinn er liðinn, ef Alice skyldi
verða fyrir slysi, og svo kastið þér henni
á dyr, eins og þér sögðuð áðan.“
Henry varð það ljóst, þegar hann sagði
þetta, að hann hafði ekki sagt allt. Monier
hafði sagt eitthvað meira um ráðagerðir
læknisins, en hann gat með engu móti rifj-
að það upp.
„Já, einmitt það,“ sagði læknirinn elsku-
iega. „Ég hef alltaf sagt, að það væri vott-
ur af sjálfstæðri hugsun hjá þessum unga
Uianni og gáfum, og mér þykir vænt um
að fá sannanir fyrir því. Það var hann,
sem lagði á ráðin um flóttann frá Sainte-
Suzanne?“
Henry kinkaði kolli.
. „Þá hef ég gert ykkur báðum rangt til.
Lg hef gert honum rangt til með því að
ueita honum um verðskuldaða viðurkenn-
iugu, en yður með því að ætla, að hæfi-
ieikar yðar væru meiri en útlit yðar gaf til
kynna.“
»Ég get nú launað yður lambið gráa,
því að ég hef enn þrjá daga til stefnu!“
Henry fann tómahljóðið í hreystiyrðum
sínum. — „En hvar er Monier þá niður
kominn ? Hafið þér líka getað þaggað niður
1 honum?“
»Að sjálfsögðu. Ég gat ekki um það í
j=r£er til þess að þreyta yður ekki, en um
uann gildir hið sama og yður frá mánu-
agsmorgni að telja. Hann er nauðbeygð-
Ur til að þegja vegna þeirra afleiðinga, sem
ausmælgi gæti haft fyrir hann!“
■^Eimilisblaðið
„En hvernig er hægt að neyða hann til
að þegja?“ spurði Henry. „Þér segið, að
þér leyfið mér að fara, af því að þér hafið
lofað Alice því, og þér látið Alice lausa
bráðum, af því að þér hafið lofað mér því.
En samkomulag þetta er auðvitað bundið
þeim skilyrðum, hvað Monier tekur sér
fyrir hendur þangað til.“
„Á því leikur enginn vafi,“ svaraði dr.
Paul brosandi. „En þér hafið enn ekki þá
yfirsýn í þessum efnum, sem ég hefði vilj-
að. Fleiri menn eru nú til í þessum heimi
en þér og ungfrú Kerlon, til dæmis greifa-
frú de la Chalonne, sem ég hef tekið að
veði fyrir þagmælsku vinar yðar. Ég vil
síður en svo valda yður vonbrigðum, en ég
held þér ættuð ekki að reikna með hjálp
hans framvegis.“
Þetta var mikið áfall fyrir Henry, en
honum tókst þó að halda jafnvægi. „Ekki
einu sinni þótt ég kæmist undan?“ spurði
Henry. Læknirinn lét sem hann íhugaði
vandamálið af hæfilegri alvöru.
„Ekki hafði verið gert ráð fyrir því,“
sagði hann stillilega, „en ég hef ekkert á
móti því að slá skilyrðunum vegna þessa
óbetranlega bjartsýnismanns ...“ Læknir-
inn skellihló. „Ef þér farið héðan fyrir
næstkomandi mánudag, þá megið þér segja
vini yðar, að hann sé laus allra skilyrða,
en ekki eru nú miklir möguleikar á þvi.
Mig langaði til að vita...“ Hann virti
Henry fyrir sér með stingandi augum.
„Eigið þér nokkurt ráð?“
Henry hló. „Ég hef ekki minnstu hug-
mynd um það, hvernig ég á að sleppa héð-
an,“ sagði hann af einlægni. „En ég er
blátt áfram alinn upp við það, að réttlætið
sigri ætíð ofbeldið."
„Þá eruð þér illa uppalinn," sagði dr.
Paul þurrlega og ýtti hjólastól Henrys
áfram.
Þegar Henry sá Alice, þá skildi hann,
hvers vegna hann var spenntur í stólinn
og af hverju Gaby hafði spurt hann, hvort
hann elskaði Alice. Því næst rifjaðist upp
fyrir honum það sem eftir var af spádómi
Moniers um notkun læknisins á deyfilyfj-
um bæði á þeirri fölsku og réttu Alice —
og svo leið yfir hann.
Alice sat í klefa eins og þeim, sem Henry
207