Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 11

Enn voru það kindurnar. Alltaf skyldi
^ann hugsa um kindurnar.
»»Já, ég á þær. Ég erfði þær eftir hana
^óður mína.“
Geir tróð í pípuna sína í rólegheitum.
Hún virti fyrir sér hendur hans, sem héldu
l,ra pípuna og tróðu lausu tóbakinu var-
fffirnislega niður í kónginn. Þær voru þakt-
ar ljósum hýjung, sem gljáði í sólinni eins
°g skegg hans.
>,Við förum þá norður á bóginn,“ sagði
aann. ,,Ég á bróður í Nordflaat. Þar eru
£óð beitilönd fyrir fé.“
Hann settist á trjádrumb og starði upp
fli fjallanna í norðri. Yfir þau yrðu þau
fara, til þess að komast til Norðflaat.
Hann kemur með mér, hugsaði Geirþrúður,
þarf engu að kvíða. Nú get ég látið hann
laða öllu héðan í frá.
. Einn hundanna kom og stakk snoppunni
1 lófa hennar. Hún klappaði honum og
kældi við eyru hans. En hvað lífið var dá-
samlegt!
^orguninn eftir lögðu þau af stað. Hans
lak féð. Geir var mjög þögull, en það þýddi
ókkert sérstakt. Hann var svo oft þögull.
V'11 efa var hugur hans barmafullur af
ramtíðaráætlunum — hvernig fara myndi
11111 sauðféð. Þegar nóttin skall á, settust
)au að uppi í fjöllunum. Daginn eftir áttu
Úau fyrjr höndum að komast yfir Pienaars-
jótið, það hafði Geir sagt. Erfitt var að
°mast yfir það um regntímann, en nú
Ul.vndi það reynast auðvelt. Á þessum tíma
Það aðeins lítil spræna. Þegar yfir
Jótið væri komið, yrði ekki langt til
armbad, þar sem örugglega var hægt að
la 1 prest til að framkvæma hjónavígslu,
Ur ei1 þau héldu af stað lengra til Zeb-
ediala.
■^au voru snemma á fótum næsta morg-
, .; Geirþrúður virti fyrir sér stór vagn-
Jolin, sein snerust og snerust, og hún var
1111 ekki vel vöknuð. Hvert fótmál naut-
se færði kana nær nýju lífi, því nýja lífi
jf**} kún átti fyrir höndum — ásamt Geir.
Vkský lagðist yfir fjárhópinn og þakti
hafj..rauðieitri, flagsandi skikkju. Geir
. skotið hafur. Hann hékk út af vagn-
^nni með löng hornin dinglandi til og
d 1 hvert sinn sem vagninn tók dýfur á
ÚEi
leið sinni. Þetta hérað var frægt fyrir geit-
fé, sem lifði þar ótamið.
Er þau höfðu borðað og Geir hafði boð-
ið henni góða nótt, hélt Geirþrúður áfram
að hugsa um nýja heimilið, sem þau nú
ætluðu sér að reisa af grunni. Hana
dreymdi það, þegar hún var sofnuð. Kind-
urnar fimm hundruð urðu að þúsund fjár;
mörgum þúsundum. Hún heyrði fótatak
þeirra, það hljómaði eins og regnniðui\
sem óaflátanlega féll á berggrjótinu. Hún
vaknaði skyndilega. Eitthvað var að. Hafði
ekki hljómað byssuskot? Jú, nú heyrði hún
það aftur.
,,Geir!“ hrópaði hún. ,,Geir!“
,,Ég er hér,“ sagði hann þar sem hann
lá við hlið hennar. „Villigeiturnar hafa lík-
lega fælt féð.“
Hún spratt upp. Hún gat vart trúað sín-
um eigin augum. Að vísu hafði hún heyrt
það kæmi fyrir, að geitur þessar færu
stundum um í stórhópum, en hún hafði
aldrei látið sér til hugar koma annað eins
og þetta. Þarna voru þær þúsundum sam-
an — hundrað þúsund. Svo langt sem aug-
að eygði var sléttan þakin þessum brún-
leitu skepnum í iðandi breiðu, sem mjakað-
ist hægt áfram. Jarðvegurinn var sem
plægður eftir þær. Grasið var horfið, all-
ir smárunnar trampaðir niður eða rifnir
upp með rótum. Þarna voru einnig önnur
dýr innan um. Zebrahestar höfðu hrifizt
með straumnum og gátu ekki losnað úr
honum aftur. Kindurnar hennar voru einn-
ig horfnar; ekki ein einasta eftir. Þær
hlutu að vera komnar langt út í buskann,,
ef þær voru þá ekki dauðar, fótum troðn-
ar af þessum sterklegu klaufum geitanna..
Hestur Geirs og nautin voru tjóðruð við.
vagninn. annars hefðu þau að líkindum
einnig verið horfin í hringiðuna. Hundarn-
ir lágu ýlfrandi undir vagninum. Geir stóð;
við hlið hennar og hafði tekið riffilinn í
hönd sér. Hann mælti ekki orð; það var
ekkert hægt að segja.
Þetta var einna líkast lýsingu úr Bibl-
íunni — á einhverri af plágunum í Egypta-
landi. Veröldin var orðin brún og hvít af
líkömum dýra sem mjökuðust fram á við
eins og óyfirstíganleg elfur. Sjóndeildar-
hringurinn var hulinn rykmekki. Vagninn
^ILISBLAÐIÐ
187: