Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 33

um kvöldið, að Gaby gat talað í hann kjark.
Há reyndi hann meira að segja að koma
niður eggjaköku.
Gaby hafði gengið út til að ná í einhvern
eftirrétt, en Henry lá uppi við olnboga og
kjamsaði á eggjakökunni eins og hún væri
sólaleður. Hún var orðin köld, meðan hann
hafði verið að éta utan úr brúnum hennar,
en bragðið var eins og af blautu flúneli.
Allt í einu var dyrum lokið upp. Henry
lyfti höfðinu og bjóst við að sjá Gaby
koma inn. Þess í stað laumaðist Nick inn
í herbergið og lokaði á eftir sér. „Sæll,“
sagði Henry. „Eruð þér líka að koma í
sjúkravitjun?"
Nick anzaði ekki. Hann stóð og hallaði
sér upp að dyrastöfum og einblíndi á
Henry með þessum daufgerðu augum. Eft-
ir andartak varð Henry ljóst, hvernig stóð
á þessari einkennilegu framkomu Nicks.
Sterk whiskylykt barst að rúmi Henrys.
Nick riðaði svolítið, og örið, sem náði frá
nefi út að eyra var eins og rauð rák þvert
yfir fölt andlitið. Hann var með báðar
hendur í jakkavösunum. Vegna þess, hvað
stríkkaði á vösunum gat Henry séð, að
hann hafði skammbyssu sitt í hvorum vasa.
Henry var ekki rótt í geði við tilhugsunina
um að verða skotmark fyrir þennan útúr-
úrukkna þrjót, hversu góð skytta, sem
hann annars kynni að vera.
Svo tók Nick til máls með hásri röddu,
og orðin komu hægt og silalega, eitt og eitt
í einu.
„Þú ert einmitt það svín, sem ég er að
leita að. Ég á óuppgerðar sakir við þig.“
„Einmitt það?“ sagði Henry spyrjandi
rÖddu. „Og hvað er það svo sem?“
„Hvað er það?“ hnussaði Nick fyrirlit-
*e£a. „Svo þú heldur, að ég hafi gleymt
bví? Heldur þú, að ég sé fábjáni? Það var
auðvitað ekki þú, sem kastaðir ólyfjaninni
fvaman í mig og molaðir hausinn á mér
eða hvað? Svo ósmekklegur gætir þú víst
aldrei orðið?“
„Nei, það er rétt hjá yður,“ sagði Henry.
„Það var ekki ég í hvorugt skiptið.“
„Æ, fásinna! Hverju máli skiptir það,
hvort það varst þú eða félagar þínir? Hver
Var það, sem braut gleraugun mín?“
Henry anzaði ekki. Hann vissi á sig sök-
^Eimilisblaðið
ina, en honum fannst það ekki ómaksins
vert að viðurkenna það. Afstaða Nicks var
nokkuð um of óvinsamleg og kúlurnar á
jakkavösunum of ógnvekjandi.
„Ég get alls ekki þolað þig, getur þú
skilið það?“ spurði Nick og stakk höfðinu
fram úr allt of víðum flibba eins og þegar
skjaldbaka stingur höfðinu fram úr skild-
inum. „Ég hef aldrei getað þolað þig, og
þegar ég get ekki þolað einhvern náunga,
þá þýðir ekki fyrir hann að vera að fitja
upp á sig.“
Hann hristi höfuðið til þess að. leggja
enn meiri áherzlu á orð sín og með snöggri
hreyfingu þreif hann dökkbláa sjálfvirka
byssu upp úr vasanum.
„Sérðu þessa hér!“ sagði Nick og sveifl-
aði skammbyssunni kæruleysislega yfir
rúmgaflinn. „Ég hef einu sinni miðað á þig
með þessari, og ég skaut bara framhjá, af
því að húsbóndinn vildi það. Nú ætla ég að
koma svolítið við gikkinn aftur, og nú geri
ég það ekki til að skjóta framhjá. Fylgist
þú með?“
Henry var allt annað en ánægður með
ástandið. Hvað kærði drukinn bófi sig um
loforð dr. Pauls? Hvað hafði það að segja
fyrir hann, þótt dr. Paul hefði lofað Henry
frelsi eftir þrjá eða fjóra daga? Og allt i
einu sá Henry sjálfan sig yfirgefa hælið —
ekki sem frjáls maður, heldur sem sundur-
skotið lík í kartöflupoka með fæturna á
undan til þess að koma því undan með
leynd.
„Hættið nú þessum bjánalega leik,“ sagði
Henry með allri þeirri stillingu, sem hann
átti til. „Ef skotið hleypur af í ótíma, verð-
ur læknirinn á hælunum á yður alla yðar
ævi. Það er hann, sem hefur umráðarétt
yfir lífi mínu, en ekki þér.“
Nick brosti hæðnislega og sneri byss-
unni um vísifingur hægri handar.
„Vitleysa! Honum stendur alveg á sama,
hvað um þig verður — og hvers vegna
skyldi honum ekki standa á sama? Litli
Nick mætti þá ekki skjóta úr baunabyss-
unni sinni, því að stóri bróðir gæti orðið
hræddur! Nei, félagi, þetta er ekki hægt!“
Einmitt í þessu heyrðist lágur hvinur og
skot hvein við eyra Henrys. Hann sá það
ekki, því að hann lokaði ósjálfrátt augun-
209