Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 15

hliðar og lokaði augunum, svo hægt væri
sð binda fyrir þau.
Á meðan Mei-whan var borin í lokuð-
um burðarstól heim í hús brúðguma síns,
neyddi hún sjálfa sig til að hugsa ekki.
Hún varð að haga sér réttilega í einu og
öllu, því að það var mjög háttsettur og
mikilsvirtur maður, sem hún átti að gift-
ast. Hún hugleiddi það eitt, hvernig brúð-
Ur gæti sem réttilegast hegðað sér. En
henni fannst sem máttur væri úr sér dreg-
inn, andlega og líkamlega.
Nú var hún flutt í hóp fólks. Ching Tai-
tai leiddi hana. Það var blásið í pípur, og
önnur hljóðfæri kváðu við. Prestur mælti,
hljómlausri röddu. Hún heyrði glamra í
hempuskrauti hans, er hann setti þunga
°g perlum skrýdda brúðarkórónuna á höf-
uð henni.
Nú gekk einhver þangað sem hún stóð.
Ching Tai-tai hélt ennþá í höndina á henni,
en til hliðar við hana var kominn einhver
annar. Maðurinn hennar — sá sem hún
átti að giftast; ókunnur maður! Henni
kólnaði um hjartað, og það fór um hana
hrollur. Héðan í frá var ekki hægt að
snúa við. Öllu hafði líka verið ráðstafað
þannig löngu fyrirfram. Bei-ling hafði á
néttu að standa. Konur voru teknar og þær
Siftar. Annað hvort reyndust mennirnir
strangir og illir, eða vingjarnlegir. Þau
uiyndu eignast börn og taka á sig skyldur.
Um ást yrði ekki að ræða. Á þessari stundu
furðaði hún sig á því, að henni skyldi
nokkru sinni hafa dottið í hug jafn frá-
leitt og hún hafði alið í draumum sínum.
Saman gengu þau síðan fram á við, Mei-
whan og maður hennar, og beygðu sig og
hneigðu fyrir foreldrum sínum. Stöku
S1nnum fann hún stífa kápu hans snerta
kjól sinn. Enn var Ching Tai-tai við hlið
hennar og leiddi hana. Mei-whan barðist
ukaft við þá löngun sína að grípa um
handlegg þessarar virðulegu konu og hrópa
UPP: „Hjálpaðu mér! Yfirgefðu mig ekki!“
Að lokum var svo allt um garð gengið
vígsluhátíðin, heillaóskirnar, yfirmáta
Uærgöngul fyndnin og hávær hláturinn;
aht þetta hljóðnaði. Pípur hljóðfæraleik-
aranna voru þagnaðar; hin hljóðfærin
sömuleiðis. Það ríkti óendanleg þögn, og
þó var eins og heyra mætti í djúpri þögn-
inni veikan enduróm alls gleðskaparins,
sem var um garð genginn.
Mei-whan sat ein og yfirgefin við brúð-
arsæng sína, beygðu höfði. Andlit hennar
bar enn hinn óhagganlega svip hátíðleik-
ans, en í hjarta hennar bjó örvinglun.
Frá gólfinu barst mjúkt fótatak. Það
var maðurinn hennar, sem var að koma.
Mei-whan sat grafkyrr. Hann gekk til
hennar og stóð við hliðina á henni. „Vertu
ekki hrædd,“ mælti hann.
Hann er vingjarnlegur maður, hugsaðí
Mei-whan, en hún sagði ekki orð.
„Nú skaltu leggjast til svefns,“ hélt
hann áfram. „I nótt flyt ég dýnuna mína.
fram að dyrum, svo þú getir sofið sem
þægilegast.“
Mei-whan þorði naumast að trúa þessu.
Hjarta hennar fylltist af þakklæti.
Daginn eftir hélt fögnuðurinn áfram af
enn meira kappi en fyrr. En nú var það>
maðurinn hennar, sem leiddi hana. Hand-
tak hans var hlýtt og öruggt. Mei-whan
hvíldi hönd sína, kalda og óstyrka á hand-
legg hans, og hún fylgdi honum þangað
sem hann leiddi hana hverju sinni.
Þegar þau voru aftur orðin ein um
kvöldið, flutti hann dýnu sína fram að
dyrum eins og fyrri nóttina, og svaf þar.
Svo rann upp sá dagur, er hún mátti
augum líta manninn sinn. Hún laugaði
augu sín úr volgu vatni, og eftir skamma.
stund var hún búin að jafna sig. En hún>
lét augnalokin síga, á meðan hún kné-
kraup fyrir framan þvottaskálina. Eigin-
maðurinn hennar knékraup einnig þarna
við hliðina á henni. Svo fann hún sterk-
lega fingur snerta sig undir hökunni. „Nú
máttu sjá mig,“ sagði hann brosandi og
lyfti andliti hennar, svo hún gæti séð hanm
Hann var ekki fríðleiksmaður. En hann
var heldur ekki ófríður. Nei, langt frá því
að vera ófríður! Það var eitthvað við-
kvæmt í andlitssvip hans, og augu hans
lýstu vingjarnleika. Hann hafði ekkert ör.
Skyndilega fann hún til nagandi ótta.
^IMILISBLAÐIÐ
191